Register het - Register Belastingadviseurs

22
n n n n n
2013/15 Snelle verkoopwinst op
pand onbelast
Het rendabel maken van vermogen op een wijze die normaal, actief
vermogensbeheer te buiten gaat, is op grond van art. 3.91, lid 1, onderdeel
c Wet IB 2001 belast in box 1 als resultaat uit overige werkzaamheden
en maakt dan geen deel uit van de rendementsgrondslag van
box 3. In een zaak voor Rechtbank Haarlem was in geschil of een verhuurder
van onroerende zaken de verkoopwinst van ruim € 1 mln op
een pand dat binnen zes maanden na aankoop weer was verkocht, terecht
tot box 3 had gerekend. De inspecteur vond dat deze verhuurder
een meer dan gemiddelde kennis van de vastgoedmarkt had en al
voor de aankoop van het pand wist dat de bestemming zou worden
gewijzigd van verhuur in hotelexploitatie. De door hem verrichte arbeid
ging volgens de inspecteur normaal vermogensbeheer te boven.
De rechtbank was het daar niet mee eens. Bij de aankoop van het pand
bestond het voornemen om de daarin gelegen appartementen te verhuren.
Dat daarna geleidelijk het idee was ontstaan om te onderzoeken
of het pand kon worden verbouwd tot hotel, was volgens de rechtbank
niet voldoende om aan te nemen dat een werkzaamheid was
verricht. De rechtbank vond het aannemelijk dat de verkoper geen bemoeienis
had gehad met de (uitvoering van de) plannen om een hotel
te realiseren. Het was niet aan zijn arbeid, kennis en deskundigheid te
danken dat bij de verkoop een aanzienlijke winst was gemaakt.
In een zaak voor Hof Arnhem werd de bijzondere kennis van een
aan­ en verkoopadviseur van onroerende zaken toegerekend aan
een administrateur van een bv, die samen met de dga van die bv
via een beleggingsmaatschap twee maanden na de aankoop een
perceel voor meer dan het dubbele van de aankoopprijs verkocht.
Volgens het hof beschikte de adviseur bij de aankoop van het perceel
over bijzondere kennis, waardoor het behalen van voordeel bij
de wederverkoop redelijkerwijs voorzienbaar was. De administrateur
had de adviseur ingeschakeld als bemiddelaar bij de aan­ en
verkoop van het perceel en daarom moest diens bijzondere kennis
aan hem worden toegerekend. In dit geval werd de verkoopwinst
wel belast als resultaat uit overige werkzaamheden.
■ Rechtbank Haarlem 26 november 2012, nr. 12/3017, LJN: BY9789 en Hof Arnhem 22 januari 2013,
nr. 12/00227, LJN: BZ0265
2013/16 Lagere inbrengwaarde
woon-werkpand door zelfbewoning
Als een ondernemer een door hemzelf bewoond pand vanuit zijn
privévermogen overbrengt naar het ondernemingsvermogen, moet
bij de inbrengwaarde van dit pand rekening worden gehouden met
de waardrukkende factor van zelfbewoning. Dit heeft de Hoge Raad
in kernachtige bewoordingen beslist in de zaak van een accountant
die in 2004 een praktijk startte vanuit de door hem bewoonde woning
die voor de onderneming was verbouwd en uitgebreid. Hij
merkte de woning aan als ondernemingsvermogen en activeerde
het pand naar de vrije verkoopwaarde per 1 januari 2004 van
€ 600.000. In 2006 verplaatste hij de onderneming en bracht die in
een bv in. De woning bracht hij toen voor € 390.000 over naar zijn
privévermogen. Dit was de boekwaarde ultimo 2006 van € 605.879
minus een correctie wegens zelfbewoning van 35%. Het daarbij ontstane
boekverlies van € 215.879 bracht de accountant in zijn aangifte
IB 2006 ten laste van zijn belastbare inkomen. De inspecteur wei­
het Register | april 2013 | nummer 2
Jurisprudentie en wetgeving
gerde de aftrek en stelde dat de inbrengwaarde van de woning in
2004 moest worden gesteld op € 390.000.
De Hoge Raad was het hiermee eens. Als een belastingplichtige
een onderneming begint en daarbij een pand vanuit zijn privévermogen
overbrengt naar het ondernemingsvermogen, moet dit
pand volgens de Hoge Raad worden geactiveerd voor de waarde in
het economisch verkeer op het moment van de inbreng. Duurzame
zelfbewoning kan de waarde van het pand beïnvloeden en
daarom moet hiermee bij het bepalen van die waarde rekening
worden gehouden.
■ Hoge Raad 1 februari 2013, nr. 11/03882, LJN: BX4036
2013/17 VAR-row voor met dga
verknochte werkzaamheden
Een dga van een juridisch adviesbureau verzocht om een verklaring
arbeidsrelatie (VAR­dga) voor commissiewerkzaamheden die hij
naast zijn fulltime dienstbetrekking verrichtte. Voor het bijwonen
van zittingen van twee bezwaarschriftencommissies van een gemeente
kreeg hij een vergoeding per zitting. Verder was hij lid van
een examencommissie en een bezwaarschriftencommissie van een
school. De dga liet zijn bv voor deze werkzaamheden factureren.
Hof Den Bosch oordeelde dat de commissiewerkzaamheden niet
plaatsvonden voor rekening en risico van die bv, omdat de dga strikt
op persoonlijke titel was benoemd in de bezwaarschriftencommissie
en deze benoeming voortvloeide uit zijn persoonlijke kwaliteiten.
De dga kon ook alleen persoonlijk de werkzaamheden verrichten,
zodat deze plaatsvonden voor zijn rekening en risico.
Op het cassatieberoep van de dga besliste de Hoge Raad dat het hof
met zijn uitspraak tot uitdrukking had gebracht dat de werkzaamheden
zozeer waren verknocht met de persoon van de dga dat alleen
hij in persoon kon worden aangemerkt als degene tegenover
wie de gemeente als opdrachtgever optrad en hetgeen uit de opdracht
voortvloeide ook alleen hem aanging. De inspecteur had
daarom volgens de Hoge Raad terecht een VAR­row (resultaat uit
overige werkzaamheden) afgegeven.
■ Hoge Raad 11 januari 2013, nr. 12/01043, LJN: BY8155
Loonbelasting
2013/18 Eindheffing bij ontslag
niet EU-proof
In een opzienbarende uitspraak van Hof Arnhem was de materiële
terugwerkende kracht in geschil van de pseudo­eindheffing over
excessieve vertrekvergoedingen zoals die sinds 1 januari 2009 bestaat.
Bij de vraag of sprake is van een vertrekvergoeding wordt
aangesloten bij het in het jaar van vertrek (jaar t) en het daaraan
voorafgaande jaar (jaar t­1) genoten fiscale loon. In de zaak voor
het hof werd bij de berekening van de eindheffing ook loon betrokken
dat de werknemer op grond van een overeengekomen aandelenplan
had genoten vóór de inwerkingtreding van de wet, en zelfs
vóór de indiening van het desbetreffende wetsvoorstel op 13 mei
2008. Het hof constateerde dat de wetsgeschiedenis geen reden