Verhardingen voor voetgangersvoorzieningen – Aanbevelingen ...

gebruikerseisen
48
De ontwerper dient dus een verharding te
kiezen die voetgangers steeds, maar vooral
bij nat weer of ijzelvorming (en dus bij een
glad oppervlak) een optimale stroefheid biedt
(zie toetsing van de materiaalprestaties onder
332)
Bijzondere aandacht is vereist voor de afslijting
van materialen die voor trottoirs of trappen
worden toegepast Door intensief gebruik kunnen
materialen afslijten en glad worden, waardoor
ze gevaarlijk worden voor de voetgangers
Het is dus aanbevolen een slijtvast materiaal te
kiezen, dat tijdens de volledige levensduur van
de constructie een goede stroefheid behoudt
De slijtvastheid is een maat voor de afslijting
van stenen, bijvoorbeeld onder voetgangersverkeer
Omdat de gangbare beproevingsmethoden
in de Europese landen sterk
verschillen, is een omzetting van de resultaten
meestal niet eenvoudig
In België wordt de slijtvastheid bepaald door
middel van de Amslermethode volgens de
norm NBN B 15-223 De Amslerproef bestaat
erin de afslijting van een proefstuk te meten
door wrijving van een metalen slijtsteen die
met slijtzand is bestrooid en die een bepaald
traject (doorgaans 1 000 m) aflegt De resultaten
worden uitgedrukt in aantal mm dikteverlies per
afgelegd traject (mm/1 000 m)
Verhardingen voor intensief collectief gebruik
(bijvoorbeeld openbare ruimten in openlucht)
hebben idealiter een slijtvastheid kleiner dan of
gelijk aan 4 mm/1 000 m
De slijtvastheid kan ook worden bepaald met de
Caponmethode volgens de norm NBN EN 1341
Met deze proef wordt de lengte (uitgedrukt
in mm) van de indruk gemeten De grenswaarden
zijn afhankelijk van de verwachte gebruiksintensiteit:
• intensief collectief gebruik: ≤ 26 mm;
• normaal collectief gebruik: ≤ 32 mm
De gangbare waarden voor de slijtvastheid van
natuursteen voor voetgangersvoorzieningen
zijn als volgt:
• petit granit: 3,16 mm/1 000 m;
• Doornikse steen: 3,32 mm/1 000 m;
• Rouge Belge (Belgisch rood marmer):
3,2 mm/1 000 m
Een mogelijke oplossing bestaat erin bij de
dimensionering van voetgangersvoorzieningen
rekening te houden met de bestaande of verwachte
voetgangersstromen Door de voetgangersstroom
over een grotere oppervlakte
te leiden, worden de optredende belastingen
beter gespreid en zal het oppervlak minder snel
afslijten Het Franse onderzoekscentrum CERTU
stelt waarden voorop voor het voetgangersvolume
naargelang van de breedte van de looproute
Zo worden bij een obstakelvrije breedte
van 2 m de volgende waarden aangenomen:
• langs handelszaken (verplaatsingsmotief:
inkopen doen, wandelen, etalages kijken,
enz): 2 000 voetgangers per uur;
• elders (verplaatsingsmotief: woon-werkverkeer,
enz): 3 000 voetgangers per uur
Bij grotere voetgangersstromen moet een grotere
breedte van de looproute worden voorzien
In de Highway Capacity Manual stelt het
Amerikaanse onderzoekscentrum TRB een vergelijking
voor de berekening van de benodigde
breedte als functie van de voetgangersstroom
voor:
B = V/d x s
B: breedte van de looproute (m);
V: voetgangersvolume (voetgangers/seconde);
d: voetgangersdichtheid (voetgangers/m 2 )
Deze waarde bepaalt de gewenste kwaliteit
van de dienstverlening;
s: gemiddelde voortgangssnelheid van de
voetgangers (m/s) Als gemiddelde waarde
wordt met 1 m/s gerekend