Albatros sep/okt 2009 - Vliegclub Seppe

C O L O F O N sept/okt 2009 

Redactie en advertenties: 

Peter v.d. Zande Horst 36 5171 RA Kaatsheuvel peter@calmeyn.nl 

0416 – 56 06 36 06-53 71 97 66 

Dick Bloeme (foto’s) 0186 – 69 23 00 06-43 04 05 69 hadetbra@hetnet.nl 

Michel van der Linden 0413 – 29 19 93 06-53 15 41 09 lindenm@home.nl 

Jacqueline de Vos Burchart 0086-1080461462 jdvb@xs4all.nl 

Bestuur Vliegclub Seppe (VCS): 

Voorz: Hans Philipse Omloop 8 4841 BH Prinsenbeek 

076 – 541 36 20 06-11 00 21 76 jlphilipse@planet.nl 

Secr: Andre Oremus Galgeweg 2 2691 MG 's-Gravenzande 

0174 - 44 12 90 06-22 49 38 92 vcs@vliegclubseppe.nl 

Penn: Peter v.d. Heuvel Zouavenlaan 1a 4731 EM Oudenbosch peter@heuveltop.nl 

0165 – 31 50 71 06-20 39 08 55 

Lid: Dick Bloeme 0168 – 69 23 00 06-43 04 05 69 hadetbra@hetnet.nl 

Lid: Mark Vandervorst 0165 – 51 86 64 06-53 20 74 32 mark@vliegclubseppe.nl 

Bestuur (SVH) Stichting Vliegmaterieel Hoeven 

Voorz: Mark Vandervorst 0165 – 51 86 64 06-53 20 74 32 mark@vliegclubseppe.nl 

Secr: Kees van Ginderen Buijenstraat 21a 4705 RC Roosendaal 

0165 – 56 38 57 06-51 48 23 40 gindacc@westbrabant.net 

Penn: Martin Vermunt Ekelhof 1 4726 AS Heerle 

0165 – 30 07 06 06-14 15 94 18 svh@kpnplanet.nl 

Raad van Toezicht (SVH) Stiching Vliegmaterieel Hoeven 

Wim Janssen (vz) 013 – 534 82 88 06-11 45 68 28 janssen.scholten@tele2.nl 

Peter Smetsers 0168 – 32 82 22 06-51 28 98 76 info@psmotoren.nl 

Harm Berkmans 078 – 674 11 71 06-53 25 94 64 berkmans@planet.nl 

Bestuur (SOO) Stichting Ondersteuning Opleiding 

Voorz: Iwan Jens 0183 - 63 10 77 06-51 86 03 62 kiwi_degaarde@yahoo.nl 

Secr: Henk van Beest Brahmsstraat 18 3281 VD Numansdorp 

0186 – 65 26 97 06-10 53 23 98 henkvanbeest@hetnet.nl 

Penn: Dick Bloeme Beatrixstraat 7 3264 XA Nw-Beijerland 

0186 – 69 23 00 06-43 04 05 69 hadetbra@hetnet.nl 

Lid: Martin v.d. Horst 0165 – 50 35 91 06-21 67 83 88 mhorst@concepts.nl 

Lid: Melle Benneker 0168 – 32 78 23 mebenneker@planet.nl 

Lid: Matt Ramackers 010 – 591 94 32 06-20 62 75 34 agec@planet.nl 

Instructeurs: 

Adriaan Brouwer 0165 – 53 34 32 06-51 38 30 00 aviator_unltd@hotmail.com 

Mano Groenland 06-30 05 73 60 

Frans Hartmann 06-51 55 65 73 frans.hartmann@wxs.nl 

Frans Kettenis 0164 – 26 02 72 06-20 43 70 16 kettenis01@home.nl 

Martin v.d. Laan 0164 – 60 64 84 0032-486 22 41 42 vdlaanbenoit@zonnet.nl 

Frans Luxembourg 0168 – 46 43 26 06-22 45 21 00 fluxembourg@hetnet.nl 

Evert Motshagen 076 – 561 62 07 evertmotshagen@wanadoo.nl 

Gerard Ververs 076 – 541 82 01 06-51 41 74 63 gververs@wanadoo.nl 

Mark Vandervorst 0165 – 51 86 64 06-53 20 74 32 mark@vliegclubseppe.nl 

Barbeheer: 

Loes Frijters Heulberg 35 4708 HL Roosendaal l.frijters@planet.nl 

06-14 62 73 26 

Adres clubgebouw: Past. v.Breugelstraat 93d, 4744 RC Bosschenhoofd, Tel: 0165 – 313 311 

Adres vliegveld: Past. v. Breugelstraat 93, 4744 RC Bosschenhoofd, Tel: 0165 – 312 470, Fax: 313 785 

Internet site: http://www.vliegclubseppe.nl/ E-mail vliegclub: vc.seppe@inter.nl.net 

Betalingen aan: 

Vliegclub Seppe: ABN/Amrobank: 46.29.38.069, tnv: Penningmeester Vliegclub Seppe te Oudenbosch 

SVH: RABObank: 12.37.51.225, tnv Penningmeester SVH te Heerle 

BIC code: RABONL2U / IBAN nummer: NL04 RABO 0123 7512 25

Van de redactie 

Wat is er toch met onze leden aan de hand? 

Ik heb nog nooit zo’n hoog gips- en verbandgehalte binnen de club gezien als deze zomer. Riph 

van den Assum in een mitella, Hans Eenhoorn herken je niet meer zonder, Bas van Loosdrecht 

op krukken, Mano Groenland in een mitella (met herhalingsrecept voor de andere hand), 

Adriaan Brouwer in het gips, Gerard Kooijman met een halo brace, 

Zou het een manier zijn om de recessie te verbergen om zo minder te hoeven vliegen? 

Navraag leert dat het bij de meesten gelukkig om wat fysieke ongemakken gaat, die volledig 

herstelbaar zijn, waarbij uiteindelijk het belangrijke medical papiertje weer netjes bij het brevet 

kan worden opgeborgen. Adriaan en Gerard zijn slachtoffer geworden van een vliegtuig ongeval 

op de Schaffen Diest airshow. Ook zij zijn gelukkig herstellende. 

Namens de redactie alle “ongelukkigen” van harte beterschap met hopelijk de stuurknuppel 

weer vlug in eigen hand. 

We hebben een prachtige vliegzomer achter de rug, er is veel gevlogen, onze eigen ASD is 

weer terug. Seppe is verrijkt met 2 nieuwe toestellen, de PH-GVH van Henk van Gangelen en 

de PH-JJK van Waldi Wiedmar. 

De 8 e Ger van Andel rally kon gewoon op de geplande datum doorgaan, de mosselen waren 

overheerlijk en er schoven maar liefst 80 deelnemers aan tafel. 

Op de Bourg reünie hadden we ook een goede opkomst met als hoogtepunt de komst van oud 

havenmeester Eric met zijn vrouw Muriel. Zij hadden er een ritje van 7 uur uit Bourg en Bresse 

voor over om dit feest mee te maken. Dit is pas vliegvriendschap. 

Er is dus weer veel gebeurd de afgelopen 2 maanden. 

U leest het allemaal in deze editie. 

We naderen weer het eind van het jaar, waarbij 2010 toch al heel dichtbij komt. 

Wilt u verzekerd zijn van een advertentieplaats voor komend jaar schroom dan niet vast in te 

tekenen. Een banner op de website behoort ook tot de mogelijkheden. 

Veel leesplezier. 

Inleverdatum kopij nummer VI is 14 november waarbij uw inbreng gestuurd kan worden naar 

peter@calmeyn.nl 

Met vliegersgroet 

Peter Z 

Van de voorzitter 

Beste Clubvriend(inn)en, 

Ineens zit ik samen met Ellen de wintersport voor te bereiden. Blijkt de zomer toch weer verder 

gevorderd te zijn dan ik in de gaten had!

Weer vergeten te kijken naar het uitvliegen van de vogels uit het nest in de haag, omdat ik 

onderweg was naar het vliegveld voor een vlucht of de voorbereiding ervan. 

Zo blijkt ook de vogel Robin ineens het nest bij de boer te hebben verlaten, zoals elke vogel de 

drang heeft het vrije luchtruim op te zoeken. De vogel Robin heeft voldoende tijd gekregen om 

te herstellen van het ongemak, opgelopen in het voorjaar. Enige hulp van buiten was zelfs 

noodzakelijk. De ziekte had wat vermindering van gewicht tot gevolg, maar met wat eten in de 

maag ( heerlijke diesel ) en wat wind, kon de eerste oefenvlucht na lange tijd onder de zachte, 

doch dwingende, hand van vader Mano plaatsvinden richting vliegveld Seppe. Daarna werd een 

versneld revalidatie proces doorlopen en de vogel Robin vliegt weer als de beste. Alleen tijdens 

vluchten niet opschrikken van een prikkende grasspriet, de heerlijke stallucht tijdens de vlucht 

en wat stro in het bagage compartiment. Misschien kom je hier en daar nog een verdwaasde 

spin of muis tegen! 

De vogel vliegt weer en de financiële afhandeling van het ongemak wordt door verzekeraar 

SVH verzorgd. Zo komt alles hopelijk toch weer goed. 

De Ger van Andel navigatie vlucht 2009 verdient een nadere beschouwing. 

Er van uitgaande, dat de deelnemers een afspiegeling vormen van ons ledenbestand, is er 

reden tot bezorgdheid. De doellandingen tonen aan dat slechts 25% zijn doel bereikt, de praktijk 

vragen leveren een mager resultaat op, foto’s worden nauwelijks herkend en tot slot blijkt 

slechts een tweetal vliegers in staat hun vlucht volgens de geplande tijd te kunnen volbrengen. 

Instructeurs moeten in de toekomst bij profchecks het “check”gedeelte wat nauwkeuriger ter 

hand te nemen, om over het “prof”gedeelte maar te zwijgen. 

Dré en Mano bleken hun liefde voor de watersport zo ver door te voeren, dat fotoherkenning 

alleen op 200 voet boven water mogelijk was. Dat vergt enige oefening. ( profcheck?) 

Ik ga in de winter mijn watervliegtuig-brevet halen om volgend jaar de boeien in hun eigen 

biotoop te kunnen spotten. 

Many happy ( land ) landings. 

Hans Philipse 

voorzitter 

Recessie op Seppe? 

Telefoonnummer Houder 0186-650410 

Welke recessie dan ook ten spijt, we mochten begin september de komst vieren van 2 nieuwe 

home built toestellen. 

De PH-JJK van Waldi Wiedmar die inmiddels zijn maiden flight achter de rug heeft. 

Samen met Bill de Koning heeft de 1 e vlucht plaatsgevonden. 

Waldi vliegt nu voortaan in zijn Glasair GS-2 Sportsman met een IO-360-M1A motor.

Zaterdagmorgen 05 september met zwaar transport over de snelwegen op weg naar Seppe. 

Om 09.00 uur kwam Henk van Gangelen op Seppe aan met zijn nieuw speeltje. 

De vleugels waren vrijdag al 

gearriveerd en zijn op locatie 

geassembleerd. 

De PH-GVH is een 

laagdekker Lancair waarbij de 

Columbia een afgeleide is 

van Lancair voor de 

certificering. Zoals u weet 

heeft Cessna Columbia 

overgenomen. Er zit een 310 

pk Continental 6 cilinder 

injectie motor in. Zaterdag 19 

september heeft de motor 

voor het eerst gedraaid en als 

alles voorspoedig is verlopen 

heeft het toestel inmiddels zijn 

maiden flight achter de rug. 

De ASD vliegt weer 

Vrijdag 28 augustus om 16.00 uur, ongewoon veel belangstelling nabij een mestput op het 

weiland van boer Klep net onder Zevenbergen. Dat waren de VliegclubSeppe leden waarbij 

vooral de familie Eenhoorn heel goed was vertegenwoordigd met de twee allerkleinsten. 

We stonden daar om getuige te zijn van het weer uitvliegen van de Robin diesel PH-ASD. Want 

met de handtekening van Transal voor een luchtwaardige en een serviceble (nieuwe) motor en 

de ter plekke verleende ‘startvergunning’ van IVW mocht de ASD weer de lucht in.

