Bijbelse Geschiedenis deel 5 - Welkom bij de John Bunyan Stichting

De mensen van Juda zijn naar Babel
weggevoerd. Nu zijn ze in ballingschap. Ze
worden ballingen genoemd. Dat is gekomen
door hun zonden. Sinds Adam in het
Paradijs tegen God zondigde, zijn de gevolgen
van de zonde steeds duidelijker te zien.
Kijk maar naar het volk Israël. Eerst was het
één volk. Toen werd het verscheurd in het
tienstammenrijk en het tweestammenrijk.
De tien stammen hebben negentien koningen
gehad. Maar niet één van die koningen
vreesde de HEERE. Dat is erg! Al die
koningen dienden, samen met het volk, de
afgoden. Toen kwam God met Zijn wraak.
Het volk werd weggevoerd naar Assyrië. En
ze zijn als volk nooit meer naar hun vaderland
teruggekeerd. Dat was hun straf.
En Juda en Benjamin, de stammen van
het tweestammenrijk? Ook in Juda hebben
19 koningen geregeerd. Maar daar waren
wél enkele koningen die de HEERE vreesden.
Denk maar aan David, Salomo, Josafat
en Hizkia. Hoe komt het dat in dat tweestammenrijk
nog wel iets van de vreze Gods
gezien wordt? Hebben de stammen van Juda
en Benjamin het er beter afgebracht dan
de andere tien stammen? O nee, maar dat
komt, omdat in Juda de troon van David
stond. En die troon lag onder de belofte
van God. Uit het geslacht van David zou de
beloofde Verlosser komen. En de HEERE
gedenkt aan Zijn verbond. Hij doet het niet
om dat volk, maar om de eer van Zijn grote
Naam. Daarom komt er na 70 jaar ballingschap
verlossing voor het volk. De HEERE
zal Zijn volk verlossen van hun vijanden.
Dat doet de HEERE ook nu nog.
Daarom is de beloofde Messias, de HEERE
Jezus, naar deze aarde gekomen. Om Zijn
volk te verlossen van hun vijanden. De
44
16. Het volk in
ballingschap
HEERE Jezus heeft de straf gedragen
voor Zijn volk en de toorn van God de
Vader gestild. Daarom komt er zeker
verlossing voor al Zijn kinderen. Vraag
maar veel of je bij dat volk van God
mag horen. Of de HEERE je een nieuw
hart wil geven.
Het volk is weggevoerd naar het
verre Babel. Ver van het beloofde
land wonen de mensen daar tussen
vreemde volken. Na een poosje zijn
de meeste mensen er al aan gewend.
Ze vinden het eigenlijk helemaal niet
meer zo erg om in Babel te moeten
wonen. Hun kinderen spelen met
de kinderen van de Babyloniërs. En
ze vergeten langzaam dat ze hier
in Babel eigenlijk niet thuis horen.
Ze voelen zich daar helemaal thuis
en denken er niet over om terug te
keren naar hun eigen land.
Maar toch… toch zijn er onder
al die mensen nog enkelen die zich
niet thuis voelen in Babel. Wie zijn
dat dan? vraag je misschien. Wel,
dat zijn mensen die de HEERE
vrezen. Zij weten dat de HEERE
niet wil dat zij tussen de heidense
volken wonen. Daarom verlangen
ze naar hun eigen land terug.
Ze weten dat de HEERE beloofd
heeft hen te verlossen, maar ach,
ze zien er zo weinig van! Het is
zo donker om hen heen en in hun
hart. De Babyloniërs spotten met
hen. “Toe, zing nog eens één van
die mooie liederen Sions!” roepen
ze honend.
De Joden halen verdrietig hun