claims in reclame patiënt, partner en dokter spreken in ... - Huidfonds

More documents

Recommendations

Info

ONBEKENDE VROUWEN OP BEROEMDE SCHILDERIJEN | TEKST: JANNES VAN EVERDINGEN | FOTO’S: WIKIPEDIA | HETMEISJEVAN DE NACHTWACHT Rembrandt van Rijn was niet iemand die zich verplicht voelde om de mensen die hij schilderde mooier voor te stellen dan zij waren. Als documentalist hield hij geen rekening met alle behoeften en ijdelheden van zijn opdrachtgevers. Ook zijn beroemdste schilderij, De Nachtwacht, getuigt daarvan.
Studiereis als bekroning “Wat mooi is, is goed en wat goed is zal weldra mooi zijn”, schreef Sappho. En Plato deed er nog een schepje bovenop door te beweren dat lichamelijke schoonheid getuigt van geestelijke reinheid. Die woorden waaiden eeuwen later over naar onze contreien. Ook in de Gouden Eeuw gold het adagium dat een gave buitenkant de weerslag vormt van een schoon innerlijk en omgekeerd. Het hoorde bij je klassieke opleiding. Zoals voetballers hun marktwaarde opvijzelen door enkele jaren in de serie A te spelen, zo was een studiereis naar Italië voor een schilder in de zeventiende eeuw de kroon op de culturele vorming. Rembrandt deed daar niet aan mee. Van Caravaggio had hij weliswaar gehoord, maar hij bestudeerde hem niet echt. Hij had na de Latijnse school wel enkele leermeesters die hem verf- en tekentechnieken bijbrachten, maar hij was toch vooral ‘selfmade’ en ging zijn eigen weg. Over zijn denkbeelden over de schilderkunst is weinig bekend. Aan een van zijn opdrachtgevers, stadhouder Frederik Hendrik, schreef hij ernaar te streven zijn werk “die meeste ende di naetuereelste beweechgelickheijt” mee te geven. Zo zien we hem in de eerste plaats als een natuurgetrouwe topograaf van het menselijk gelaat en lichaam: van hemzelf en van anderen. Hij deinsde er niet voor terug zichzelf af te beelden met uitgezakte gelaatstrekken, een aardappelneus en doorgroefde wangen. Rembrandt erkende de onvolmaaktheid en de sterfelijkheid van de mens. Die eigenschap - de dingen weergeven zoals ze zijn - bracht hem meer dan eens in conflict met zijn opdrachtgevers. Hij wenste geen rekening te houden met al hun behoeften en ijdelheden. Ook zijn beroemdste schilderij, De Nachtwacht, getuigt daarvan. Nachtwacht In 1640 aanvaardde Rembrandt de opdracht van het Amsterdamse Schuttersgilde der Kloveniers om een groepsportret te schilderen voor hun grote feestzaal in de Doelenstraat. Dergelijke schutterijen hadden in de 17 e eeuw nauwelijks nog een militaire functie; ze vervulden meer een rol als semimilitaire gezelligheidsverenigingen voor welgestelden. Rembrandt deed het met tegenzin; op aandringen van zijn vrouw Saskia ging hij aan de slag en beeldde meer dan dertig figuren af. Hij vroeg er veel geld voor, 1600 gulden, de hoogste prijs die ooit voor een werk van zijn hand is betaald. Dat was destijds meer dan vijf keer het jaarsalaris van een arbeider. Hij deed er ruim twee jaar over. De meeste kunsthistorici houden het erop dat Rembrandt het Schuttersgilde afbeeldde op het moment dat deze militiegroep het Doelengebouw verlaat en de kapitein aan zijn luitenant het bevel geeft om de compagnie te laten marcheren. Kapitein Frans Banning Cocq en luitenant Willem van Ruytenburgh staan prominent en overdadig uitgedost op de eerste rij, met om zich heen de schutters van hun gilde, zelfvoldaan met wapens, pieken, hellebaarden, pluimen en vaandels. De geportretteerde personen waren niet allemaal even gelukkig met het eindresultaat. Sommigen klaagden erover dat zij zichzelf nauwelijks herkenden. Zodoende liet Rembrandt een van zijn leerlingen op een medaillon rechts in de boog van de poort de 18 namen van de geportretteerde schutters aanbrengen. Het meisje van De Nachtwacht Maar waarom heeft Rembrandt een onbekend meisje tussen al die stoere mannen afgebeeld? En achter haar nog één, maar dan nauwelijks zichtbaar? De meest gebruikelijke lezing - van Rembrandtkenners als Josua Bruyn en Ernst van de Wetering - is dat de schilder het meisje (zijn geliefde Saskia?) aan zijn opdrachtgevers ‘verkocht’ als mascotte, als embleemdrager. Mogelijk een marketentster, een wasdame die de schutterij vergezelde en hen voorzag van brood, kaas, worst en jenever. De klauwen van de kip aan haar gordel verwijzen naar de Kloveniers. Het pistool dat achter de kip nog net zichtbaar is, staat voor de klover. In haar hand houdt het meisje de ceremoniële drinkhoorn van de Kloveniers. > M A G A Z I N E H U I D J U N I 2 0 1 2 23
Page 1: MAGAZINE OVER HUID EN HUIDAANDOENIN
Page 5 and 6: 18 46 37 10 IN DIT NUMMER 6 Adverte
Page 7 and 8: “Ach, je moet de kwestie van misl
Page 10 and 11: INTERVIEW | REDACTIE: FRANS MEULENB
Page 13 and 14: ongeveer 15.000 mensen, al jaren la
Page 15 and 16: Zij kunnen dan in overleg met een a
Page 17 and 18: HET VERHAAL VAN DE PARTNER VAN DE P
Page 21: HUIDKAART | TEKST: FRANS MEULENBERG
Page 25 and 26: NVH | TEKST: GABRIËLLE KUIJER | FO
Page 27: HUID IN DE LITERATUUR | TEKST: FRAN
Page 30 and 31: EXOTISCHE HUID | TEKST EN FOTO’S:
Page 33 and 34: TOEPASSING | TEKST: SASKIA STAVENUI
Page 35 and 36: Pincet op zak “Zo kwam ik in Nijm
Page 37 and 38: DE STELLING | TEKST: FRANS MEULENBE
Page 39: Rinia is al meer dan 10 jaar dakloo
Page 43 and 44: KINDERPAGINA | SAMENSTELLING EN RED
Page 45 and 46: erichten PATIËNTEN- ORGANISATIES A

claims in reclame patiënt, partner en dokter spreken in ... - Huidfonds

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?