Jezus de Vriend - Bazuin te Sion

De Hogepriester
De hogepriester stond voor het gehele
volk, het offer voor de priester
was van dezelfde orde van grootte
als die van het gehele volk. De hogepriester
droeg de schuld van het
volk “zodat zij (het volk) welgevallig
zijn voor het aangezicht des
Heren. De hogepriester droeg de
namen van Israël op zijn schouder
en op zijn borst. Zo belijdt Jezus
de namen van Zijn kinderen voor
Zijn Vader en de engelen, maar alleen
van hen die de heerschappij
van hun leven van alledag op Zijn
schouder hebben gelegd. Van de
anderen die wel Zijn naam willen
dragen maar die niet willen hebben
dat Hij koning over hen is in het leven
van alledag, in eten en drinken,
in het omgaan met anderen, in huwelijk
en opvoeding, in zaken doen
en alles wat erbij hoort, die werden
ook niet op zijn borst gedragen. De
namen op Zijn schouder, waar Hij
heerschappij over heeft, stemmen
overeen met de namen op Zijn borst
die Hij belijdt voor Zijn Vader en
voor Zijn engelen. Maar voor hen
over wie Hij koning is staat Hij ook
in. Eén voor allemaal. Hij alleen
draagt hun zonde, en daardoor alleen
zijn zij welgevallig voor Gods
aangezicht.
Jezus staat in het heilige der heilige,
om nu te verschijnen voor het aangezicht
Gods voor ons. Daar houdt
Hij niet op om Zijn volk van ogenblik
tot ogenblik volmaakt in Hem
voor te stellen. Maar omdat wij zo
voor de Vader gesteld werden moeten
wij ons niet inbeelden dat wij
aanmatigend kunnen zijn ten aanzien
van de genade en zorgeloos,
onverschillig en zelfs toegeeflijk
kunnen worden. Christus is geen
dienaar der zonde.
Behalve de namen op Zijn borst
en op Zijn schouder, werd op het
borstschild van de hogepriester de
Urim en de Tummin gedragen. De
betekenis daarvan was, dat op de
borst van Aäron de beslissing voor
elke aangelegenheid des levens lag.
Als men iets wilde weten ging men
naar de hogepriester en men stelde
zich op tegenover de efod. Dat was
het opperkleed waarop de Urim en
Jezus de Vriend van Jong en Oud 23
de Tummin in het borstschild bevestigd
waren. Daarop stelde men
de vraag, en door deze beide stenen
gaf God antwoord. Was het antwoord
bevestigend dan omscheen
een kring van licht de steen aan de
rechter zijde. Bij afkeuring of weigering
werd de linker steen verdonkerd.
Zo “vroegen de Israëlieten de
Here”.
David kende het gebruik van de
efod goed, zoals blijkt uit 1 Samuël
28: 6. Ook Ezra en Nehemia kenden
het. Dat had ook voor ons een
diepe betekenis. Jezus is voor ons
geworden tot “wijsheid”, en wij
kunnen vrij tot Hem gaan met de
bede om wijsheid en Hij schenkt
ze vrijelijk aan een ieder die het in
geloof vraagt. Er zijn twee dingen
waardoor het volk van God verdorven
wordt, en dat is het vragen van
“tekens” en het leunen “op wijsheid
van mensen”. Beide zijn desastreus
in hun gevolgen. Wij kunnen, nee,
wij moeten zelf tot God gaan en dan
zal Hij Zelf, en dat moeten wij geloven,
ons zo verlichten door Zijn
Geest in de kennis van Zijn Woord,
dat wij, als wij ons geval aan Hem
voorgelegd hebben, zo zulle handelen
als Hij wil dat wij zullen doen.
Maar hier wordt wel de volledige
overgave van de wil vereist.
Het is een waagstuk, het kost ons
alles, maar hierdoor worden wij
hersteld in ons godgeschapen mens
zijn. Alleen zo leert u de Nieuw
Testamentische Urim en Tummin
van de echte Hogepriester kennen.
Kent u uw Hogepriester ook zo?