Om de meest geschiktste start 

baan te vinden liepen Mano 

Groenland en Dick Nederlof van 

IVW nog een inspectierondje op het 

280m lange weiland. De 

uiteindelijke keuze werd een 

startrichting schuin over het 

weiland om iets meer lengte te 

krijgen en ook meer profijt te 

hebben van de harde crosswind. 

Aan niets was te merken dat Mano 

zich zorgen maakte over 

baanlengte, dwarssporen en de 

stevige crosswind. Hij taxiede de 

beoogde startbaan tegengesteld 

terug voor een laatste verkenning 

en na een kort overleg met Dick Nederlof zagen we de ASD z’n aanloop maken om na een 

groundroll van honderd en zeventig meter al los te zijn. Hoera! 

Het begon enige tijd geleden allemaal met een 

noodlanding vanwege een motorstoring. 

Gerard Ververs moest tot deze actie overgaan 

nadat er olieverlies was geconstateerd en de 

oliedruk wegviel. 

Noch Gerard noch de passagiers en ook het 

toestel zelf hebben een schrammetje 

opgelopen. Dit is enkel en alleen te danken 

aan de vlieger door het nemen van de juiste 

beslissingen met de juiste uitvoering van de 

daaropvolgende acties. 

Vanaf mei tot en met augustus is er door de 

technische commissie veelvuldig onderhandeld 

met “Thielert” via Transal om tot een oplossing te komen. Zoals u allen weet is Thielert failliet en 

is het woord productaansprakelijkheid naar het latent geheugen verhuisd. 

Uiteindelijk is er overeenstemming bereikt voor de levering van een bestaand motorblok met 

nog enkele honderden uren op de teller. 

Het is wellicht aardig om te weten dat de vlieger van 

de noodlanding niet dezelfde mag zijn als de degene 

die ‘m eruit vliegt. Een IWV anekdote verhaalt over 

een vlieger, die na een ‘buitenlanding’ z’n vriendin en 

hond mee in het vliegtuig nam en twee kilometer 

verderop weer een noodlanding moest maken. 

Vliegclub Seppe was blij met de terugvlucht uit het 

weiland en vierde dat met een drankje in het 

clubgebouw. Bedankt ook de afdeling Inspectie 

vliegen van de sector Luchtvaartoperationele

edrijven in de persoon van Dick Nederlof voor de soepele afhandeling. Hans Eenhoorn heeft 

lang moeten zoeken wie ‘in charge’ is voor dergelijke zaken maar eenmaal gevonden ging het 

allemaal erg goed. En onze dank gaat ook uit voor de betoonde zorg van ons toestel door boer 

Klep die een paar maanden lang veel nieuwsgierige kijkers op afstand moest houden. 

Inmiddels is het toestel naar Midden-Zeeland geweest voor een verdere inspectie en is thans 

weer volledig inzetbaar om er veilige mee te vliegen. 

Veel dank is verschuldigd aan de technische commissie*, die er ongelofelijk veel vrije tijd in 

hebben gestoken om de “financiële”schade voor de club (lees de leden) zo beperkt mogelijk te 

houden. Hieronder nogmaals dat team maar dan in close bestaande uit Hans Eenhoorn, Wil 

Grollé, Mark Vandervorst en Harm Berkmans. 

Dick Bloeme 

Bourg achteraf bezien 

Achteraf bezien had ik een dagboek moeten bijhouden, want ik weet echt de helft niet meer. 

VOORaf wist ik alles, dat hebt u in mijn Bourg-aankondigingen kunnen lezen. Dat is heel gek 

met mij, vooraf weet ik alles, sterker: vooraf weet ik alles beter. En dan is alles achter de rug en 

dan zit ik stilletjes te hopen dat anderen ook iets schrijven, want ik weet me bijna niets te 

herinneren. Ja, ik weet nog dat Frans zijn paspoort kwijt was en dat-ie zijn tas ergens had 

vergeten en dat ik een keer een door hem achtergelaten map had meegenomen die hij 

doelbewust voor een ander had achtergelaten maar die ander was vergeten dat-ie… Gek hè, 

dat ik zulke dingen nog weet. Later zei hij dat hij ook zijn stropdas kwijt was en die heeft hij 

kennelijk nooit meer gevonden; althans, ik heb hem er nooit mee zien lopen… 

Wat ik in elk geval nog weet is dat het GE-WEL-DIG was. Wat een leuke ploeg mensen, wat 

een sfeer, wat een vliegfeest. Als ik goed heb geteld waren er 7 leerlingen mee en die hebben 

meer uren gemaakt dan anders in 3 maanden. Eén van hen, Arnold, is ook solo gegaan op een 

veld juist onder Bourg. Weinig risico met een baan van 3 kilometer en dus konden we met een 

stuk of vijf kisten gewoon tegelijk landen en Arnold gelukwensen. Zijn vriendin Jenny is nog veel 

meer een kei. Vind ik dan. Ik heb haar een paar keer als navigator bij me gehad. Vooraf goed 

besproken hoe we zouden gaan en zij zorgde met de vinger op de kaart dat we precies volgens 

plan vlogen, waarschuwde voor wat we tegenkwamen, was zeer alert en to the point. Net als 

ikzelf, zal ik maar zeggen. Normaal heb ik de kaart op mijn schoot, maar nu Jenny. Ik bedoel: 

Jenny had de kaart op schoot. 

Wat ook altijd zo leuk is is de gezamenlijke maaltijd. De hele ploeg bij elkaar, de drank, de 

sterke verhalen, de moppen (heb ik weer vergeten die van dat behang te vertellen…) En altijd 

zijn er weer mensen die zo’n restaurant weten te regelen, verbazingwekkend. Laat staan hoe ik 

me verbaasde over het feit dat er telkens een hotel was waar we zomaar in terecht konden. 

Riph was (ZEER helaas) niet mee, maar hij had er wederom de nodige tijd en moeite in gestopt. 

We hebben echt fantastische leden, hoor, die steeds regelen en het voortouw nemen,

oodschappen doen, plannen maken, auto’s en touringcars huren, barbecue’s aansteken, enz., 

enz. Klasse. 

En gevlogen dat we hebben! Via Speyer, Colmar, Les Eplatures en heel wat tussenstops zaten 

we donderdag middag goed en wel op Bourg of daar gingen we weer. Natuurlijk moesten we 

weer lunchen op Villefranche. Met René ga ik altijd heen met de trein en terug met de boot, dus 

ook nu weer heen langs de spoorlijn en terug over de rivier. U weet wel, met die schepen die 

zulke lange masten hebben dat je omhoog moet kijken om te top te zien. En we zijn naar 

Grenoble geweest voor een uitje naar L’Alpe d’Huez. Ik zat achterin zo’n gammel gebakkie, 

want met de eigen kist mocht niet. Die hooggelegen banen zijn zo lang dat je na de landing 

gewoon gas moet bijgeven om de afslag te halen. Nee, de trips naar en van Grenoble vind ik 

veel leuker. Gewoon weer huisje-boompje-beestje, zonder Jenny, dus de eigen kaart op de 

eigen schoot. 

We hebben ook nog gepoogd naar de Mont Blanc te 

vliegen, maar alleen Frans is geslaagd. Hij was er ’s 

morgens vroeg bij en tegen de tijd dat ik wakker was zat 

het vol met buildups. Greetje en ik hebben tot op 14.000 

voet alle mogelijke gaten geprobeerd, maar het was 

echt onbegonnen werk. Toen toch maar afgezakt naar 

Villefranche, maar daar was de lucht zo zwart dat 

iedereen opeens gewoon weer op Bourg zat. Gezellig 

weer, hoor. 

Heel jammer was dat we niet konden nachtvliegen, Ik 

had me de hele avond moed in gedronken en toen ik 

steunend op Greetje dacht dat de baan toch wel erg 

slecht te zien was bleek de baanverlichting niet 

operationeel. Toen ben ik maar overgegaan op de Cola. 

Niettemin heb ik weer een heerlijk gevoel aan de 

zoveelste Bourg overgehouden. Dat sfeertje, die 17 

(ZEVENTIEN!) Seppe-kisten op dat Franse veld. Echt 

heel apart. Natuurlijk kwam Hans Werner ook weer 

even buurten en Hans Bers is zelfs nog op en neer 

Seppe geweest om Erwin af te zetten. Peter van de Ven 

kwam nog met de auto langs, Wil en Monique trouwens 

ook. Lekker mee Bourgbecuen. 

Terug IFR (wat zit je dan gevaarlijk hoog, zeg) met een stop in Prunay. En dan ben je weer 

terug in de club en dan is het nog steeds gezellig. Lof voor al die regelaars en doeners, de 3 

instructeurs en de bezielende Frans. 

Bert.

G.van Andel rally - Mosselavond 

8 e editie 2009 

Volgens de meteo vooruitzichten zou het een 

prachtige vliegdag kunnen worden. 

Nou ze hebben gelijk gehad. In 

de ochtend even wat lage 

bewolking met enkele stippeltjes 

regen, die al heel vlug plaats 

moesten maken voor polaire 

luchten met weinig wind. 

17 Equipes hadden zich opgegeven waarvan 

er uiteindelijk 11 daadwerkelijk de rally 

hebben gevlogen. Waarom er 6 equipes afgehaakt hebben weet ik niet. 

Om 10.00 uur exact een wervelende openingspeech van 

onze voorzitter (duur 48 seconden), 

die voortgezet werd door de briefing van Frans 

Luxembourg (duur 10 seconden) met de legendarische 

woorden “we houden geen briefing dit jaar”. 

Toch nog enkele verrassende woorden van Frans zoals 

het niet verklappen van de route met als aanvulling dat 

we op EHMZ een 2 e formulier zouden krijgen; vlieg vanaf 

Seppe heading 270° totdat je een Antonov ziet en dan 

direct EHMZ (wat we dus toch niet moesten vliegen). 

Het beste was maar de rally te gaan vliegen en te zien 

waar het schip zou stranden (wat na later bleek bijna 

letterlijk kon gebeuren). 

Als er Catalina vliegtuigen (watervliegtuigen)mee hadden gedaan, dan zouden zij gegarandeerd 

de 1 e prijs gewonnen hebben. Waarom dan? Dat komt dadelijk nog wel. 

1 e opdracht: ”Vlieg overhead 1300’en kies de track die je via het uitgereikte navigatiekaartje 

hebt gekregen”. “Als je een Antonov ziet, dan direct EHMZ”. Nou het eerste toestel wat we

zagen was een starfighter, daarna een Cessna, vervolgens een trauma helikopter. Uiteindelijk 

een gehandicapte Antonov zonder vleugels. 

Nooit geweten dat de route Seppe-Midden Zeeland zo gevaarlijk was. 

Op Midden Zeeland zagen we het ontvangstcomité bestaande uit Mano Groenland en Harm 

Berkmans, die je met een kluitje in het riet stuurden (weer iets wat met water te maken had). Op 

het moment dat je opgelijnd staat om toch maar naar Seppe terug te gaan, want daar was ’s 

avonds de mosselavond, klopt Mano op het raam “aub hier de 2 e opdracht”. 

Krijg je een routebeschrijving en 11 foto’s aangereikt, waarop bijna allemaal boeien waren 

afgebeeld. Waren wij dan toch in een Catalina cursus beland? Ik weet het niet meer, maar het 

zou wel een “boeiende” tocht worden. Nu mag je gelukkig boven open water op 500’vliegen, 

maar dan nog is het callsign van een boei niet te lezen, terwijl je ook nog eens 4 boeien of meer 

in je gezichtsveld ziet. Boeiender konden ze het schijnbaar niet maken. 

Als toetje mocht je op Seppe nog een doellanding maken. De jury bestond uit ongeveer 30 

deskundigen want laat nou net rwy 07 in use zijn, 

mooi weer en het terras van de club open. 

Op naar de mosselavond. 

EIND UITSLAG 

Het heeft de grand jury heel wat boei-brekens gekost 

voordat zij alle uitslagen op een rijtje had staan. 

De prijsuitreiking en het dankwoord van Corry was 

hartelijk en gemeend. Dré werd extra in het zonnetje 

gezet. Het was tenslotte zijn 40 e navigatietocht, die hij 

had uitgezet waarvoor hulde. 

