Nieuwskrant 13 Mei - Digitaal loket - Gemeente Enschede

Feest in het
Kompas
Het was warm, er waren veel vrouwen, er
werd gedanst en het was beregezellig. Dit is in
het kort hoe de feestavond voor vrouwen eruit
zag, die op 7 juni ter afsluiting van het seizoen
is gehouden bij het Kompas.
Het afgelopen seizoen hebben er heel veel activiteiten
plaatsgevonden in het Kompas. Veel leerzame maar
vooral ook gezellige activiteiten. Veel van deze activiteiten
zijn georganiseerd door de Bewonersondersteuners.
Kifayet Aykaç-Metin is bewonersondersteuner in Noord
en ter afsluiting van het seizoen had ze zin om voor de
deelnemers van die activiteiten een eindfeest te organiseren.
Er waren ongeveer tachtig, meest turkse en marokkaanse
vrouwen aanwezig, van alle leeftijden. Er was live muziek
aanwezig waarop volop kon worden gedanst en na de
vakantieperiode zullen de vrouwen elkaar vast en zeker
weer opzoeken.
Fred Bosman
Moe
Zuchtend ging ze tegenover me zitten. Veertig jaar en
afgetobd. "Ik begrijp niet wat ik hier doe", zei ze. "Mijn
huisarts moet zelf naar een psychiater! Hoe kan u mij nu
van mijn pijn en moeheid af helpen? Ik ben toch niet gek?"
Daar ging ik ook niet van uit en ik stelde haar voor, nu ze
hier toch was, eens wat over zichzelf te vertellen, dan
konden we altijd nog zien of we samen verder konden.
Daar had ze niet veel zin in. Ze was moe, had pijn in nek
en rug en sliep slecht. Ze had rust nodig, dacht ze, dan
zou het wel over gaan.
"En dan?" vroeg ik. "Dan ga ik gewoon door met wat ik altijd
doe," zei ze snibbig. Daar zat ik. Het gesprek kwam niet op
gang. Deze door de huisarts ongetwijfeld goed voorbereide
verwijzing, zou waarschijnlijk op niets uitdraaien.
De vrouw was boos, moe, had pijn en zag geen oplossingen.
Ik ging maar eens wat vragen en ze antwoordde in korte
zinnen. Het gladde ijs waarop ik mij begaf zou voorlopig
niet breken, dat was duidelijk.
Ik kreeg de indruk dat ze een druk leven had, dat ze een
paar flinke teleurstellingen te verwerken had gehad, veel
voor anderen deed en weinig waardering kreeg. Terloops
noemde ze de nare tijd na 13 mei 2000.
Ik dacht dat haar klachten daar wel wat mee te maken
zouden hebben, maar durfde dat niet goed te zeggen. Ze
zou boos worden, alles ontkennen en mij verwijten dat ik
er niets van begreep.
Ze wilde haar man ook niet belasten met haar klachten,
want "die had aan zichzelf al genoeg", zeker na de schrik
en de ravage na de ramp.
Ik bleef dus maar een beetje doorvragen en had geen
commentaar, maar als ze mij iets vroeg zei ik: "zou
kunnen", of "misschien hebt u gelijk".
Het enige moment op de dag dat ze zich goed voelde was
bij de fysiotherapeut als deze haar nek masseerde. Net
alsof ze dan iets kreeg zonder er zelf iets voor te hoeven
doen. Maar ja, dat was maar eens per week gedurende 20
minuten.
Ik besloot het er maar eens op te wagen en zei, naar mijn
aantekeningen kijkend: "Dat is een heleboel". "Ja," zei ze,
"ik heb wel veel op mijn nek, hè?" Ze moest zelfs een
beetje lachen om de uitdrukking. Het ijs begon te breken!
"De spijker op zijn kop", zei ik, "maar wat nu?"
Ik kwam met haar overeen dat we zouden beginnen bij de
fysiotherapeut. Misschien zou die haar man kunnen leren
haar nek te masseren. Verder zou ze eens kunnen proberen
wat minder voor anderen en meer voor zichzelf te gaan
doen. Dat was een begin.
En tot slot wilde ze zo waar
een nieuwe afspraak!
Fred Bosman
Psychiater Mediant Nazorg
Vuurwerkramp
Pagina 5