Met een voorwoord van Suzanne van der Schot Gratis ... - boekdb.nl

14
middags woonde ik in het klooster. Het was mogelijk geweest dankzij de
abdis die mijn vurigheid begrepen had. Later heb ik wel eens gehoord dat
niet iedereen het zo’n goed idee had gevonden dat ik zo uit een relatie over
gestapt was naar het klooster. Zij hadden het beter gevonden als ik eerst een
tijd alleen had gewoond om daarna pas de stap te zetten. Ik ben erg blij dat
me dat bespaard is gebleven. Ik denk dat ik er aan kapot gegaan was, zo sterk
was mijn verlangen. Ik zou dan in een situatie beland zijn waar ik het één
niet meer had, namelijk de relatie, en het andere nog niet had, namelijk het
klooster.
Het grootste gemis was dat er niemand ‘van mij’ was. Dat er iemand was die
speciaal van mij hield en wiens aandacht vooral naar mij uitging. Natuurlijk
zocht dit verlangen naar een uitweg. Die vond het op verschillende manieren.
Om te beginnen doordat ik, al vrij aan het begin van mijn sabbatstijd, een
zuster uitkoos die ik boven de anderen liefhad. Het was de obsessieve liefde
van een kind voor haar moeder, ik viel op een bepaalde manier terug in mijn
kindertijd. Ik voelde me beschaamd dat dit in me gebeurde en durfde er pas
veel later over te spreken. Gelukkig werd ik wel begrepen, zowel door zuster
Felice als door mijn geestelijk begeleider. Ook de zuster in kwestie begreep
het. Ze had heel wat met me te stellen. Ik was jaloers als ze te veel aandacht
had voor andere jonge zusters, zoals een klein kind dat jaloers is als haar
zusjes aandacht krijgen. Ik kon het sowieso niet verdragen als ze te weinig
aandacht voor me had of als ze lange tijd geen tijd had om met me te spreken.
Dan legde ik dwingende briefjes voor haar deur. Ik was heel erg bang om niet
goed genoeg – en niet beminnenswaardig te zijn.
Het schijnt dat het wel vaker voorkomt in het klooster. We hebben nu
eenmaal allemaal thema´s uit onze jeugd die om genezing vragen. Buiten het
klooster worden deze thema’s vaak uitgewerkt in een liefdesrelatie of in de
relatie met een collega of de baas. Ik werkte één van mijn thema’s – het thema
van het kind dat zich niet bemind en gekoesterd voelt – uit met een, gelukkig
begripvolle, medezuster.
Als ik erop terug kijk bewonder ik het geduld en de wijsheid van deze zuster.
Ze heeft de pijn van mijn innerlijk kind gezien. Ze heeft me de kans gegeven
om te helen, zonder mij verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven af te
nemen.
Op een gegeven moment kregen we een ritme van eens in de zoveel tijd
samen fietsen of wandelen, en daar kon ik dan naar uit kijken. Langzaam-