Ger van Andel Navigation Flight 2009 

CALL DOEL VRA- FOTO TIME EIND 

PLAATS EQUIPE PILOOT NAVIGATOR SIGN LANDEN GEN HERK. OVER TOTAAL 

1 10 Leonard Smits Jon Smits PH-SVP 10 16 90 -7 109 

2 6 

Frank van 

Iersel 

Robert Murk/Jan 

Kok 

PH-RLD 5 14 80 -2 97 

3 11 Wil Kisters Monique Kisters PH-VSQ 2 20 50 20 92 

4 2 

Erik van 

Helden 

Andy Bijkerk PH-ERH 2 14 70 0 86 

5 1 René Laribij 

Mark 

Vandervorst 

PH-VSQ 10 16 60 0 86 

6 4 

Riph van 

Assem 

Dave van 

Opdorp 

PH-VSX 10 16 60 -4 82 

7 7 

Ben 

Smeulders 

Peter van de 

Zande 

PH-PBW 2 12 70 -3 81 

8 3 Mark Brouwer Adriaan Brouwer N9945C 2 18 80 -20 80 

9 8 Hans Philipse Eveline Philipse PH-GVB 2 18 20 20 60 

10 5 Ina te Pas 

Peggy van 

PH-ASD 5 10 10 -4 21 

11 9 Kees Fremery 

Ootmarsum 

Jan van der 

Woude 

PH-WOU 5 0 0 -4 1

PS de uitslag van equipe 9 is niet representatief voor hun vlieg/navigatie kwaliteiten aangezien 

zij niet over de juiste documenten beschikten. 

Van PH-VSX naar PH-JJK 

Dit jaar was ik niet vaak op de vliegclub. Tot 

eind augustus had ik in Nederland nog geen 

vlieguur gemaakt. Niet dat ik het vliegen zat 

was – in tegendeel – ik kon niet wachten tot ik 

met mijn eigen kist de lucht in kon. 

Omdat ik nog steeds druk ben met ons 

watersportbedrijf en ik heel moeilijk kan 

plannen wanneer ik er tussenuit kan knijpen, 

was het ook altijd heel moeilijk de VSX te 

boeken. 

Ik was het zat er telkens weer naast te grijpen. 

Daarom besloot ik een eigen kist aan te kopen. 

Ze moest betaalbaar zijn, het liefst nieuw, snel 

maar ook geschikt voor kleine veldjes, veel bagage mee kunnen nemen en natuurlijk een eind 

kunnen vliegen. 

Ca een jaar geleden ontdekte ik op You Tube 2 filmpjes van de fabriek Glas Air in Amerika. Ik 

heb de filmpjes wel twintig keer bekeken en raakte steeds meer onder de indruk van de 

mogelijkheden van deze kist. Je kunt naar Amerika reizen en een two weeks to taxi programma 

volgen wat betekent dat je in 2 tot 3 weken je eigen kist in samenwerking met de 

fabriekstechneuten taxi klaar hebt gebouwd. 

Dit leek me wel wat want ik had er geen zin in 2500 uren te besteden aan een basis 

bouwpakket. Hier heb ik de tijd en de leeftijd niet mee, ik wil nu vliegen, toch! 

In het AOPA magazine zag ik een advertentie van de Glas Air Sportsman importeur in 

Nederland, Friesland Aviation. Ik heb ze direct gebeld met de vraag of ze zo’n kist hebben 

staan om proef te vliegen. Nee, dat hadden ze niet. Ze waren met hun eerste bouwpakket 

bezig. Wel vertelden ze mij dat er nog twee geïnteresseerde Hollanders waren die van plan 

waren naar de fabriek in Amerika te reizen. Ik wilde graag mee en zo zijn we begin december 

2008 met z’n vijven naar Arlington WA gereisd. 

Ze hadden daar twee demo’s staan waarmee we mochten vliegen. Na de eerste 2.5 uren vlucht 

met instructrice Helen (ex legervrachtwagen chauffeur tijdens de Irak oorlog) met wat stolls op 

8500 ft, lazy eights, oefenen van canion turns en een paar touch and goes op het Boeing Air 

field in Everett, was ik finaal verkocht. De twee andere geïnteresseerde Hollanders, Koos en 

Nico verging het niet beter. We hebben de hele fabriek op alle productie afdelingen bezocht, er 

werken een man of veertig, wij waren enorm onder de indruk van hun professionaliteit en de 

perfect ingerichte werkplaatsen waar je van de vloer kan eten. 

Als Pietje Precies sprak dit mij enorm aan. 

Terug in Nederland en een paar euforische weken later waarin veel e-mail verkeer was met 

Glas Air, kreeg ik een aanbod om een van de twee demo toestellen te kopen. Deze demo kist 

was twee jaar oud en gedurende ca. 300 vlieguren gebruikt als tail dragger en als 

watervliegtuig. Ze wilden de kist voor mij ombouwen tot trike d.w.z. de zware IO390 Lycoming

wordt vervangen door een splinternieuwe IO360 met een constant speed prop en een nieuw 

landingstel natuurlijk. 

Ik wist toen wat mij te doen stond: “Schat, wat dacht je ervan mede eigenaar van een klein 

vliegtuigje te worden”??? Na diverse bossen bloemen, eau de toilettes en candlelight diners 

was het zover. Details onderhandelen, contract tekenen en in maart 2009 weer naar Arlington 

WA. 

De kist stond klaar met nieuw landingstel, nieuwe motor en prop, nieuw gespoten cowlings en 

struts en een op hoogglans gepolijste romp en vleugels. Glass cockpit , Garmin 430 W, 

autopilot etc. ….. US IFR equiped. Hoe ik me voelde??? Je weet het nog wel, lang geleden, dat 

grote pakje onder de kerstboom waarvan je vermoedde dat er een Märklin mecano doos in 

zat!!! Met hetzelfde gevoel in mijn buik en met dezelfde blos op mijn gezicht stond ik daar te 

glunderen. 

Natuurlijk moest er direct 

mee gevlogen worden. 

Deze keer samen met 

testpiloot Ted Selzer. 

Over de eilanden tussen 

vasteland en Vancouver 

island, een paar touch 

and goes op het door 30 

meter hoge Douglas spars 

omringde Whidby Airparc, 

een bizarre ervaring om 

tussen die bomen op een 

soort fietspad te landen 

en weer weg te komen. Ik 

zou alleen al voor het 

vliegen in dit prachtige 

landschap willen wonen. Wat een vliegmogelijkheden zonder ingewikkeld bureaucratisch 

geklooi. 

Na deze geweldige vliegervaring heb ik samen met drie mecaniciens de kist uit elkaar gehaald, 

details gefotografeerd, losse 

onderdelen gelabeld en vele A4tjes 

vol notities geschreven - moest 

tenslotte de kist in Nederland zonder 

hulp weer samenbouwen - alles in 

kisten en dozen verpakt en in een 

container vastgezet. 

Na vijf weken is de container in 

Numansdorp gelost en heb ik in de 

grote werkhal, waar normaal 

gesproken alleen maar boten staan, 

de kist weer opgebouwd. Voordat 

alles klaar was, het vliegtuig alle 

keuringen doorstaan had, de 

papierwinkel geregeld was – dit valt 

allemaal niet mee als je het voor de

eerste keer doet – gingen er een paar maanden overheen. 

Maar eindelijk was het zover. Op 31 augustus werden de vleugels naar achteren gevouwen, de 

kist op de trailer gezet en naar Seppe gereden waar ik samen met Bill de Koning de 

maidenvlucht heb uitgevoerd. 

Het is een fantastisch toestel, de handling zo soepel, je hoeft maar aan een bocht te denken en 

ze vliegt ze al. Ruim van binnen met buitengewoon comfortabele zitkussens – je krijgt niet zo 

snel een blikken kont. Met een cruising speed van ca. 130 kn bij 75 % en een stoll speed van 

42 kn met full flaps , 780 nm range , 180 pk en een leeg gewicht van 670 kg, een kist om 

verliefd op te worden. Wie er zin in heeft moet beslist een keer meevliegen, echt! 

Groetjes 

Waldi 

Bourg en Bresse 2009 

De voorbereiding: 

Het is november 2008, de onrust om tot een planning te komen begint al, contact met de mede 

commissieleden, eerste datum om bij elkaar te komen ligt vast: 15/12/08. 

We gaan naar Bourg, dat stat vast, wanneer, wat moeten we voorbeiden mbt .Bourg, welke 

route, alternatieve activiteiten daar moeten we het nog even over hebben. 

De maanden die volgen is er veel telefonisch contact, contact met Eric Jaquet, gewezen 

havenmeester op Bourg en uiteindelijk planning van de 1 e en 2 e info en uitwerkavonden: 

We doen een voorstel: Westelijke route Seppe, Manston, Duxford, Orleans, Bourg en Bresse of 

een Oostelijke route: Seppe, Speyer, Colmar, Les Eplatures (Suisse), Bourg en Bresse. 

. 

5 juni 2 e voorbereidingsavond, druk bezocht 35 personen, ronddeling mappen met alle 

approachkaarten voor de westelijke of Oostelijke route en een verhandeling over het gegeven 

bergvliegen. 

Wat de route betreft: de Oostelijke route is het uiteindelijk geworden. 

Daarna hebben we nog een avond belegd voor de leerlingen en de geïnteresseerden voor het 

berekenen van de navigatieplannen en het uitschrijven van de vliegplannen. 

De Vlucht: 

Maandag 29 juni start de vloot van 17 vliegtuigen en 45 personen waaronder enkele passagiers 

(7), 35 vliegers en 7 leerlingen richting Spa. 

Na schitterende stretches via Spa, Speyer, Colmar, Les eplatures kwamen wij 4 dagen later 

aan in Bourg en Bresse; hotels waren allemaal gereserveerd door Riph en alles klopte zoals 

gebruikelijk. 

Na een gezellige BBQ vertrokken vrijdagmorgen 15 vliegers naar Grenoble le Versoud om daar 

met plaatselijke instructeurs en vliegtuigen van de vliegclub vluchten te maken naar de 

verschillende altiports, een ervaring van de bovenste plank, landen en starten op baantjes van 

300-400 meter in het hooggebergte en die dan ook nog niet horizontaal liggen. 

Ik zelf ben met de leerlingen naar de Mont Blanc gevlogen, ook een geweldige ervaring. 

Zaterdag was een vrije dag en vloog iedereen uit waar hij of zij naartoe wilde,

‘s avonds gingen we met de bus naar een restaurant in de buurt. 

Zondag maakten de vliegers zich klaar voor de terugweg waar in de loop van de 

namiddag/avond iedereen weer veilig is geland. 

De Reünie: 

Daarna volgde de voorbereidingen voor de reünie op 19 september. E mails raasden vanuit 

Oremus over het net om eenieder eraan te herinneren dat het de 19e september zou 

plaatsvinden, een telefoonescapade van 4 dagen volgde om te weten wie er zouden komen: 

resultaat 60 aanmeldingen waarvan er uiteindelijk nog 16 personen niet zijn op komen dagen of 

verhinderd waren. 

Nadat Mano Groenland even vrij laag over kwam en ik mijn openingstoespraak gehouden had 

werd voor mij een geschenk aangekondigd dat als ik het ontvangen had, weer terug moest 

geven, dat ik het vaker zou kunnen ontvangen maar altijd weer af zou moeten staan en nog 

enkele van deze vage betitelingen; we werden erg nieuwsgierig: er werd een grote doos op 

een steekwagen aangevoerd en ik was erg benieuwd; Ik maakte de doos open en wat kwam 

eruit??? 

ERIC, onze vroegere havenmeester van Bourg en Bresse, die met zijn vrouw Muriel helemaal 

uit Frankrijk was overgekomen. Wat een verrassing, onwaarachtig, geweldig en ontroerend en 

dat kwam allemaal uit de koker van Peter van de Zande!!! 

Dank je wel Peter. 

In de loop van de avond vroeg Eric mij: wonen jullie aan de andere kant van de dijk? Nee, zei 

ik, hier in dit huis. Hij keek heel verward!!! Ik kan mij dit voorstellen. 

Op een bepaald moment zei een bezoeker tegen mij: ik ga naar huis, “ik heb last van stof en 

mijt”. “Stof kan ik mij voorstellen maar van welke meid heb je last” was mijn vraag? 

Terwijl wij aan de 2 houtvuren zaten kwam er plotseling een Boer uit Beieren binnen, een zoals 

hij zichzelf noemde, Bergheini (wat dat ook moge zijn); hij verklaarde dat “Bourrug en Bresse”” 

in Beieren lag en begon het Kufstein lied te zingen. “Hans, perfect zoals je dat deed, had ik 

nooit achter jou gezocht, maar het was grote klasse”. 

