KBC Institutional Fund - Febelfin - Duurzame producten

Om de stabiliteit van het financiële systeem te garanderen, moet de kapitaalbasis van de banken
verder worden verstevigd, zodat voldoende buffers aanwezig zijn om provisies en onverwachte
afschrijvingen op te vangen. Dat blijft in 2012 even belangrijk als in 2011 en allicht ook nog in de
jaren daarna. Daartoe worden inderdaad alle noodzakelijke maatregelen genomen. Denk aan de
bijna 2 000 miljard euro die in twee jaar tijd werd gereserveerd om de financiering van de Europese
overheden vlot te houden, aan het organiseren van stresstests om na te gaan of de banken over
voldoende kapitaal beschikken om een nieuwe, ernstige crisis het hoofd te bieden, aan het
geleidelijk invoeren van nieuwe en/of strengere kapitaalnormen in het kader van Basel III en het
openstellen van de reserves van het ESM voor rechtstreekse leningen aan noodlijdende Europese
banken.
Een (vrijwel) nultarief voor de geldmarktrente handhaven past ook in dat kader. Zolang de
laagconjunctuur in het Westen aanhoudt en er geen wezenlijke inflatoire spanningen optreden, zijn
er macro-economisch geen dwingende redenen om een restrictiever beleid te voeren.
Naast het voeren van een politiek van lage rente hebben de centrale banken hun weerstand tegen
maatregelen van kwantitatieve versoepeling volkomen opgegeven. Zij grijpen op grote schaal
rechtstreeks in de kapitaalmarkt in. Door obligaties en ander schuldpapier in te kopen, beïnvloeden
ze rechtstreeks de obligatierente in bepaalde marktsegmenten, verzekeren ze de secundaire handel
(bijvoorbeeld van overheden die het vertrouwen van de markt dreigen te verliezen) en overspoelen
ze het financiële systeem met liquiditeiten. Ook de ECB is nu definitief die weg ingeslagen. De
bezorgdheid over de inflatie heeft plaatsgemaakt voor ongerustheid over de conjunctuur en het
indijken van de eurocrisis. Allicht blijft de ECB streven naar een normaal tarief van 2,00% voor de
kortetermijnrente in de eurozone, maar dat is nu een doelstelling op zeer lange termijn. Op korte
termijn is dat absoluut uitgesloten. In 2012 zal zij de beleidsrente veeleer nog wat verlagen dan
verhogen. Een eerste renteverhoging wordt ten vroegste pas in de tweede helft van 2013 verwacht.
De centrale banken van de VS, het VK en Japan zullen, naar onze inschatting, nog langer wachten
voordat ze hun beleidsrente verhogen. De Amerikaanse centrale bank heeft al officieel 2014 naar
voor geschoven als vroegste datum van een renteverhoging.
Allicht heeft de obligatierente een bodem bereikt, althans als het om uitgiften van de Duitse Bund of
de Amerikaanse schatkist gaat. Vanuit de huidige laagterecords zou het logisch zijn dat de
obligatierente stijgt, gevoed door een betere economische omgeving (of toch het verder afschrijven
van neerwaartse groeirisico’s). Daardoor zal de markt al in de loop van dit jaar kunnen anticiperen
op een strakker monetair beleid in de loop van 2013. Eerst zullen in de VS een aantal
onconventionele maatregelen worden teruggeschroefd, pas daarna kan de markt daar anticiperen
op een normalisering van de beleidsrente. De vrees voor een complete, budgettaire ontsporing in de
VS en/of inflatievrees door het onorthodoxe beleid in het recente verleden kunnen de risicopremie
opvoeren.
Die rentestijging hoeft evenwel niet heel sterk te zijn. De rentecurve is steil, zeker steiler dan de
huidige omgeving van zwakke groei rechtvaardigt en houdt al rekening met heel wat
renteverhogingen. De acties van de centrale banken houden het korte einde van de obligatiemarkt
ook min of meer artificieel laag. Ook dat zet een rem op stijgende rentes in het lange einde van de
markt.
De markt zal volatiel blijven. Op korte termijn is meer neerwaartse druk goed mogelijk. De Fed zal
dat zeker proberen te forceren.
De premie voor het debiteurenrisico op de markt van de bedrijfsobligaties is zeer hoog, zowel in een
historisch perspectief als tegen de achtergrond van de gezonde financiële structuur van de meeste
ondernemingen. Er is dus nog veel potentieel voor spreadvernauwing. De renteverschillen binnen de
EMU zullen allicht nog lang hoog blijven en zeker volatiel, gezien de hoeveelheid knelpunten die de
muntunie het hoofd moet bieden.
Dankzij de aanhoudend sterke groei in de opkomende markten kan de groei van de wereldeconomie
in 2012 en 2013 telkens op 3 à 3,5% uitkomen, nauwelijks lager dan in 2011, maar hoger dan het
gemiddelde van de afgelopen veertig jaar en dus zeer behoorlijk. Het is een van de redenen
waardoor de bedrijfswinsten in de komende kwartalen sterk zouden kunnen blijven stijgen.