Met een voorwoord van Suzanne van der Schot Gratis ... - boekdb.nl

Ik bereikte Megen met de buurtbus in de zomer van 1993, drie maanden
nadat ik uit Zuid-Amerika was teruggekomen. Megen mag dan stadsrechten
hebben, een gewone bus rijdt er niet heen, slechts een busje dat bemand wordt
door vrijwilligers. Na een tochtje van een halfuur langs verschillende dorpen,
over dijken en langs boerderijen en weilanden kwam ik aan. Over de ouderwetse
keien liep ik naar het klooster dat aan de rand van het stadje ligt en via
een bruggetje over de slotgracht bereikte ik de voordeur. Een zuster in bruin
habijt – om het middel bijeengehouden door een wit koord – een witte kraag
en zwarte sluier waaronder een stukje van haar haren nog te zien was, deed
open. Ze riep de gastenzuster, zuster Felice, die me vriendelijk te woord stond
en me mijn kamer wees die aan de kant van de straat lag en uitkeek over de
kloosterboomgaard. De gastenkamers liggen in het voormalige verblijf van de
buitenzusters, de zusters die dienst deden in de wereld. Alles wat in vroeger
tijden met de buitenwereld te maken had, werd door hen afgehandeld zodat
de andere zusters zich ongestoord aan het werk Gods konden wijden. Vandaar
dat het gastenverblijf het voorstuk van het klooster vormt en van de rest van
het klooster is afgeschermd. Door een dikke muur met een eiken deur waar
‘slot’ op staat (die overigens niet op slot zit) kom je in de rest van het klooster.
De kerk is van beide kanten te bereiken, zoals zuster Felice mij liet zien. De
kerk is ruim en rustig. Er zijn hoge gekleurde ramen en witte muren waarop
slechts drie muurschilderingen te zien zijn: een jonge onschuldige Maria die
met haar blote voeten op een slang staat, Jezus met zijn handen open en een
stroom levend water dat uit zijn zij komt, Jozef die als een reus beschermend
naast het (miniatuur)klooster staat. En natuurlijk het tabernakel in de vorm
van de ark van het verbond en een heel groot houten kruisbeeld. De banken
van de zusters staan in twee rijen tegenover elkaar opgesteld, zodat ze met de
gezichten naar elkaar toe elkaar als het ware toezingen. Elke kant om de beurt
een regel uit een psalm of hymne. De gasten zitten vooraan in de kerk en in
het verlengde van de banken van de zusters.
Toen ik mijn tas had uitgepakt en naar de kerk ging voor de avondviering,
waren mijn vooroordelen en mijn scepsis niet van de lucht. Ik kwam in een
volstrekt vreemde wereld waar zo’n zevenentwintig zusters in habijt, zowel
jongeren als ouderen, bij elkaar zaten en psalmen zongen. Ik was overdonderd
en probeerde dat gevoel in een hokje te duwen. Snel een oordeel klaar hebben
3