Het moment was aangebroken dat de Bourgondiërs de vuren onder de spiesen ontstaken om 

zich tegoed te doen aan een BBQ van uitzonderlijke kwaliteit, zowel wat betreft smaak, keuze, 

verzorging en hoeveelheid; dank voor de organisatie en de inzet voor zij die achter de vuren 

stonden!! 

Vervolgend kregen wij een concert van Bert van den Dongen, een pianist van hoogstaand 

niveau met zang van Wil Kisters; kwaliteit uit eigen huis!!! 

Daarna volgde een geweldige avond die tot half 4 duurde. 

We kunnen weer terugzien op een erg succesvolle Bourg activiteit, zowel educatief als 

avontuurlijk, gebruik makend van de mogelijkheden die je brevet je geeft en het 

veraangenamen en verbreden van je kennis tijdens de weg naar je brevet. Ik dank de 

commissieleden, Peter van de Zande, Philippe Musch, Hans van den Bersselaar , Bert van den 

Dongen en Riph van den Assum voor hun inzet en adviezen; dank aan alle collega vliegers, 

leerlingen en passagiers voor de medewerking en vriendschap en gezelligheid. 

. 

Tot volgend 

jaar.

Frans 

Luxembourg 

Bushpilots 

Ooit willen vliegen over hoogvlakten, door 

de bergen en canyons, willen landen op 

mountainfields, upslope, 200m 

baanlengte? Je vliegtuig willen leren 

kennen tot de grenzen van wat kan (en 

mag) op het gebied van shortfield 

landings and take-off? Dan is het 

vliegen met de bushpilots in Afrika 

misschien wel wat voor je. 

Het hele verhaal begon met een 

congres waar mijn echtgenote Monique 

naar toe moest: 2 weken Durban. Ik ben 

dan de beroerdste niet en ga maar mee. 

En wat doe je dan in die tijd? Vliegen natuurlijk! Na wat zoekwerk kwam ik in contact met 

Markus Mölmann (www.bushpilot.co.za). Na het doornemen van de verschillende opties: 

licence validatie voor Zuid-Afrika, de bush pilot cursus of gewoon samen met een safety pilot 

sight seeing, werd het een combinatie van de cursus en het sight seeën.

Parktisch: op zondag 21 juni om 12 uur afgesproken op het vliegveld van Ladysmith, strategisch 

gelegen tussen Durban en Pretoria, de thuisbasis van de ZS-IFB. Aangekomen op Ladysmith 

direct het probleem van wat te doen met de huurauto. Gelukkig kon een lid van de vliegclub van 

Ladysmith me vertellen dat je auto daar 4 dagen laten staan, betekent dat je auto weg is. 

Gelukkig kon er een plaatsje geregeld worden in de hangar, zo makkelijk gaat dat daar. 

Dag 1 

Stipt op tijd kwam Markus met de IFB 

aangevlogen, maar bij het naar de apron 

taxiën viel me al op dat de C182 een erg 

blauwe waas had aan de rechterkant. Helaas: 

lekkage. De verder perfect uitziende kist kwam 

net van onderhoud terug en daar was, bleek 

later, een klem op de rechter brandstofleiding 

losgeraakt. Rechtertank leeg! Ander vliegtuig 

geregeld en op de linkertank op weg naar 

vliegveld Wonderboom bij Pretoria om het 

vliegtuig terug te brengen. Onderweg de eerst 

kennismaking gehad met de eindeloze 

uitzichten over de graslanden en heuvels van Kwazulu-Natal en de Drakensberge, je kijkt je 

ogen uit (wist ik veel dat dit nog maar het begin was….). 

Dag 2 

’s morgens de andere C182 opgehaald (ZS-DVX). Na wat startproblemen onderweg naar het 

oosten, richting de Lowveldts. Onderweg crosswindlanding op Kitty Hawk, T&G op Witbank, 

Middelburg enzovoorts. Eindbestemming: Hippopools! Opdracht daar: vind de baan. Geen 

makkelijke opgave. De baan lag verscholen tussen de bossen langs de rivier en toen ik hem 

eindelijk gevonden had, was ik hem op baseleg en final al weer kwijt. Na wat zoeken toch 

gelukt: erg smalle baan, veel bomen dicht langs de baan en upslope. 

Hippopools: vol nijlpaarden, krokodillen, apen, goeie Zuidafrikaanse wijn en lekker eten. Het is 

daar ook goed overnachten en voor de Hollanders onder ons: ook erg betaalbaar. 

Dag 3 

Na het tanken wat bovenwerk 

gedaan. Insipient stalls (doen we 

hier niet), de stall limieten van het 

vliegtuig verkennen en canyon 

turns oefenen (vol gas, 40 graden 

nose up, als Vflaps bereikt wordt 

20 gr flaps en een 60 gr bocht, 

uitrollen naar 30 op het hoogst 

punt en zie: je keert een C182 op 

een cent). Daarna de Blyderiver 

Canyon in: dicht langs de minst 

turbulente wand vliegen, zweten 

en het commentaar krijgen: dat 

kan nog veel dichterbij! 

Spectaculair: de Blyderiver Canyon

kan de vergelijking met de Grand Canyon 

zonder problemen doorstaan, alleen dáár 

mag je niet zo doorheenvliegen. Daarna 

landen op Blydepoort, 400m grasbaan 

boven op de canyon. De baan zag er 

makkelijk genoeg uit, alle markings 

zichtbaar, alleen na het passeren van het 

‘point of no return’ verdwenen alle 

oriëntatiepunten uit het zicht in een zee 

van anderhalve meter hoog gras. De 

landing gaf geen problemen, maar was 

wel ruwer dan je op Midden-Zeeland op 

z’n slechtst meemaakt. Het lastigste was 

dat je je oriëntatie op de baan kwijt bent. 

Na het verwijderen van het gras dat zich rond de wielen en de stab had verzameld een 

shortfield take-off (1 e stand flaps vol gas en als de neus omhoog begint te komen 2 e stand en 

de kist van de grond trekken, daarna met de stallwarning piepend, in grondeffect je snelheid 

opbouwen). 

Verder richting Barberton gevlogen tot plotseling van links een grote vogel, 

daverende klap (niet op de prop) en een voorzorgslanding op Pilrims Rest (overal vliegvelden!). 

Gelukkig had de vogel de linkerstrut geraakt, overal bloed en stront, aan de onderkant van de 

vleugel, op het staartvlak, maar geen gaten of deuken. Het enige probleem was wel dat de 

linkerdeur niet meer goed sloot en dat bij nadere inspectie bleek dat het linker maingear een tik 

had gehad (op Blydepoort?). Voorzichtig door naar Barberton, het vliegveld van C.C. Pocock, 

een in Afrika bekende bushpilot (Mr. Rock-and-Roll zet z’n 182 neer op 200m en komt er ook 

weer uit). Zijn oordeel over het left maingear: ‘you can fly, but you have major structural 

damage’. Einde ZS-DVX en terug naar Pretoria om de IFB op te halen, die ondertussen weer 

lekvrij op Wonderboom stond. Om niet te veel vliegtijd te verliezen ’s avonds terug naar 

Barberton. Hebben we die nachtvlucht ook weer in het logboek staan. 

Dag 4 

Na afgerekend te hebben (€ 18 voor avondeten, drank, een goede kamer en ontbijt!) vanuit 

Barberton wat shortfield landingen gedaan: veel langzamer vliegen dan je gewend bent, 

touchdown op de drempel en dergelijke. De starts net zo spectaculair: 1 e stand flaps, op de 

remmen, vol gas, als de neus wat los wil komen 2 e stand flaps en de kist van de baan af sjorren 

(vooral de stall-warning negeren die naar je begint te janken). Vervolgens in groundeffect 

snelheid maken. Als toegift trok Markus plotseling het gas dicht: emergency landing. Niet zoals 

wij gewend zijn op 1500 voet, maar ergens tussen de 800 en 500 voet boven de baan. Zie je 

maar er uit te redden. 

Van Barberton richting het vlakbij gelegen Kruger Park. Maar niet zonder een lowlevel flyby 

gedaan te hebben. Het is namelijk erg onbeleefd om dat in Zuid Afrika niet te doen als je bij 

vrienden of kennissen op bezoek bent geweest. Dus: over de boomtoppen, laag over de baan, 

bij het huis volgas en een steile klimmende bocht: ‘let’s make some noise!’ Heel ellendig dat 

vliegen daar. 

Het Kruger Park is helaas verboden gebied voor ons, maar dat betekent niet dat we niet langs 

de grens: Crocodile River, mogen vliegen, zolang je maar aan de goede kant van de rivier blijft.

Ja en wil je dan wat zien, je snapt het al, moet je wel laag vliegen. Tip van de bushpilot: als je 

hoogspanningskabels voor je ziet en ze lijken op gelijke hoogte of boven je te zitten: niet 

proberen er overheen te vliegen, altijd er onderdoor! Onthouden! 

Onbegrijpelijk trouwens dat het Crocodile River heet, geen krokodil gezien. Wel: olifanten, 

alweer nijlpaarden, buffels, gazellen, springbokken, nog meer nijlpaarden enzovoorts. 

Via het Kruger Airport vervolgens richting de Drakensbergen. Onderweg natuurlijk even langs 

het vliegveld van CC om nog een flyby te doen. 

Opdracht bij de Drakensbergen: vindt het vliegveld van Dragons Peak. Oftewel zoek tussen de 

grasvelden tussen de heuvels dat ene grasveld wat misschien wel (of misschien ook niet) een 

vliegveld zou kunnen zijn. Niet te doen. Zeker niet omdat het veld helemaal niet op een 

vliegveld leek. Tenminste een vliegveld met een bocht erin halverwege had ik nog niet gezien. 

De landing was dus interessant te noemen. 

Dragons Peak resort was zoals ik zo langzamerhand gewend was goed. Prima kamers, goed 

eten, goede wijn en goed te betalen. 

Dag 5 

Helaas de laatste dag. Om vooral niets te missen van de Drakensbergen waren we vroeg 

opgestaan. Alleen ontbijten om 7 uur was er niet bij: dus eerst maar vliegen. 

Alleen moest voor het vliegen wel eerst het ijs van de vleugels af. Winter in Zuid Afrika! 

Daarna de bergen in: eindeloos klimmen naar 12000 voet met als beloning ongelofelijke 

vergezichten over het laagland en over Lesotho. Plaatjes die zo uit National Geographic kunnen 

komen. 

Toen het na een uurtje een beetje benauwd werd (hoofdpijn etc) de daling ingezet richting 

ontbijt. 

Na mijn schulden betaald te hebben richting eindpunt: Ladysmith. Natuurlijk met een paar 

T&G’s op leuke velden. 

Na afscheid genomen te hebben van Markus, de mensen van de vliegclub van Ladysmith. 

Weer richting Durban. Natuurlijk wel eerst de lowlevel flyby een keer vanaf de grond gezien. 

Terugkijkend. Een weekje met de cowboy’s op stap geweest? Dat niet. Het zijn niet de vliegers, 

maar de omstandigheden. De velden die je daar tegenkomt passen niet in de POH’s. Toch is de 

noodzaak van vervoer er. De bushpilots hebben zich daar bij aangepast door te vliegen op de 

‘edge of the enveloppe’. Om dit in de praktijk mee te maken heeft mij in ieder geval gigantisch 

veel geleerd over de grenzen van de C182, hoe ze te herkennen en hoe er niet overheen te 

gaan. Eigenlijk verplichte kost voor alle vliegers. Ik heb erg veel respect gekregen voor deze 

piloten en voor de handeling van de 182. 

Voorstel: een keer een Touring Flyer organiseren met Markus? Retour Joburg kost rond de 

€600, 1 uur C182, wet plus instructeur €120.

Groet 

Aart Oosterhuis 

Fly inn Grimbergen 

Op 22 augustus vond op het vliegveld van Grimbergen (B) de traditionele Fly inn plaats. In 

België meergenaamd “de open deurdagen”. 

Deze titel is zijn naam meer dan waard. 

Als vliegende bezoeker hadden we het gevoel echt welkom te zijn. 

Nadat we ons telefonisch aangemeld hadden kregen we in een heldere briefing hoe en 

wanneer te komen. 

