dpo_1101.pdf

BEKKER. (BALTHASAR) 23$
toenfchen, die met hem in bondgenootfchap zouden ftaan. Uit
dit alles toont onze Doktor dan ten flotte, hoe kwalijk zij
doen, die in plaats van de bijgelovigheid uit te tugtigen, de­
zelve voeden; een fchuld die veel meer Kerkelijken en School­
geleerden, dan Overheden en Regters betreft, gevoigelijk dan
ook verpligt, om op genezinge van 't ingekankerd kwaad be-
dagt te zijn. Doch vermits dit langzamelijk te hopen is, wil
Doktor BEKKER zijnen lezer, en hem zei ven te nutte maken
de lesfe van den groten Kruisgezant PAULUS; verwerp d'ongod-
delijke en oudwijffclie fabelen, u zeiven oeffenende tot godzaligheids
1 TIM. IV. vs. 7. En dit, betuigd de Schrijver, het gehele
werk door in acht genomen te hebben.
Het kon niet misfen, of de Kerkenraad van Amfteldam „•
Bioest van een boek 't welk zo veel gerugt maakte, en zo
veelvuldige klagten en opfchuddingen verwekte, kennis ne­
men. Dit begon op den 31 meij 1691 met ene commisfie,
om de wetten, aangaande het vifiteren der boeken na te zien;
vervolgens kwam de zaak zelve te berde; een ieder wierdt
vermaant het boek te lezen; men benoemde gelastigden om
uittrekzels te maken, als mede om met BEKKER , die zig daar
toe aanbood in onderhandeling te treden; het herdrukken zij­
ner boeken wierdt middelerwijl verboden. Inmiddels deedt
BEKKER een reisje door Friesland, Groningen en Overijsfel. Te
Amfteldam te rug gekomen zijnde, vondt bij zijn boek algemeen
verfoeid, en orde gefteld om met hem te handelen over de
vereiste voldoening wegens de ergernis, door hem aan de
Kerk gegeven; 't welk BEKKER zig liet welgevallen. Men
tradt dan met hem in onderhandeling; doch hij bleef volftan-
dig weigeren, enige andere voldoening te geven, dan in al­
gemene bewoordingen behoudens namelijk zijn gevoelen, en
alleen met betuiging van leedwezen , dat de Kerk uit zijn
boek zulk een ergernis hadt genomen, daar bij met het fchrij­
ven van 't zelve een rein en zuiver oogmerk heeft gehadt, te
weten, om GOD alleen de eere te geven, en de overblijfzels
Van deze ongelovigheid des Pausdoms, uit veler harten weg te
r.sraen. Deze betuiging voldeed egter gants en al denKerken-
P 5 raad