De Waarde van Betrokkenheid

(Colebrook 2002: 38-9)
Het groteske lichaam en het monsterlijke, hybride lichaam zijn dus tekens en ze functioneren
door middel van divergente affecten, door een ingewikkeld netwerk van disjunctieve
indrukken en pathische aandoeningen, die vooraf gaan aan enige cognitieve of intelligente
herkenning of actualisering (zoals het beeld van een kosmisch-menselijk lichaam) en dus ook
aan iedere morele structuur en iedere sedimentering van gebruikelijke verlangenpatronen in
een interne illusie, zoals het zelf. Het is anarchistisch, omdat het de wetten van de deugd vrij
letterlijk belachelijk maakt. In die zin leert men door de confrontatie met tekens. “We never
know how someone learns; but whatever the way, it is always by the intermediary of signs
[…], and not by the assimilation of some objective content.” (Deleuze 2008: 15)
Hierin zien we de kern van een positieve vorm van verworden, door een gewelddadige
aanslag op de Logos. Oftewel: gesedimenteerde ideeën, vastgeroeste cognitieve structuren,
worden gewelddadig open gebroken door een teken, door een ambivalte verzameling van
affecten, van passies, door “a heterogenity of relation”, die de intelligentie dwingen de
betekenis, de bedoeling [meaning], de waarheid van dit teken te zoeken. (15/16) Die
waarheid ligt niet vast, is virtueel: die waarheid is een essentie, een intern verschil. Het
groteske lichaam en het monster laten ons zoeken naar onze waarheid, onze essentie. En wat
we vinden is een ontelbare hoeveelheid mogelijkheden, een multipliciteit van virtuele zelven;
wat we vinden is ons lichaam in de tijd, in een puur en virtueel verleden. Een lichaam zonder
organen, zoals Deleuze het noemt. (Deleuze 2011: 165 – 184)