De radio calls waren ook helder, kort en functioneel. 

Op de grond voldoende marshallers die hielpen de toestellen een goed plaatsje te geven.

Op een gegeven moment werden we omgeroepen om ons toestel te verplaatsen want de 

organisatie wilde absoluut voorkomen dat een legerhelikopter tijdens een demo vlucht ons 

toestel door zijn “prop wash” zou kunnen beschadigen. 

Op de static display stonden een aantal Stampe Vertonge toestellen, aerobatic toestellen en 

jachtvliegtuigen. 

Het publiek mocht ze van dichtbij bewonderen. 

Er waren demonstraties aerobatics, modelvliegen, heli’s van het leger en de Alouette van de 

Politie. Ook een aantal demo’s hoe men een luchtballon gereed maakt voor vertrek. 

Om het publiek te vermaken was er een podium met optredens van diverse muzikanten, 

dansgroepen, ook de tombola ontbrak niet, demonstraties van de plaatselijke 

paardenvereniging en de hondenclub completeerden het geheel. 

Wat je niet anders verwacht in Belgie, de catering was goed geregeld. 

Als Seppe nog een goede spreekstalmeester zoekt, dan moeten ze de volgende keer die van 

Grimbergen inhuren. 

Landinggelden. Geen sprake van. 

Entreegelden. Neen hoor. 

Een half uurtje vliegen en een volle dag vliegfun! 

PH-PBW 

Jos Mulder 

Jean Paul Sablerolle 

Peter van de Zande 

Frustraties van een stallingeigenaar 

Geachte vliegvrienden 

Regelmatig word ik benaderd door diverse mensen met de vraag: 

“dat stallen op Seppe, is er voor mij een plekje ? enne .. wat kost dat dan wel niet ? “

Meestal zie ik de mensen die me dergelijke vragen stellen wat witachtig wegtrekken na mijn 

antwoord, maar of dat nu komt door de lange wachttijd van misschien wel 1 of 2 jaar of door de 

“lage” stallingprijs daar ben ik nog niet achter. 

Om antwoord te krijgen ben ik dan ook op zoek gegaan naar vergelijkingsmateriaal en derhalve 

kan ik u het volgende berichten: 

Een kennisje van me aan de bar heeft een jachthaven om boten te stallen. Hij vraagt voor een 

bootje van ± 23 meter lang (je moet ’t tenslotte meteen goed doen is mijn motto) ± € 6800,= per 

2 . 

jaar. Effe omgerekend ± 25 meter lang ± 8 meter breed = 200m 

Is ± € 34,= per m 2 per jaar. Je krijgt voor dat geld dan wel een “buitenstalling” in de regen waar 

je speeltje van veel geld heel het jaar ligt te dobberen in weer en wind, maar het is een 

zoetwaterplek, en da’s veel beter dan zoutwater wist de man mij te overtuigen. 

Voordeel was ook de aansluiting van 35amp die bij de plaats inzat, echter het verbruik van de 

stroom moest op basis van nacalculatie bijbetaald worden. 

In vergelijking met mijn prijzen van ca € 25 per m 2 per jaar is dit toch wel veel duurder 

(± 34%). Dan heb ik het nog niet over het feit dat dit een buitenstalling is en geen binnen. 

Ik begon dan ook spontaan buikpijn te krijgen en durfde dan ook al heel niet te vragen wat een 

binnenstalling zou gaan kosten. 

Gelukkig heb ik meerdere “vrienden” en besloot ik dan ook toch maar geen boot te gaan kopen 

maar een paard. 

Een paard ??? zult u zeggen, inderdaad een paard. 

Een paard geeft veel vriendschap, je kunt er iedere dag op rijden, en als je hem beu bent eet je 

hem gewoon op. 

Overtuigd van al deze voordelen ging ik op zoek naar een manege. Je moet tenslotte het 

beestje ergens kwijt want als ik hem bij mij in de gang of in de tuin zou zetten zou ‘ie misschien 

wat problemen geven met de vrouw des huizes (al dat gehinnik in huis). 

Stoer stapte ik dan ook de eerste de beste manege binnen met de vraag: 

Die manege hier hé, is er voor mijn paard een plekje enne wat kost dat dan wel niet ? 

Da’s helemaal wat u zelf wilt meneer, wist de man mij te vertellen, maar als u de goedkoopste 

oplossing neemt kost dat ca € 200,= per maand. U moet dan wel zelf de stal onderhouden. 

(m.a.w. je moet zelf de stront opruimen en zorgen dat het beest te vreten heeft).

Je krijgt dan wel een stal van 3 bij 3m met gratis watervoorziening. Effe omgerekend voor u: € 

200 x 12 = € 2400 : 9m 2 = € 265 per m 2 per jaar. Dit is wel 1000% duurder dan vliegen bedacht 

ik snel en als ik niet uitkijk stink ik heel de dag naar de paardenstront. Bovendien als ik in pk’s 

terugreken. 1pk t.o.v. ± 140 pk van een vliegtuig is dat zelfs een verhoging van ± 14000% 

Ik hoor u dan ook al denken “Wat gaat er nu weer komen volgend jaar “? 

Moraal van dit verhaal : 

• Zeur niet over hoge stallingsgelden of lange wachtlijsten. 

• Start voortaan uw vlieger niet recht voor de hangaar. 

• Doe de deuren terug dicht als u buiten bent gegaan en zet evt. kisten die u heeft 

verplaatst terug op z’n plek. 

• Indien u schade aan een ander vliegtuig veroorzaakt meldt dit dan, normaal bent u 

hiervoor verzekerd ! 

• Koop een boot of een paard als u vliegen te duur vindt. 

• En last but not least ; 

Geef regelmatig een biertje aan de stallingeigenaar als u hem ziet in de buurt van de bar 

want eigenlijk rekent hij u veel te weinig. 

Met vriendelijke groet, 

Billy 

Oshkosh 2009 

Op 14 september was ik te gast bij huize Kruis-Broeke in Breda want er moet toch iets over 

Oshkosh in de Albatros komen. Als je geen verslag krijgt dan ga je maar op pad om een 

interview af te dwingen. 

De timing was perfect want ik kon gelijk aanschuiven aan tafel want werken met een lege maag 

is not done. Victor moest zich verontschuldigen, want er moet toch iemand de kost verdienen.

Eerst even wat spelregels doornemen zei 

Ilse. “Peter, je blijft met je tengels van alle 

muziekinstrumenten af, want daar heb je 

geen verstand van en ze zijn veel te duur”. 

Die zit. Dan lijkt het me verstandig na het 

eten maar gelijk van wal te steken. 

Jullie zijn dit jaar naar Oshkosh geweest. 

Voor hoelang? 

Wij zijn een volle week geweest, eigenlijk net 

zo lang als het event duurt. 

Voor de 1 e keer? 

Neen, voor de 2 e keer. In 2008 waren we er ook al om spulletjes voor ons nieuwe toestel te 

zoeken. 

Hoe verliep jullie reisplanning? 

Voor € 900,-- pp hadden we 6 maanden geleden een retourtje Brussel-Chicago gekocht. Het 

maakte trouwens niet veel uit of je nu vroeg of laat boekte. Vraag maar aan Henk van 

Gangelen. Vanaf Chicago was het nog 3 uurtjes tuffen in een huurauto. 

Waarom eigenlijk Oshkosh en niet Friedrichshafen wat een stuk dichterbij is? 

Oshkosh is het mekka voor de zelfbouwers. Als je het hier niet kunt vinden, dan is er het 

gewoon niet. We zijn zelf nooit op Friedrichshafen geweest maar ons toestel is Amerikaans en 

dan kies je toch voor de USA. 

Ons hoogtepunt was de bestelling van een motor. Mattituck TMX IO360. Ze vroegen welke 

kleur het moest zijn. Wij hebben maar voor goudkleurig met zwart gekozen. Raar hè. 

Ik hoor dat de hotels op Oshkosh schreeuwend duur zijn. 

Zou best kunnen maar wij nemen ons tentje mee en voor $ 21,-- per dag voor ons tweeën zijn 

wij onder de pannen op het terrein zelf. Wij vinden een hotel trouwens helemaal niet leuk, want 

ook ’s avonds is er van alles op het terrein te doen, al is het maar kletsen met lotgenoten, of 

een film zien in de openlucht bioscoop. De camping is verdeeld in straten van de 1th Street tot 

aan de 40th Street. Sanitair is perfect geregeld. Er staan 1200 chemische toiletten, zgn 

Portoletten. Die geur vergeet je nooit meer! 

En het weer? 

Het is zowat de gehele week 

mooi en vliegbaar weer geweest, 

behalve de 1 e dag toen werd de 

show afgelast vanwege onweer 

en buien. 

Welke dag of event moet je 

zeker niet missen? 

Een van de leukste dagen is de 

dag van tevoren, als Oshkosh 

eigenlijk nog niet is begonnen. 

Ze noemen dat daar “day zero”.

Heel veel zelfbouwers uit geheel Amerika en Canada komen dan aan. Er komen ca 10.000 

toestellen waarvan ca 400 RV’s, het toestel wat wij aan het bouwen zijn. In Nederland vliegen 

er 5. 

Iedere dag komt er een eigen krant uit met alleen maar luchtvaartnieuws over Oshkosh. Deze 

wordt verspreid onder de 800.000 bezoekers. 

Een van die 800.000 was trouwens Robert Murk, die een dagje vrij had. 

Wel hebben we Jeff Dunham gezien, die beroemde komiek weet je wel. 

Nu heb ik bij jullie mogen eten; hoe was het eten op Oshkosh? 7 dagen vette hap zeker? 

Je slaat de spijker op zijn kop. Echte vette hamburgers op de camping en in de restaurants 

“luxe” vette hamburgers. Na een week 3kg zwaarder en je kunt geen hamburger meer zien. 

Volgend jaar weer? 

We begrepen al wel dat Henk volgend jaar vliegkamp Oshkosh gaat organiseren, dus wie weet, 

het is wel heel erg leuk, ook voor niet-bouwers. 

Ik heb iets gehoord over een groepsfoto? 

Yes, sinds vorig jaar roepen ze alle gebrevetteerde dames op voor een groepsfoto. Als 

“Broekie” mocht ik op de 3 e rij staan en ja hoor men herkende mij op de foto. Iedereen heeft een 

paars shirt aan. Je praat wel over 500 dames. 

Vorig jaar trouwens een roze shirt. 

Ter afronding. Vertel nog eens wat leuke ervaringen of nieuwtjes. 

We kregen tijdens een forum uitleg over de White Knight Two (zie foto), die het ruimtevaartuig 

Spaceship Two vanaf 15 kilometer hoogte 

moet gaan lanceren. De ontwerpers 

hadden berekend dat zelfs wanneer het 

vliegtuig middendoor zou breken, dat er 

dan nog voldoende lift zou zijn om 

verder te vliegen. 

Ook een lezing over bush vliegen met 

een vliegende auto als er eventjes geen 

weg meer is. 

Heel bijzonder was het projecteren van 

je instrumenten op de achterkant van je 

propeller volgens een heel speciale 

methode. Lijkt op een head up display. 

Ook hoorden we een bizar verhaal over 

een complete crew, die straalbezopen 

aan het werk ging. Gelukkig geen crash 

maar de hele crew ging wel een jaar de 

bak in. In eerste instantie naar een licht-regime gevangenis, maar dat lag helaas naast een 

vliegveld…de autoriteiten voelden zich genoodzaakt de piloten naar een zwaar bewaakte 

gevangenis over te plaatsen om ontsnapping met een vliegtuig te voorkomen. 

Sullenberger en Skiles, de 2 piloten van de zgn Hudson landing waren aanwezig om hun 

verhaal te doen. Ze hielden een presentatie vol met humor. Hen was beloofd als ze nog 

tweemaal een waterlanding zouden maken, dat ze dan hun seaplane rating zouden krijgen van

de FAA, grapten ze. 

Dan de show van een bijzondere instructeur, Rod Machado. Lachen, gieren, brullen. 

Op de camping werd ook een speciale “RV” avond georganiseerd met bbq natuurlijk. 

We hebben daar veel geleerd door te praten met soortgenoten. 

Het enige minder leuke was dat we een piloot net voor de allerlaatste show een ground loop 

zagen maken. 

Laatste vraag. Wanneer is jullie toestel klaar? 

