Ambtelijke Binding - VGVZ

36 1. EXPERTMEETING
van geestelijke verzorging zo specifiek zijn dat het noodzakelijk is om daarvoor
een verzekeringsaanspraak te laten gelden.
Het domein van de geestelijke verzorging wordt vaak beschreven in termen
van zingeving en levensbeschouwing. Dat geeft een heldere domeinafbakening:
geestelijk verzorgers hebben iets anders te bieden dan wat therapeuten
doen. De vraag blijft staan of alle ondersteuning bij vragen rond zingeving
en levensbeschouwelijke oriëntatie gefinancierd moet worden uit de algemene
middelen. Wat is de legitimatie op basis waarvan dat vergoed zou moeten
worden door de overheid?
Het antwoord op de vraag naar een duidelijk criterium voor de financierbaarheid
lijkt gevonden te kunnen worden in het begrip levensbeschouwelijke
coping, zo werd door een van de aanwezigen gesteld. Dat lijkt een aandachtsveld
dat eigen is aan het domein van de geestelijke verzorging en dat niet ligt
op het terrein van een andere discipline in de zorg, althans dat ligt niet voor de
hand. Tegelijkertijd biedt dit begrip een heldere financieringsgrondslag die we
ook verwoord zien in de Uitvoeringstoets geestelijke verzorging van het College
voor Zorgverzekeringen. Hierin wordt namelijk gesteld: ‘Coping is de manier
waarop mensen met een probleem omgaan. Zingeving betreft de manier waarop
mensen dat probleem een plek geven in hun persoonlijke belevingswereld.
Geestelijk verzorgers bieden daarbij ondersteuning. Het onderscheid tussen de
begeleiding van een geestelijk verzorger en de begeleiding zoals psychologen
en maatschappelijk werkers die bieden, is vooral dat geestelijk verzorgers de
begeleiding vanuit een levensbeschouwelijke invalshoek bieden.’
1.3.2 De vraag naar de legitimering
‘Als de beroepsgroep te lang doortobt met dit kluwen van vragen loopt u echter
wel het risico dat u een handelsreiziger wordt in onverkoopbare artikelen’,
merkte een van de aanwezigen op. ‘De geestelijke verzorging moet er echt
haast mee maken om een adequaat antwoord te geven op wat geestelijke verzorging
nu eigenlijk is en te bieden heeft, anders doen anderen dat voor u. Dat
is vooral een belangrijke vraag in het kader van de extramuralisering, want in
die richting ontwikkelt het zorgaanbod zich en zoals bekend is er geen grondslag
voor de financiering van extramurale geestelijke verzorging. U moet dus
andere partijen in heldere taal overtuigen van het belang van de inzet van
geestelijk verzorgers’.
Opgemerkt wordt dat het van belang is om daarbij ook te kijken naar de
nutsvraag, dat wil zeggen: in hoeverre worden gelden op dit moment goed besteed?
Kijk naar de huisartsen die aangeven dat zij een groot deel van hun tijd
besteden aan existentiële problematiek. Dat zegt iets, namelijk dat er vraag is
naar ondersteuning op dit gebied. Maar moet die ondersteuning dan geboden
worden door de huisarts? Kan deze op dit terrein wel de professionele zorg
bieden die nodig is? Of moet het daarbij mogelijk worden om een geestelijk
verzorger in te schakelen? Doen we dat niet dan zou wel eens een grote mate
van medicalisering van existentiële problematiek kunnen plaatsvinden. De
inzet van een geestelijk verzorger zou hier wellicht niet alleen beter, maar ook
goedkoper kunnen blijken te zijn. Is het dan voor de financier voldoende als