Met een voorwoord van Suzanne van der Schot Gratis ... - boekdb.nl

Het was zo klaar als een klontje dat mijn geraaktheid meer dan gemiddeld
was en dat er méér aan de hand was. Iedereen om me heen zag het, maar
ik wilde het niet zien. Er moest eerst iets gebeuren, een aardbeving of iets
dergelijks, voordat ik wakker zou worden. Een schok zoals toen ik geboren
werd, toen ik als negenjarig kind van mijn vertrouwde school gehaald werd,
of toen ik als achttienjarige ineens weer alleen op de wereld stond. Ik zat vast
in comfortabele patronen. Het klooster was voor mijn vrije dagen, maar mijn
toekomstplannen gingen voorlopig een heel andere kant uit. Mijn vriend
Mark en ik besloten in het jaar dat ik regelmatig naar het klooster ging dat
ik zou stoppen met de pil. We waren het er op dat moment over eens dat het
wel leuk zou zijn om jong ouders te worden, hoewel het van beide kanten niet
met heel veel overtuiging was. We waren uit elkaar aan het groeien en hadden
elkaar niet zoveel meer te vertellen. Ik droomde in stilte van een soort religieus
leven, maar dan samen met Mark en kinderen. Ik wilde een leven van
eenvoud en liefde. Ik wilde een open huis voor alle kinderen die het moeilijk
hadden, en ik droomde er ook over om een hele rits kinderen te adopteren.
Het was echter een droom die alleen in mijn hoofd zat, en die ik niet uitsprak.
Zodra de beslissing om te stoppen met de pil gevallen was, werd ik depressief.
Twee maanden lang was er dikke mist in mijn hoofd en voelde ik me ontredderd.
Ik had het gevoel geen hand voor ogen te kunnen zien. Hoe kon dit nu?
Dit was toch wat ik wilde, eigen kinderen? Wilde ik dit niet al van jongs af
aan? Waarom was ik dan nu niet blij en opgewonden met het vooruitzicht dat
het kon gaan gebeuren? Waarom was mijn hart zo zwaar en donker, waarom
kon ik alleen maar struikelen, twijfelen en huilen? Ik zag nergens een lichtpuntje,
nergens een baken. Ik wist niet waar ik de bevrijding uit deze duisternis
kon verwachten.
Op een dag voelde ik me volledig verslagen. Ik zei tegen mijn vriend: ‘Ik weet
het echt niet meer, wat moet ik nou?’. Hij wist het ook niet natuurlijk, hij had
genoeg van die depressie met onbekende oorzaak van zijn vriendin. Hij kon
me niet bereiken, dus hoe kon hij me een antwoord geven op mijn hopeloze
vraag? Hij gaf me eerlijk antwoord: ‘Ik weet het ook niet, zoek het maar bij
die God van jou’. Ik was woedend. Er was nergens een uitweg en ook mijn
vriend hielp me niet uit mijn benarde situatie. Ik stormde in blinde drift naar
de slaapkamer, smeet het wasrek van de trap en sloeg een stoel kapot. Het
heftige onweer werd gevolgd door een flinke huilbui. De tranen kwamen uit
het diepst van mijn wezen. En toen gebeurde het. Ik zag het baken in de mist.
7