Vóór Kerstmis. Oh, je wilt weten welk jaar. Dat weten we zelf nog niet eens. Het call sign wel. 

Dat wordt PH-OBO. Raadt zelf maar waarom. 

Ben je geïnteresseerd in het antwoord? Kom een keer naar onze bouwplaats en we leiden je 

met veel plezier rond. 

Ilse (en Victor) bedankt voor jullie bijdrage en we wachten met spanning de maiden flight van de 

PH-OBO af. 

Introductie I en II 

Introductie I 

Als nieuw clublid stel ik me graag even voor. 

Ik ben Haico, 26 jaar oud, geboren te Rotterdam en via een paar jaar Enschede tegenwoordig 

woonachtig in Bergen op Zoom. 

Ik ben eigenlijk geïnteresseerd geraakt voor het vliegen nadat ik als klein mannetje van 8 op 

mijn eerste vlucht in de cockpit van het vliegtuig mocht komen kijken. Al die knopjes, wijzertjes 

en handels dat fascineert mij nog altijd. Het is dan ook niet gek dat ik van de techniek mijn werk 

gemaakt heb. Na een studie elektrotechniek ben ik verzeild geraakt in de 

scheepsautomatisering. Het zelf vliegen is pas begonnen sinds mijn laatste verjaardag

waarvoor ik mijn eerste les cadeau kreeg. Daarna ben ik eigenlijk meteen lid geworden van de 

club. 

Met vriendelijke groet, 

Haico van Roeden 

Introductie II 

Even Voorstellen... 

Ik ben Gerben Hoekman en nieuw lid van de Vliegclub. Ik ben 28 

jaar en getrouwd. Samen met mijn vrouw Leonna wonen wij in 

Numansdorp. Ik werk voor een projectontwikkelaar die actief is in 

Nederland en Belgie. De afgelopen jaren hebben wij ons eigen huis 

verbouwd en nu dat (bijna) af is komt er meer tijd voor andere leuke 

dingen. 

Als klein jochie leek vliegen me altijd al fantastisch en dat is nog 

steeds zo. Via de minicursus vliegen kwam ik in contact met 

Vliegclub Seppe en ben dus inmiddels lid. Ik volg de vlieglessen bij 

Gerard Ververs, voor en na de lessen meld ik me regelmatig in het 

clubgebouw. Een aantal van jullie heb ik daar al ontmoet. Voor alle anderen, schroom niet om 

op me af te stappen. 

Gerben Hoekman 

Norderney EDWY 

Afstand van Seppe 200 Nm dat is ongeveer 2 uur vliegen. 

Tanken is NIET mogelijk. 

Landingsgeld € 11.00 voor een Cessna 172. 

Stalling per nacht € 5,== 

Toeristenbelasting € 3,= per persoon per nacht, die je op de toren afrekent. 

Op het vliegveld is een goed restaurant waar men ook fietsen kan huren. 

Goede fietsen met standaard en een mandje achterop voor wat bagage. 

Vanaf het vliegveld is het 7 km om naar de “stad” te fietsen. 

Een taxirit kost ongeveer € 15.00 per keer. 

Bij aankomst krijg je een Norderney toeristenkaart. Deze kaart altijd bij je hebben want op de 

meest ongelegen momenten moet je de kaart tonen voor het betalen van een toeristische 

attractie.

Met de toeristenkaart kan je in het toeristenbureau 15 minuten gratis internetten. 

Norderney is een leuke plaats waar de sfeer heerst 

van een badplaats van 100 jaar geleden. Op de 

boulevard staan strandstoelen, die voor € 8,= per 

dag te huren zijn. Hierdoor kan je bij vrijwel elk 

weertype van het strand genieten. 

Het zeewater is schoon en het strand loopt heel 

langzaam af. Prima voor een duik. 

De boulevard is enige jaren geleden geheel 

gerenoveerd, waardoor een lange 

wandelpromenade is ontstaan. Iedereen loopt, 

fietst, jogt of flaneert hier. Er zijn voldoende 

mogelijkheden om wat te drinken of te eten. 

Een prachtige zonsondergang kan worden genoten 

in Mariënhohe, maar ga wel op tijd hier zitten voor de beste plek. 

Norderney is een prima alternatief voor een Ameland vlucht, een kwartier meer vliegen, maar 

wel in een heel andere wereld terecht komen. 

Hans Philipse, september 2009 

Vliegen in Australië 

Rondje rond de Rock part II

Zo’n beetje midden op de dag vertrokken voor onze trip naar Ayers Rock, eerst het Shell 

mannetje gebeld en gevraagd naar het vliegveld te komen om ons weer vol te gooien, “no 

worries, Mate!” Het was zinderend heet en de vliegen deden hun best om ons tot wanhoop te 

brengen, maar....de netjes brachten weer uitkomst! Want wat doen die vliegen nou? Ze hebben 

alleen maar vreselijke dorst daar midden in die droge woestijn, en onze ogen, neus en mond 

hebben verleidelijk vocht voor ze, vandaar dat ze massaal die delen van je gezicht bezetten, 

zeg er maar eens iets van, als ik dorst had zou ik hetzelfde doen! Wegvliegend van Coober 

Pedy konden we dus dat pukkelige landschap wat beter begrijpen. 

Zo’n 60(!!) mijl voor we Uluru (Aboriginal voor Ayers Rock) bereikten hadden we hem al in beeld 

aan de horizon. Langzaam maar zeker kwam Gerard’s droom steeds dichterbij. We hadden van 

tevoren 3 nachten in Ayers Rock geboekt en wonder boven wonder kwamen we daar dus exact 

op de afgesproken dag aan, mede doordat we maar 1 nacht in Coober Pedy gebleven zijn in 

plaats van de geplande 2 waren we nu precies op schema. 

Ayers Rock heeft een druk, commercieel vliegveld, met een heuse terminal en alle toeters en 

bellen die daar bij horen. Er geldt ook een speciale procedure om je daar aan te melden en aan 

te vliegen, dat hadden we natuurlijk al lang en goed bestudeerd en dat ging dan ook feilloos. Na 

de landing werden we naar een parkeerplaats gedirigeerd alwaar een airport security officer ons 

op stond te wachten. Een paar formaliteiten,waaronder controle van onze “ASIC”, een security 

badge (heel belangrijk), even naar de havenmeester om onze 3 dagen parkeergeld te betalen 

en de cijfercode te krijgen om het vliegveld te betreden en verlaten op deze 3 dagen en we 

waren klaar om door het hotel afgehaald te worden, dat hadden we zo afgesproken, er zou 

transport zijn van het vliegveld naar Yulara, de “plaats” bij Uluru. Wat was nu het geval? Yulara 

bestaat alleen maar uit een aantal hotels, restaurants een camping en een supermarkt, allemaal 

in handen van één en hetzelfde bedrijf. Taxi’s zijn er niet, wél tientallen bussen die allerlei 

excursies verzorgen en berijden, zo dus ook de ritjes van en naar het vliegveld, maar....ze 

verschijnen alleen maar als er een lijnvlucht aankomt of vertrekt. Wij belden om zo ongeveer 

half 4 en toen werd er nogal pinnig gevraagd of we soms de bus hadden gemist?! Wisten wij 

veel, we hadden nog zo gemeld dat we “weather permitting” zélf naar ze toe zouden vliegen, 

nou ja, misverstandje, er werd een busje gestuurd. 

Ayers Rock is één van de 

grootste, zo niet dé grootste 

toeristentrekker van Australie, er 

zijn excursies te kust en te keur, 

van zonsopgang en 

zonsondergang-met-diner-in-deopenlucht 

tot wandeltochten om 

Uluru en in de Olga’s, een andere 

rotsformatie op zo’n 35 km 

afstand van Ayers Rock. 

Persoonlijk vinden wij de Olga’s 

eigenlijk mooier dan Uluru, maar 

de magie van Uluru, één hele 

grote brok steen in de grote leegte 

van Australie’s rode hart is ook 

fantastisch. Wij hebben ook aan wat excursies deelgenomen, je komt daar uitendelijk niet 

iedere dag, maar we hebben ook vanuit Ayers Airport onze eigen sightseeing flight gemaakt.

Ook dat vergde de nodige voorbereiding, je mag wel (bijna) om de Rock heen vliegen, maar 

ook hier zijn procedures voor, een speciaal circuit, een speciale hoogte! Het patroon voert eerst 

langs Ayers Rock (foto) dan door naar de Olga’s (foto), om de Olga’s, weer terug naar de Rock 

om de achterkant te bezichtigen, bij elkaar mag je ongeveer ¾ rond, helemaal erom heen of 

erover heen mag niet omdat het een Aboriginal heiligdom is. Toen we toch eenmaal in de lucht 

waren zijn we ook naar Mount Conner gevlogen, een andere vreemde rots in het weidse 

Australische hart. Deze berg vertoont nog de meeste gelijkenis met een enorme plat 

afgezaagde boomstronk. ’s Avonds nog met een excursie naar Uluru’s sunset geweest, al 

kletsend met een zeer gevarieerde groep toeristen de alsmaar meer in “vuur” staande Rock 

gadeslaan met een glaasje “bubbles” in de hand, daarna naar onze diner locatie gelopen, heel 

bijzonder allemaal, een sterrendiner (nee, geen 5 sterren, maar 2 toch wel) met keuze uit 

krokodillen-, kangoeroe- en emoe 

vlees, onder de sterrenhemel in 

het midden van de woestijn, op 

een kleine loopafstand, 

gemarkeerd met lichtjes waren 

een paar mobiele toiletten 

geplaatst waar druk gebruik van 

werd gemaakt. Het diner was een 

“all-in” affaire met drank, de 

wijnglazen waren nooit leeg, 

constant stond er een ober bij de 

tafel de glazen vol te houden en 

het Australische bier vloeide 

rijkelijk, er is echt één ding dat de 

Aussies van nature hebben en 

dat is dorst..... net als die vliegen. 

Wij deelden de tafel met een 

Duits gezin bestaande uit een vader, moeder zoon en dochter die al een aantal jaren in 

Melbourne wonen en een Engels echtpaar dat hun 40 ste trouwdag aan het vieren was met een 

reis door Down Under. Een leuke avond, hoewel de Engelsman tegen het eind in slaap viel 

vanwege de vele verorberde wijn. 

De volgende dag vlogen we naar Alice Springs, het enige gecontroleerde veld buiten Perth dat 

we tegen kwamen, onderweg hebben we King’s Canyon vanuit de lucht bekeken. Er is daar ook 

wel een klein stripje, maar verder is er niets en als we King’s Canyon echt zouden willen “doen” 

zouden we toch vervoer naar de Canyon moeten hebben en liefst ook een bed voor de nacht, 

dat was daar allemaal niet beschikbaar omdat men normaal gesproken met excursies vanuit 

Uluru of Alice Springs daar naar toe gaat. Alice is eigenlijk niet eens zo heel erg de moeite 

waard, maar als je nu toch in de buurt bent sla je het niet over, alleen de naam is al een 

sprookje en...we moesten natuurlijk toch weer fuel hebben om verder te vliegen naar de 

Northern Territories. We hadden een taxichauffeur van het vliegveld naar Alice, een enorme 

grote, dikke berg van een man met een onuitspreekbare Griekse naam, hij was enorm 

“talkative”, wist ons gelijk te plaatsen vanwege de “van” in onze naam en hij vertelde honderduit 

over zijn Alice, dat maakte het gelijk een stuk interessanter! De volgende ochtend hadden we 

natuurlijk weer een taxi nodig om naar het vliegveld te gaan en ja hoor, daar was Zorba de 

Griek weer! Bijna onmogelijk, maar waar, zo klein is Alice Springs toch niet. Toen het tot hem 

door ging dringen dat we zélf Australië aan het rondvliegen waren en niet per airliner konden we 

helemaal niet meer stuk bij Zorba, hij had wel een stukje mee gewild, maar dat zou de “weight & 

balance” berekening aardig in de war gestuurd hebben.....

