Nieuwskrant 13 Mei - Digitaal loket - Gemeente Enschede

Pagina 16
Annet en Wim Smits
'Anderen zijn veel erger getroffen,
dus laten wij ons maar goed houden'
Eigenlijk wil ze helemaal geen interview en ze wil ook niet in het maandblad. Annet Smits (48)
vindt al die aandacht niet nodig. 'Anderen zijn veel erger getroffen, zijn hun huis of dierbaren kwijt,
dus laat ik me maar goed houden', zegt ze in haar huiskamer aan de minister Dr. de Visserstraat 19.
'Maar ondertussen gaat het niet goed met haar’, zegt haar man, Wim Smits (53). 'Ik merk dat ze
steeds dieper wegzakt, terwijl ik juist aan het opknappen ben.' Dat bevestigt Annet Smits ook,
'Maar', zegt ze, 'ik vind het zo moeilijk om hulp te zoeken.'
Het verhaal van Annet Smits heeft een 'sterk-zijn-en-nietzeuren-karakter'.
In de periode na de ramp ging het absoluut
niet goed met haar man Wim. Hij was helemaal de kluts kwijt
en wist vaak niet meer wat hij deed. Mevrouw Smits moest
sterk zijn voor haar man om hem zoveel mogelijk te steunen.
Ook eisten andere zaken haar aandacht op, want de voorgevel
moest gerepareerd worden en er moest onderhandeld
worden met de verzekering. Mevrouw Smits geeft aan dat ze
toen op de automatische piloot draaide. 'Het leek alsof ik
een wolkenmassa in mijn hoofd had waar ik niet doorheen
kon komen. Ik was niet echt aanwezig en kon me absoluut
niet concentreren.'
Op het moment van de explosies bij SE Fireworks was het
echtpaar in de Tollensstraat aanwezig. Het tweetal was van
plan een fietstocht te gaan maken. Volgens meneer Smits
is het een wonder dat ze nagenoeg ongedeerd thuis konden
komen. 'Vlak naast mij werd een man in zijn buik geraakt
door een stuk beton en niet ver van ons af kwam een
container terecht. Er was enorme paniek, iedereen vroeg
om hulp. Dat vergeet je nooit meer.'
Geen goede ervaring met hulpverlening
Na de ramp hebben Annet en Wim Smits een tijdje in
Oldenzaal gelogeerd en toen de schade aan hun woning
gerepareerd was, kon het stel terugkeren. Daar begon het
gevecht om er weer bovenop te komen. Mevrouw Smits:
'Ik ging weer aan het werk als oppas en probeerde alles zo
snel mogelijk te vergeten. Ik heb ook wel hulp gezocht in de
periode na de ramp, maar dat bood voor mij geen uitkomst.
In het begin was het heel druk bij het maatschappelijk werk
en je werd eigenlijk van het kastje naar de muur gestuurd.
Telkens had ik weer een andere hulpverlener. Op een
gegeven moment dacht een hulpverlener dat mijn problemen
te wijten waren aan relatieproblemen. Nou, die had ik
helemaal niet. Ik voelde me niet begrepen en had er geen
vertrouwen in. Toen heb ik hulp in alternatieve geneeswijzen
gezocht, maar dat ging vreselijk in de papieren lopen, dus
daar ben ik mee gestopt. Ik gaf mezelf ook geen tijd om
alles te verwerken.'
Moe
Anderhalf jaar na de ramp ging het echt mis met mevrouw
Smits. Ze had geen zin meer in leuke dingen, wilde eigenlijk
alleen maar thuis zitten, voelde zich vreselijk moe en kon
zich absoluut niet meer concentreren. 'Dat vind ik misschien
wel het ergste, dat ik me heel slecht kan concentreren. Ik
kan geen ingewikkelde dingen meer lezen, terwijl ik dat
voorheen altijd wel graag deed, ook met zoiets eenvoudigs
als boodschappen doen heb ik er last van. Bovendien kan ik
de dag niet meer goed doorkomen. Ik moet af en toe even
gaan liggen. Alles kost me veel meer energie. Ik ben eigenlijk
helemaal veranderd. Ik ben niet meer de persoon van voor
de ramp. Ik ben ook veel emotioneler geworden. Ik wil
eigenlijk best wel dat er wat gaat gebeuren, want zo kan
het niet langer, maar ik ben bang dat ik in de hulpverlening
weer niets opschiet, dus dan denk ik al snel: laat maar.'
Meneer Smits maakt zich ook zorgen om zijn vrouw. "Met
mij gaat het ook nog lang niet zoals het hoort. Ik lig ook
regelmatig nachten wakker, maar ik ga wel de goede kant
op. Ik kan het accepteren, maar de toestand van mijn
vrouw vind ik zorgelijk.'
Je moet je maar goed houden
Meneer en mevrouw Smits lopen allebei tegen veel onbegrip
aan. Het valt het echtpaar op dat je je voor veel mensen
goed moet houden. 'Het is niet duidelijk wat er met ons
aan de hand is', zegt meneer Smits. 'Als je een arm of een
been mist, is het zichtbaar, nu ziet niemand hoe het gaat.
Na twee jaar moet het maar een keer afgelopen zijn, is de
menig van velen. Ik had ook gedacht dat ik na twee jaar
wel verder kon met mijn leven, maar helaas blijkt dat niet
voor iedereen zo te zijn. Mijn vrouw heeft daar meer moeite
mee dan ik. Ze wil niet zeuren, zegt ze, ze vindt dat anderen
veel zwaarder getroffen zijn dan zij. Ze wil haar plaats niet
opeisen. En omdat ze steeds aan anderen denkt, komt zij
zelf in het gedrang.' Mevrouw Smits moet het daar helaas
mee eens zijn. 'Ik moet meer opkomen voor mezelf. Ik doe
nu een assertiviteitscursus in de wijk. Het helpt wel, al
voel ik me daar nog regelmatig ongemakkelijk.'
De Enschedeërs hebben wel hoop dat het nog een keer
goed komt, al zijn ze wel wat pessimistischer geworden.
Ze hadden nooit gedacht dat de vuurwerkramp zo'n
impact op ze zou hebben. Ze proberen nu bij de dag te
leven. Over de toekomst is het moeilijk nadenken. 'Waren
we maar niet thuis geweest op 13 mei 2000', verzucht
mevrouw Smits. 'Dat had vast veel gescheeld.'