Non-verbale Communicatie - Smits & Beerends

Lichaamstaal is oeroud. Het is het oorspronkelijke signaleringssysteem van de mens,
voordat hij de gesproken taal ontwikkelde. Uit het gedrag van de mens kon worden
afgeleid in hoeverre er sprake was van gevaar.
Wij praten zoveel dat we er niet meer bewust van zijn wat de impact is die dit nonverbale
gedrag op ons heeft. We zien ons eigen gedrag ook niet: hoe sarcastisch
onze stem klinkt of hoe zenuwachtig ons been schommelt terwijl we een overtuigend
verhaal ophangen....Anderen zien en horen ons wel.
Uit onze non-verbale indrukken maken we op hoe de ander zich voelt en wat hij
werkelijk meent. Het kunnen lezen en schrijven van lichaamstaal is een essentiële
vaardigheid voor wie beroepshalve met mensen omgaat.
Je kunt niet ‘niet-communiceren’ zoals Darwin in 1872 en Watzawick in 1970
stelden na uitgebreid onderzoek naar lichaamstaal. Zelfs omgevingsfactoren zoals
meubilair, architecturale stijl, interieur, lichtomstandigheden, kleuren, temperatuur,
geluid en muziek communiceren.
Lichaamstaal drukt gevoelens en relaties uit. Lichaamstaal geeft ons aan hoe we de
woorden moeten op te vatten. Ze vult woorden aan, benadrukt ze, vervangt ze, en
regelt het gesprek (wie mag praten en wanneer) en laat zien hoe de ander uw
woorden opvat.
Hoe zou u de zin:’Je bent laat’ opvatten, als u een uur later dan anders thuis komt?
Dat hangt er vanaf. Wordt het bezorgd gezegd of zielig? Als het verwijtend is, dan
zegt de manier waarop de zender:
• haar boodschap ziet, bv. ‘Dit is een verwijt’
• zichzelf ziet, bv.’Ik heb het volste recht je dit te zeggen’
• tegen over u staat, bv. ‘Ik ben kwaad op je, verontschuldig je!’
• uw relatie met haar ziet, bv:’Hoe haal je het in je hoofd me te laten wachten!;
• denkt dat u haar ziet, bv:’Of ik gedwee bleef wachten tot je thuiskomt’
In die ene zin en de manier waarop de tekst klinkt ligt de bodem voor een complete
ruzie. De goede verstaander kan er misschien wat mee. Wie niet goed verstaat, krijgt
die ruzie zeker.
7