Nu dan naar Tennant Creek, ook daar werden we door het motel even van het vliegveld 

gehaald, dat was vlakbij. We hadden het hotelletje uit een gids gepikt omdat ze ook het enige 

autoverhuurbedrijf van Tennant Creek beheerden. We wilden daar een nachtje extra blijven en 

de volgende dag de 100km naar de Devil’s Marbles rijden, we hadden de Marbles al vanuit de 

lucht gezien maar we wilden dat natuurwonder van dichtbij beleven, vandaar. Eerst ’s middags 

Tennant Creek te voet verkend, een museum-goudmijn bezocht en alvast de enige beschikbare 

auto voor de ander dag gereserveerd. Het motel was niet veel, 

maar de mensen waren aardig en behulpzaam. Tijdens onze wandeling hadden we een 

toevallige ontmoeting met een mevrouw en wat bleek?!...zij was de pompbediende van het 

vliegveld, het vliegveld waarover de landmeter in Forrest had gezegd dat er geen brandstof 

meer te krijgen was......We hebben gelijk met haar afgesproken, wij wilden eigenlijk de kist 

volgooien bij bij vertrek, maar dat zou op Goede Vrijdag zijn en dan wilde zij een golf toernooi 

spelen op de plaatselijke golfbaan, waarover later meer. We zijn dus ’s morgens vóór we naar 

de Devil’s Marbles reden eerst naar het vliegveld gegaan om die mevrouw terwille te zijn en de 

tanks te vullen, daarna op weg. Eén lange rechte weg van 100 km bracht ons bij een 

adembenemend natuurgebied, 

het heet de Devil’s Marbles 

maar het lijkt ook net of de 

Duivel of onze Lieve Heer, of 

misschien wel samen 

handenvol enorme knikkers 

naar beneden hebben zitten 

gooien, héél bijzonder! (Foto). 

Op de terugweg een klapband 

gehad, bijna geen verkeer op 

die weg dus dat viel gelukkig 

nogal mee. Terug in Tennant 

Creek wilden we die beruchte 

“rake-golf-course” ook nog wel 

even zien. De voorbereidingen 

voor het toernooi waren in

volle gang, we liepen daar de pompbediende ook weer tegen het lijf toen we de baan eens even 

in ogenschouw wilden nemen; geen grasspriet te bekennen! Ook niet op de greens! Vandaar 

dus de naam “rake-golf”, er hangt een grote hark (rake) bij de green, als je eenmaal op de 

green ligt mag je de bal-baan naar de hole glad “raken”, dit is een echte officiële regel daar. Het 

was trouwens best een hele happening, dat toernooi, het bleek de “Australian Rake 

Championship” te zijn.....er kwamen mensen met hun eigen private plane uit Alice Springs, 

anderen met een gecharterde 8-seater van nog verder weg, en wij maar denken dat het maar 

een “boerenveldje”was......Ze moeten daar allemaal wel heel goed zijn in bunkerspel. 

De volgende vlucht was naar Halls Creek, een plaatsje van niks, 10 Aboriginals en een dooie 

kangoeroe, bij wijze van spreken, maar wel de uitvalsbasis voor de Kimberleys en met name de 

Bungle Bungles. Ook hier hebben we onze eigen privé sight-seeing tour gemaakt, eerst over de 

Bungle Bungles (foto), schitterend, schitterend, schitterend! Ook hier weer een vast patroon om 

te vliegen om de Aboriginal’s goden niet te veel te storen. 

Gerard van Meurs (piloot) 

Erna van Meurs (navigator en auteur) 

Nog een keer solo 

Een G-meter . De PH-MRB een FA-22 

(wordt vervolgd) 

Zo’n titel klopt natuurlijk niet. Je kunt maar één keer solo gaan. 

De solovlucht kan elke vlieger zich nog heel goed herinneren. 

Toch heb ik op woensdag 2 september j.l. voor mijn gevoel opnieuw SOLO gevlogen, maar dan 

wel aerobatic. 

Bij autorijden hoort een slipcursus en bij vliegen hoort een keertje “Spinnen”. 

Veel vliegers, mezelf incluis, hebben angst voor de Spin, maar is dat wel reëel? 

Bij Wings Over Holland kan je een “slipcursus” voor in de lucht volgen. De basiscursus bestaat 

uit een Wings Over, Barrol Roll, Looping en Spin. Deze figuren moeten zowel links- als 

rechtsom kunnen worden uitgevoerd. 

In januari heb ik contact opgenomen met Bert Huizinga om de “lucht”slipcursus te volgen. Na 

een intake gesprek ben ik met hem gaan vliegen met lood in mijn schoenen. 

Al snel merkte ik dat Bert een prima leermeester is, die je alles zelf laat doen. Hij praat je door 

de manoeuvres heen en komt zelf NIET aan de controls. De lesvlucht duurt steeds een half uur

en na een keer of 6 komt de vraag SOLO? vanzelf op tafel. Die stap heb ik genomen en de 

angst voor de spin is verdwenen, maar het respect en ontzag zijn gebleven. 

Ik kan iedereen aanraden de basiscursus te volgen, ook als je niet solo wilt gaan. 

Hans Philipse 

Trip Tip 

Wings Over Holland 

Emoeweg 28 

8218 PC Vliegveld Lelystad 

info@wingsoverholland.nl 

www.wingsoverholland.nl 

Bert Huizinga en Hans 

Trip Tip. 

We hebben beloofd iedere editie met een Trip Tip van de maand te komen. 

Ook deze keer weer een bijdrage van Hans Werner Müller. Uw bijdrage voor de volgende 

editie kunt u sturen naar Michel van de Linden (linden@home.nl). Belangrijk: vergeet niet een 

paar foto’s mee te sturen.” 

Trip Tip Bamberg (via Haßfurt): 

Al lang wilden wij eens naar Bamberg gaan of beter vliegen natuurlijk. Een oud collega van de 

vliegschool, waar ik toen mijn eerste brevet behaalde, verzorgde ons regelmatig met trip tips, 

die meestal heel goed bevielen. 

Maar Bamberg hadden we dus in 12 jaar tijd tot 

nu toe niet gehaald. Een van de kenmerken van 

zijn tips was, info oveer wat er rond het 

vliegveld te doen valt, dus velden, waar je liefst 

te voet naar een stadje of leuke plaats/strand 

enz. kan wandelen. Zo ook Bamberg, het 

vliegveld ligt daar midden (na ja) in de stad. 

De bijbehorende verblijftip gaf hij er meestal 

ook bij, in dit geval hotel "Weinhaus 

Messerschmitt", een inderdaad heel leuk 

Romantik-Hotel met restaurant. Voor ons 4 

wilden ze daar 300€/nacht voor de suite 

hebben, dan maar naar de 

jeugdherberg....trouwens ook heel leuk gelegen

aan de rivier de Regnitz, die door de 

stad vloeit. 

Tijdens de preflight moest ik helaas 

constateren, dat we voor deze trip te 

laat waren, het vliegveld (militair, 

amerikaans) is al jaren gesloten. In het 

weekeinde soms ppr open. 

Omdat de wil, eindelijk eens Bamberg 

te zien groot was en het bovendien 

vakantie was, toch maar verder 

gekeken : 

Het dichtbij zijnde vliegveld is maar 5 

minuutjes vliegen of een kwartier met 

de 

trein ten westen, aan de oever van 

dezelfde rivier: Hassfurt EDQT, een echte aanrader! 

Heel mooi gelegen met vriendelijke en behulpzame mensen, doorgaand open en goedkope 

avgas en Jet-A1. Behalve een goede espresso helaas voor hun, die graag een maaltijd op het 

veld nuttigen, geen restaurant, maar weer wel gratis fietsen. 

Het dorpje is dan 5min of ~20min te voet, ook al mooi en romantisch. Alleen, 

wij wilden naar Bamberg, dus de trein gepakt (het verkrijgen van tickets uit de muur duurde 

langer dan de reis, maar dat zal misschien in Nederland niet beter zijn...). Dus een kwartiertje 

later ben je op het station in Bamberg, vandaar kan je in principe alles te voet doen, maar een 

stukje met de lijnbus is ook niet verkeerd, je loopt al genoeg in zo'n stad. 

Bamberg is raar genoeg ook in Duitsland minder bekend dan bv. Würzburg of Nürnberg al was 

het in de middeleeuwen veel en veel belangrijker. Omdat het gelukkig in de oorlog nauwelijks 

geraakt werd, is het historische centrum volledig bewaard gebleven, in tegenstelling tot de 

boven genoemden, die sterk beschadigd of zelfs volledig verwoest werden (in Nürnberg had dit 

natuurlijk politieke redenen). 

Hoe dan ook, hartje stad is nu wel volledig toeristisch, maar toch mooi om te zien, je kan er ook 

zonder historische detail studie enkele uren vertoeven. Raar genoeg was er juist op de zondag 

een fly-in voor historische vliegtuigen op Bamberg zelf, maar dat hoorden we pas op Haßfurt. 

Dus terwijl de hele familie door de oude straatjes wandelde en mama probeerde de kinderen 

voor de fantastische getuigenissen uit het verleden te enthousiasmeren, keek papa vaak naar 

boven, waar tal van Stearmans, Cubs, Antonovs en zelfs een Broussard (als ik me niet vergis) 

met gebrom letterlijk "een rondje om de kerk" draaiden. Zo was er iets voor iedereen. Ik kan 

natuurlijk niet garanderen, dat dat weer zo is, mocht iemand van jullie er naartoe gaan..... 

Voor de inwendige mens zijn er tal van leuke gelegenheden in het historische centrum, je moet 

natuurlijk het "Bamberger Rauchbier" proberen, dit alleen rechtvaardigt al te overnachten. 

De bijbehorende maltijden zijn meestal vrij robuust, dus ga er maar beter met lege maag naar 

toe! Trouwens opgelet, politiek gezien hoort de streek sinds de oorlog bij Beieren (en zo is ook 

het eten...), maar het zijn Franken, kijk uit, wat je zegt! 

Leuk verschil met Beieren is bv., dat ze daar naast het Bier ook goede (Franken-) wijn hebben, 

proef maar een goede Silvaner uit Würzburg of Iphofen (meerdere mag ook hoor)!

Qua vliegen is het vrij simpel, de hele streek rond de Main is op ~100km vlak, je moet alleen, 

als je vanuit het (noord-) westen, dus uit het dal van de Rijn komt, "even" over de Odenwald en 

dan over de Spessart heen. Afhankelijk van het weer kan dit juist een probleem zijn. Later in de 

herfst kan daar de bewolking al op het dek liggen, terwijl langs de Rijn en de Main nog de 

gouden oktoberzon schijnt. Het beste is überhaupt, enroute IFR te gaan, dan hoef je niet rond 

de Frankfurt TMA op 1500ft te huppelen. Meestal krijg je er vectors midden over het veld, als er 

mooi weer is een leuk gezicht. Probeer niet, op grote hoogte 

VFR te gaan, theoretisch zou dat mogen (C-airspace), maar in tegenstelling tot Schiphol doen 

ze het (helaas) gewoon niet. In ons 

geval was het zo CAVOK als je 

maar kan bedenken, dus "start en 

forget" Ze brachten ons na een 

kleine 2 uur vliegen weer mooi op 

Hangelar terug. Er waaide op beide 

legs een strakke wind uit het 

westen, gemiddeld deden wij er zo'n 

1:40h over (ja, ik weet, ‘t kan 

sneller..). 

Met de beste groeten 

De family flyers en D-EEVM 

Trip Tip 

Trip Tip. 

Voor ons dus een echt korte hup, 

maar vanuit Seppe zou het ook in 

een kleine 3 

uur te doen moeten zijn. 

Overnachten moet je toch vanwege 

de drank, een stopover in Hangelar 

kan ook, hoor! 

Hier dan nog een Trip Tip van de maand . 

Zijn we via Duitsland in Frankrijk aangekomen, dan komt nu de 3 e uit de U.K. 

Uw bijdrage voor de volgende editie kunt u sturen naar Michel van de Linden (linden@home.nl). Belangrijk: vergeet 

niet een paar foto’s mee te sturen.” 

Isle of Wight (Bembridge EGHJ) 

Vaak wordt er gezegd naar de U.K. moet je geen trip plannen want het weer is vaak zo’n “roet 

in het eten gooier” dat je er meestal toch niet komt. 

Nu hoeft dat niet altijd waar te zijn zo ondervonden de N406AJ en de PH-PBW dat op een 

verlengd weekend begin augustus. 

Even iets korts over de route en dan wat nuttige info over de bestemming zelf. 

