Archeologie van de Klassieke Oudheid, Partim Romeinse.pdf

More documents

Recommendations

Info

– uitzondering vormt Romeins Egypte alwaar portretschilderingen op paneel erg populair waren in de funeraire traditie – kwaliteitsverschil tussen kamers onderling, naargelang sociale functie 2. Invloeden – uit de resterende Pompejaanse productie op te maken dat minstens viertal brede stromingen invloed hebben uitgeoefend: Griekse schilderkunst, Centraal-Italische tendens en ideeën uit Etrurië en Egypte – Griekse invloed: meest figuratieve scènes vooral van mythologische en epische aard zijn en direct ontleend aan de Griekse meesters uit de Klassieke tijd – vaak een kopiëren van Griekse meesterwerken, wel soms mits wijziging van de stijl – typisch voor Neo-Attische traditie uit late Republiek – steeds meer modellen overzetten in andere variaties – zuiver Griekse mythologische scènes ook meer en meer geassimileerd – Italische tendens: volkse richting aanwezig, die in 3de en 4de eeuw sterk verspreid zal worden – kenmerken: het direct realisme, narratieve kwaliteiten, detaillistische uitwerking, spontaan expressief en ongedwongen, maar vaak geen juist lineair perspectief of coherente compositie – Etruskische ideeën: nog in geringe mate door – verklaren misschien deel van de levendigheid en beweging in sommige werken en zijn zeker verantwoordelijk voor de ideeën achter sommige thema's als historische scènes en bepaalde uitbeeldingen van dagelijkse leven – Hellenistisch Egypte: komen ook enkele opvattingen binnen onder andere op het vlak van weergave van het landschap 3. Technieken – veel aandacht besteed aan de preparatie van het muuroppervlak – uit werk van onder andere Vitruvius, weten we dat vaak achtereenvolgens op muur werden aangebracht: – ruwe deklaag, drie mortellagen van gebluste kalk en zand (pozzolano) en drie laagjes van gebluste kalk met marmerpoeder (fijner van samenstelling) – na drogen ging men muurvlak polijsten met stukken marmer, glas of stof – blijkt wel dat het meestal met enkele laagjes minder kon – latere schilderkunst: voorbereidend werk soms beperkt tot het aanbrengen van slechts twee mortellagen – blijkt dat het basistekenwerk soms op muur werd voorbereid in een rode oker-schets – kleuren normaal opgebracht in fresco-techniek, dus op het nog vochtige muurvlak, met soms afwerking van details in tempera, soms bracht men vloeibare was aan als eindafwerking – bij portretten op houten panelen: ad encausto-techniek: – kleuren werden opgelost in hete was en met een spatel opgebracht – gebruikte pigmenten vaak aardkleuren: ijzeroxyde (rood, geel), glauconietrijke aarde (groen), kalk of lood (wit), verglaasd koper (blauw), houtskool of verbrand been (zwart) – bijzondere kleuren: indigo, purper, vermiljoen en goud(blad) – bloeiende handel in deze pigmenten – zorgvuldig vermengd en door schilders in kleine potjes bewaard – ze plaatsen er vaak stucco-werk voor: fijne pleister, mengsel van kalk en marmerpoeder, in vlak reliëf gemodelleerd met moules of met spatel en in vochtige toestand opgebracht – stucco vaak ook beschilderd – meestal ging om louter decoratief en non-figuratief werk – Farnesina-huis in Rome (20 voor Chr.), Domus Aurea van Nero en de villa van Hadrianus in Tivoli – tijdens late Republiek en Hoge Keizertijd een vrij strakke indelingswijze – vooral in Romeinse woningen en graven werden wanden over ganse hoogte beschilderd – onderscheidt hierop 2 onderdelen: – het decoratief systeem geeft aan wandschildering geleding en kader voor figuratieve voorstellingen, dat rekening moet houden met architectuur en soms zelfs als enige aanwezige is
