claims in reclame patiënt, partner en dokter spreken in ... - Huidfonds

COLUMN | TEKST: VILAN VAN DE LOO - EENVROUWMETEENVLEKJE.NL | FOTO: TWICE |
Zelf
doktertje
spelen
Uitbehandeld, dacht ik, hoezo uitbehandeld? Nog steeds zaten er witte vlekken
op mijn lichaam. Erger nog, ze groeiden enthousiast. Dat moest niet.
Daarom was ik juist naar een arts gegaan. Er bestaat geen genezing van vitiligo,
had de dermatologe gezegd. Ik begreep dat ik op mezelf was aangewezen.
Weer thuis uit het ziekenhuis, besloot ik te onderzoeken waar ik
precies mee te maken had. In de behandelkamer had de dermatologe
mijn lichaam beschenen met zo'n blacklight-lamp, maar toen had
ik mijn ogen gesloten. Bij een hobbywinkel kocht ik een lamp,
waarmee ik me opsloot in de badkamer. Licht uit. Lamp aan.
Spiegel. En meteen kwamen de tranen. Want ik zag een lichaam
en gezicht bedekt met een landschap aan vlekken. Zo zou ik
worden. Zo was ik misschien al. Zo wilde ik niet blijven. Dus ik
moest verder, zo snel mogelijk, voordat de vlekken ook bij daglicht
zichtbaar zouden zijn.
Dankzij Google ontdekte ik bedrijfjes in India waar ik allerlei pillen
kon kopen tegen vitiligo. Ze beloofden niks, dat stond er wel bij,
maar het was een ‘treatment’. Mexicaanse websites hadden
vergelijkbare pillen die goedkoper waren. Bijna had ik geklikt en
gekocht, tot ik dacht aan het grote risico op inbeslagname bij de
douane. Intussen was ik ook op het spoor van een ayurvedische
arts gekomen die vitiligo in het pakket had. “Ziektes van het
lichaam komen voort uit de geest”, vernam ik. Goed nieuws en
slecht nieuws in een enkele zin: het was mijn schuld dat die
vlekken er waren. Dan kon ik ze ook wegmaken. De arts informeerde
belangstellend: “Heeft u veel vis in gekookte melk gegeten?”
Ik wist het niet meer, maar besloot ter plekke die combinatie voor
altijd te vermijden. Voor de zekerheid. Tijdens het stoombad dat op
18 M A G A Z I N E H U I D J U N I 2 0 1 2
het consult volgde, dacht ik na over de ayurvedische levenswijze.
Het leek me mooi en verstandig, maar veel te tijdrovend voor
iemand met vlekken die weg moesten. Ik voelde haast, na
hetgeen ik in de badkamer had gezien.
Er brak een tijd aan van onderzoeken en teleurstellingen.
Magnetiseren deed me niets, een helderziende kon geen prognose
geven en me laten behandelen op locatie in Mexico ging boven
mijn budget. Toch bestond er een sprankje hoop.
In alle lectuur en literatuur kwam steeds die ene factor terug:
de psychische gesteldheid van de mens met vitiligo. Stress was
mest voor de vlekken, dan konden ze dubbel zo hard groeien.
Dus daarop verder redenerend, zou ik zonder spanningen minder
vlekken hebben, of zou ze zelfs met de kracht van mijn geest
kunnen wegmaken. In de yogatijdschriften die ik kocht, zag ik
niemand met vlekken. Maar ook deze behandeling mislukte,
vooral omdat ik wekelijks in de badkamer ging kijken of de
vlekken verminderd waren. Daar werd ik weer erg gespannen van.
Uiteindelijk leek het erop dat de dermatologe toch gelijk had.
Acceptatie. Een onaangename gedachte, omdat acceptatie rijmt
op capitulatie. Ik was nog lang niet bereid om de strijd op te
geven. De vlekken stonden met 1-0 voor, dat wel.