Vertrokken werd er onder marginale omstandigheden – een koufront lag precies boven Seppe 

en trok oostwaarts. Nu komt gelijk het ultieme voordeel van een Instrument Rating van pas. Je 

kunt weg!! Alhoewel, de Koninklijke Marechaussee kwam nog gedag zeggen toen we al in de 

kist zaten. Iedereen eruit, paspoorten tonen etc. Allemaal weer instappen en starten maar. Oei

nu hadden ze weer geen vliegplan bij Dutch Mill, dus ook geen clearance available. Uiteindelijk 

allemaal opgelost. 

Boven Zeeland trok het zwerk open en boven de Noordzee was het CAVOK tot aan de 

bestemming toe. 

De terugreis ging eveneens onder CAVOK condities. 

Oh ja. Bembridge vraagt geen clearance voor je op. Dat moet je zelf doen, when airborne, bij 

London Control. 

Bembridge airport met een concrete runway haaks op de zee (30/12) lengte 800m heeft een 

upslope landinwaarts. 

Het is gemakkelijk te vinden want op de noord/oost punt van het eiland ligt het plaatsje 

Bembridge zelf. Vlieg er omheen en je zit op downwind. Final rwy 30 vlieg je op tentstokhoogte 

over een enorme camping. 

Gezien de zachte hobbelige ondergrond van de taxiway (grass) adviseer ik iedereen om een 

backtrack te vragen. Spaart je waarschijnlijk een prop uit. 

De landingsgelden zijn consumentvriendelijk, slechts ₤ 10,-- en deze betaal je bij de aeroclub.

Het veld heeft ook een prachtig zonneterras met meubilair waar onze club jaloers op kan zijn!!. 

Avgas en Jet fuel zijn geen probleem. Literprijs ca 2/3 van het Nederlandse prijsniveau. 

Voor hotel accommodatie is Shanklin een ideale locatie. Let wel op de canceling policy, want 

die verschilt van hotel tot hotel. Er zijn in ieder geval hotels te vinden , die tot 24 uur van te 

voren zonder kosten te annuleren zijn. Bel op de airport een van de vele taxibedrijven (ze 

werken niet samen), die tegen redelijke prijzen je naar het hotel brengen. 

Er zijn goede busverbindingen op het eiland maar vaak duurder als een taxi als je met een 

groepje bent. 

Shanklin is een toeristische trekpleister met monumentale bebouwingen en vooral veel rieten 

daken. Er is een keur aan restaurants op meestal typisch Engels niveau. 

Er is ook een “Thai”. Onze ervaring met “the Village Inn” was goed met kwalitatieve wijnen. 

Het restaurant bevindt zich op de 1 e verdieping en de bar met live Music tot 23.00 uur op de 

begane grond. 

Vergeet op Sharklin niet op zondag een typisch Engels (echt Engelser kan het niet) concert bij 

te wonen in een van de tuinen met zonne-ligstoelen. 

Ook een aanrader is een bezoek aan een van de “Chine’s” die het eiland rijk is. Wij bezochten 

de Sharklin Chine. Het is een botanische tuin in een kloof met water stroompjes en een keur 

aan flora en fauna. Veel insecten voelen zich hier thuis door de vele schuilmogelijkheden. Als 

een doorbroken klif mondt de Chine in zee uit. Door de sterke erosie verandert de Chine ieder 

jaar qua uiterlijk. Als toetje vind je er een tentoonstelling van heel bijzondere vliegtuigen. 

Op Bembridge airport 

worden nog steeds de 

Cirrussen geassembleerd, 

die per boot uit de USA 

aankomen. . 

Trek zeker een halve dag uit 

voor een bezoek aan het 

dorpje “Godshill” zo’n 8 

miles landinwaarts. Wij 

deden dat per dubbeldekker 

bus. Een ervaring op zich. 

Godshill vindt zijn oorsprong 

in een kerk op een 

heuveltop omringd door 

bijzondere graven . 

Stamt uit de 11 e eeuw en in 

de 14 e eeuw herbouwd na 

een catastrofe. 

Het dorpje zelf is authentiek met prachtige monumentale optrekjes. Typische Engelse tea 

gardens maken het beeld compleet. Midden in het dorp bevindt zich een “little village” Het 

Madurodam van een gedeelte van het eiland; alles op schaal gebouwd te midden van de meest 

prachtige bomen en struiken. Het is er zo brandschoon, dat je nog geen papiertje durft te laten 

vallen. Fantastisch en een bezoek meer dan waard.

Tip. Doe dit niet op zondag want dan is het over de koppen lopen. 

Zo zijn er nog veel bezienswaardigheden op het eiland, met pittoreske plaatsjes waar veel 

historie achter verscholen zit. 

Dan hebben we het nog niet gehad over de zeil reputatie van het eiland met jaarlijks diverse 

regatta’s. 

Op internet is veel informatie te vinden over Isle of Wight. 

Goede vlucht. 

Vernieuwing website Vliegclub Seppe 

Begin september is onze website volledig vernieuwd. 

Een volledige nieuwe software is inmiddels geïnstalleerd omdat de oude software verouderd 

was en niet security proof meer bleek te zijn. 

Een eenvoudige conversie was niet mogelijk door de grote verschillen tussen de oude en 

nieuwe database.. 

Onze nieuwe website heeft dezelfde opbouw, maar een 

andere ‘look’. 

Alle gegevens zijn overgebracht (per 31 augustus) m.u.v. 

ons forum. Dit forum begint dus weer van scratch! 

Hieronder volgt wat nadere info en instructies. 

Een noviteit is, dat we proberen om alle leden informatie zo 

compleet mogelijk in de database van de website te 

hebben, zodat de verschillen tussen de ‘website’-ledenlijst 

en de ledenlijst van het secretariaat zo klein mogelijk zijn. 

De eerste keer dat u inlogt op de vernieuwde

website, komt u automatisch op een pagina, waar u wordt gevraagd om uw gegevens (uw 

profiel) te completeren en te actualiseren. Doet u dit a.u.b. zodat uw collega-leden alle relevante 

gegevens van de website kunnen verkrijgen! 

Ook de beschikbaarheid van een foto van u is relevant voor de onderlinge communicatie. Als u 

nog geen foto op de website heeft, mail deze dan a.u.b. aan mark@vliegclubseppe.nl. 

Uw gegevens zijn maximaal beveiligd, beter zelfs dan op de ‘oude’ manier. 

We zouden het in hoge mate op prijs stellen als u ons informeert ingeval u onvolkomenheden of 

fouten in de vernieuwde website ontdekt. Veel conversiewerk is handmatig geweest en een 

foutje daarbij is bepaald niet onmogelijk! 

Het e.e.a. is getest met Internet Explorer (van Microsoft) en FireFox. 

Geef uw opmerkingen door aan mark@vliegclubseppe.nl 

Vanwege deze overgang naar nieuwe software zal de website enkele dagen soms niet 

bereikbaar zijn. Excuses hiervoor. 

PlaneChecker is altijd direct bereikbaar onder http://www.webforest.nl/plane. 

We hopen dat u met hetzelfde enthousiasme als voorheen met onze vernieuwde website aan 

de gang gaat. Met name het ‘VCS-blog’ en het ‘VCS-forum’ zijn uitstekende manieren om met 

andere leden van gedachten te wisselen over diverse onderwerpen. 

We werken nog aan een nieuwe ‘eigen’ look van de website; u hoort (of ziet) daar meer van 

binnenkort. 

Uw webmaster 

Mark Vandervorst 

Wist u dat …… 

• Rick Moons de safety Award 2008 heeft gewonnen. Dankzij de vele spontane 

aanmeldingen van onze leden is hij nummer 1 geworden. 

• Leonie van Andel samen met haar moeder begin augustus haar eerste solo 

bergervaringen heeft opgedaan. Met de PH-VDC vloog zij naar Chambery. In de 

eerstvolgende Albatros volgt een reisverslag. 

• De PH-WGL Seppe verlaten heeft. De Cirrus van Will van Spaendonk c.s. is verkocht 

aan een prive vlieger in Duitsland. Inmiddels is hun Piper Seneca PH-LGW op Seppe 

gestationeerd. 

• Moeder Ververs een hele bijzondere verjaardag mocht beleven. Op 09 augustus werd 

voor haar lang zal ze leven gezongen door vader Frans, zoon Gerard samen met Jos 

en Anja op een terrasje op Guernsey. 

• De havendienst van Seppe nieuwe e mail adressen heeft. Alle @home adressen zijn 

vervallen. Voortaan gebruiken: havendienst@seppe-airport.com of info@seppeairport.com

• Vanaf 28 september 2009 worden de onderhoudseisen voor vliegtuigen wederom 

verscherpt . IVW controleert vanaf die datum of een toestel een goedgekeurd 

onderhoudsprogramma heeft en voldoet aan de EASA Part M eisen. Op www.ivw.nl is 

veel info hier over te vinden. 

• Onze leden Adriaan Brouwer en Gerard Kooijman betrokken zijn geraakt bij een 

vliegongeval op de Fly-inn van Schaffen-Diest. Tijdens de landing is hun Ryan PT-22 

met call sign N56028 over de kop geslagen. Gelukkig geen fatale afloop waarbij Adriaan 

zijn verwondingen beperkt zijn gebleven tot een gebroken pols. Gerard is herstellende 

van wervelproblemen. Allen van harte beterschap. 

• De site www.luchtvaartmeteo.nl op een aantal punten verbeterd is. Onder weather radar 

kun je kiezen voor “obeservations en optional radar”. Als je op een station aanklikt krijg je 

de waarnemingen van de afgelopen 3 uur. Onder “North Sea weather en opmet” vindt je 

de gegevens van de Noordzee en een aantal Engelse stations en de Nederlandse 

vliegvelden in printvriendelijk formaat. Tenslotte onder “satelliet” vind je een loop met 

bewegende beelden (afz Jan Hemmink KNMI). 

• De nieuwe guide 2009/2010 van Meteo France uit is. Je kunt deze gratis downloaden via 

http://files.meteofrance.com/files/aviation/GuideAviation.pdf. 

Het is een bijzonde nuttig boekje met telefoonnummers en uitleg over allerlei praktische 

meteo fenomenen. De advertenties moet je maar voor lief nemen. 

• Je op de volgende website kunt lezen hoe en wanneer je de ELT kan en mag testen: 

http://www.cospas-sarsat.org/FirstPage/testing406mhzbeacon.htm 

Mocht je onbedoeld je ELT geactiveerd hebben bel dan direct naar het MCC in het 

gebied waar je je bevindt. Voor Nederland is dat Den Helder Kustwacht . Tel 0223- 

542300. 

• De algemene najaarsledenvergdering VCS gehouden wordt op vrijdag 27 november 

20.00 uur in het clubgebouw. Laat je stem horen en kom naar de vergadering. 

• Direct aansluitend wordt de jaarvergadering gehouden van Stichting Vliegmateriaal 

Hoeven. 

• Onze slogan voor 2010 luidt “VCS; de gezelligste vliegclub van Nederland”. 

Deze slogan gaan we gebruiken op de website, Albatros, clubgebouw, reclame uitingen 

en misschien wel op de toestellen zelf. 

Mededelingen 

Geslaagd: 

• Op 06 augustus heeft Jean Sablerolle zijn First solo gevlogen onder het wakend oog van 

Mano vanaf de grond. Proficiat. Op naar het brevet. 

Ledenbestand:

Per augustus verwelkomen we 

• Ab Emmerzaal, Bataafseweg 6, 7101 PA Winterswijk, gebrevetteerde PPL SEP 

• Gerben Hoekman, Rijksstraatweg 21, 3281 LV Numansdorp, leerling vlieger. 

Allen hartelijk welkom bij de gezelligste vliegclub van Nederland. 

Overleden: 

• Op 7 augustus jl is op 85 jarige leeftijd overleden ons oud clublid Cees Honcoop uit Veen 

(N.Br). Cees was vooral bekend als raadslid van de Gemeente Veen en Aalburg,. Onze 

condoleances gaan uit naar zijn echtgenote en verdere familieleden. 

• In de vakantieperiode ontvingen we het droevige bericht dat Maria van den Biggelaar, 

echtgenote van Kees op 54 jarige leeftijd is overleden. De crematie heeft op 17 augustus 

jl. plaatsgevonden. Namens alle leden van harte gecondoleerd en veel sterkte om dit 

verlies te dragen.

Albatros sep/okt 2009 - Vliegclub Seppe

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?