Nieuwskrant 13 Mei - Digitaal loket - Gemeente Enschede

Pagina 20
Hoe gaat het nu met . . ?
Deze vraag wordt in deze rubriek gesteld aan mensen
die op de één of andere manier tijdens of na de vuurwerkramp
op een bijzondere manier letterlijk in beeld
zijn geweest.
Als ze de foto ziet, die door een fotograaf van Tubantia
vlak na de ramp is gemaakt, is ze in gedachten meteen
weer ter plekke. De kleren die ze aan heeft op de foto, zijn
bij elkaar gezocht in de Diekmanhal. De foto van Sieta
Ganeshi, hangend tegen het hek bij de Kottendijk is
indrukwekkend. Er spreekt zoveel wanhoop en verdriet
uit. Een vrouw die niet weet wat er met haar huis aan de
Roomweg is gebeurd. Niet lang na dit moment werd pijnlijk
duidelijk dat er van het huis waar ze veertien jaar woonde,
niets meer over was. In het nieuwe huis in stadsdeel Zuid
is Sieta nog steeds bezig om alles een plekje te geven.
'Ik heb op mijn knieën gejankt als een kind, toen ik zag
dat ons huis verdwenen was. Alles was weg, dat is niet te
geloven, helemaal plat. Ik heb stukken steen en een koperen
kan mee kunnen nemen. Verder was alles verbrand, mijn
hele geschiedenis. Alle foto's, de tekeningen van mijn
twee zoons, onze trouwfoto's. Dat krijg je nooit terug.'
Sieta Ganeshi heeft de kleren die ze op de rampzalige dag
aanhad zelfs bewaard. 'Af en toe haal ik ze uit de verpakking
en ruik er even aan. Dat is een raar gevoel. Ik had die dag
badslippers aan en die heb ik ook nog. Het is vreemd om
die dingen terug te zien, goh, jullie zijn er ook nog.'
Sieta zegt nog ongeveer drie keer in de week terug te gaan
naar de Roomweg. 'Ik heb dan het gevoel dat ik thuis kom.
Regelmatig rijd ik er zelfs onbewust naar toe. Het huis is
weg, maar de parkeerplaats ervoor bestaat nog. Dat geeft
zo'n vertrouwd gevoel. En ik ben niet de enige. Mijn jongste
zoon eet daar tussen de middag soms zijn boterhammen
op in zijn lunchpauze.'
Voor de uit Suriname afkomstige vrouw is de tijd na de ramp
moeilijk verlopen. Tijdens de vlucht uit de brandende wijk
is ze gewond geraakt. De klap van een groot brokstuk
tegen haar been, werkt helaas nog steeds door. 'Na de
ramp had ik veel last van mijn rechterbeen. De pijn trok
van mijn voet naar mijn heup. Nu is de pijn ook naar
andere delen van mijn lichaam getrokken, zoals mijn polsen
en mijn andere been. Het is nog steeds niet duidelijk wat
het is, maar ik heb er wel veel last van. Binnenkort kijkt
een neuroloog er naar. Ook heb ik oorproblemen opgelopen
door de enorme drukgolf. Lichamelijk gaat het dus absoluut
nog niet goed. Ik ben eigenlijk helemaal op en altijd moe.
Werken gaat ook vreselijk moeizaam. Eigenlijk heb ik al
geaccepteerd dat werken voorlopig niet meer gaat lukken.
Ik heb pas gehoord dat mijn afdeling gaat verhuizen naar
Arnhem, ik weet niet of ik het aankan iedere dag die afstand
te overbruggen. Het is dus nog onzeker hoe het verder gaat,
maar ik zou het vreselijk vinden om ook mijn werk nog te
verliezen. Het administratieve werk bij de bank is echt
mijn houvast.'
Ze kan moeilijk wennen in haar nieuwe huis aan de
Rhaanbrink. Ze geeft aan dat haar energie nog in het huis
aan de Roomweg zit. In het huidige huis vindt ze het
moeilijk om iets aan te pakken. Hier is ze op visite, daar
was ze thuis. Ze is wel reëel en wil niet terug naar de
Roomweg. 'Daar vind je nooit meer wat je had. Ik zou niet
meer in de nieuw te bouwen wijk kunnen wennen, daarom
probeer ik het maar hier aan de Rhaanbrink.' Sieta denkt
dat het makkelijker zal worden als het rampgebied volgebouwd
is. 'Dan staat op die plek een nieuw huis dat niet
meer van jou is. Dan zal ik er waarschijnlijk toch wel minder
naar toe gaan. Soms wil ik ook niet meer herinnerd worden
aan de vuurwerkramp. Er komt ooit een tijd, dan doe ik alles
weg wat ik na de ramp bewaard heb en dan kan ik verder.
Het getal 13 zal echter altijd een gevaarlijke klank hebben
voor mij. Ik was al bijgelovig en nu is dat veel erger geworden.
Op de dertiende van de maand blijf ik thuis, dan ga ik
Enschede niet uit, wat een ander er ook van zegt.'
Sieta Ganeshi