– de figuratieve voorstellingen zijn essentie, blikvanger: betekenis niet louter decoratief, vooral belangrijk omwille van wat ze symboliseren 4. Ontwikkeling van de decoratiesystemen 1. De vier Pompejaanse stijlen – de basisstudie van A. Mau (1882) gevolgd, berustend op onderscheid in 4 mekaar opvolgende stijlen die voornamelijk in Pompeii werden vastgesteld – Pompejaanse decoratiestijlen uit late Republiek/vroege Keizertijd zijn alle in Rome ontstaan en pas kort daarna in provinciesteden als deze van de baai van Napels toegepast – twee stijlen, de 2de en 3de, drongen kort na hun ontstaan ook goed door in meeste provincies toegepast 1. De 1ste Pompejaanse stijl – incrustatie-stijl toegepast van 200 tot 80 voor Christus – bedekking van de wanden met een imitatie in beschilderde stucco van marmerincrustatie (crustae) of regelmatig muurwerk, bestaande uit rechthoekige panelen of blokken van verschillende afmetingen en kleuren – oudste zijn in licht reliëf, vanaf late 2de eeuw is want volledig plat – de wand is in horizontaal opzicht is drieledig – afgeboord met een kroonlijst in stucco en onderaan met een monochroom beschilderde sokkel – breedste middendeel, onderverdeeld in panelen, zitten soms architectonische elementen – rechtstreeks overgenomen uit de Hellenistische wereld: in Delos, Priëne, Pergamon – toont de passie van de Romeinen voor gekleurde marmers en hun zucht naar praal – meer dan in Hellenistische wereld wordt hier geëxperimenteerd met kleuren en vormen – huis van Sallustius (Pompeii), huis van de faun (Pompeii) en Samnietisch huis (Herculaneum) 2. De 2de Pompejaanse stijl – architectuur-stijl, tussen 90 en 15 voor Christus – eerste zelfstandig in Italië ontwikkelde stijl – duidelijk ontwikkeld uit voorgaande stijl – wand krijgt nu een zware architectonische geleding door het schilderen van een zuilenrij met hoofdgestel voor de achtergrond, die zelf bestaat uit marmerincrustatie of figuratieve panelen met landschappen, zeegezichten, stadsgezichten, tuinen of paleizen – doorbreken van de enge, gesloten kamerruimte met behulp van diepe perspectief-gezichten: wekt illusie – invloed van toenmalige theaterscènes, waarop zeker een levendige schilderkunst bestond – latere fase van deze stijl komt een drieledige indeling van wand voor, waarbij het centrum een figuratieve voorstelling onder tympanon draagt en zijkanten diepe doorzichten bieden – architectuur wordt minder realistisch 3. De 3de Pompejaanse stijl – ornamentele stijl, 15 voor Christus tot 50 na Christus – wordt in de provincies tot ongeveer in het midden van de 2de eeuw toegepast – zeer kenmerkend is dat de architectonische elementen nog louter decoratief zijn: – te fijne en te licht om realistisch te blijven – geen diepe doorzichten meer: muur heeft opnieuw een afsluitende functie – panelen bevatten meestal centraal één grote figuratieve voorstelling, dikwijls kopie van een meesterwerk, terwijl andere panelen opgevuld zijn met zeer geraffineerd fantastische decoratie van kandelabers met figuurtjes op, plantaardige ranken en bloementrossen en miniatuurmotieven uit Egyptisc-Alexandrijnse kunst – duidelijke Egyptische invloed voort uit nauwe contacten met Egypte onder Caesar en Augustus 4. De 4de Pompejaanse stijl – theaterstijl, 50 en 100 na Christus: reeds iets vroeger ontwikkeld – scenografische of fantastische stijl veel bewaarde voorbeelden – opnieuw een stap verder in de evolutie kan deze theaterstijl aanzien worden als een versmelting van beide voorgaande stijlen – minder homogeen en gedisciplineerd – het gecreëerde architecturaal kader is vrij complex
Page 1 and 2: Archeologie van de klassieke oudhei
Page 3 and 4: kunst aan - belangrijke kunstvormen
Page 5 and 6: - vanaf 2de eeuw: aanleiding tot on
Page 7 and 8: architectuuropleiding, architectuur
Page 9 and 10: het centrum (macella) en in winkels
Page 11 and 12: - lang zwembad van de Canopus: omge
Page 13 and 14: 3. Originele bijdrage tot het archi
Page 15 and 16: ezorgdheid voor persoonlijke hygië
Page 17 and 18: - interpretatio romana - mens spiri
Page 19 and 20: menselijke figuren in natuurlijke h
Page 21 and 22: Boog van Galenus in Thessaloniki -
Page 23 and 24: - zacht plasticisme wordt meer en m
Page 25: - tussen mythologische scènes komt
Page 29 and 30: - thema is een inwijding in Dionysi

Archeologie van de Klassieke Oudheid, Partim Romeinse.pdf

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?