HOEKSTEEN 58 - Bazuin te Sion

Tientallen, honderden, zelfs duizenden
wetten en uitleggingen werden
van de Schrift gegeven; zij slaagden
er zeker in een omheining voor
de wet te maken; maar de wet en de
Schriften waren ingekrompen tot
slechts een vorm van woorden. Zij
hadden de dop, maar proefden de
smaak van de zoetheid van de noot
binnenin niet.
- MISHNA -
Een omvangrijke Massa
Om niets te zeggen van de Gemara,
het commentaar van de Mishna, de
laatste alleen bevat drie en zestig
traktaten, verdeeld in vijfhonderd
en twintig hoofdstukken, bestaande
uit bijna vijfduizend aparte secties,
of tradities. Bijna al deze waren in
de dagen van de Heiland in zwang
en waren de speciale wetten. Er waren
een groot aantal andere die, terwijl
ze misschien meer in de tweede
plaats kwamen, niettemin in acht
genomen en gehoorzaamd moesten
worden. Verder zou eraan herinnerd
moeten worden dat al deze duizenden
wetten niet geschreven waren in
de tijd van Christus, zij waren eenvoudig
doorgegeven van mond tot
mond. Gedurende de tweede eeuw
na Christus werden die verzameld
in hoeveelheden door een heel geleerde
rabbi, genoemd “Rabbi Juda,
de Na-si, of Prins”. (c)
Hij verzamelde deze
gezegden, die men
bijna zes eeuwen lang
had doorgegeven, en
classificeerd ze in zes
grote hoofden of divisies,
en gaf ze de naam
van “Sederim”, of Orders.
(d) Dit omvangrijke
werk, de Mishna,
was de basis voor alle
studie van de wet. De
Bijbel zelf, indien bestudeerd,
moest in het
licht van de Mishna
begrepen worden. Natuurlijk
had het volk
de perkamentrollen, zij
lazen ze wel, maar als
zij de betekenis wilden
weten, moesten zij
vragen wat de rabbi’s
daarover zeiden. Als
twee of meer het oneens waren
over enig punt, moesten zij geloven
wat al de leraars zeiden. Zij
waagden het niet vele vragen te
stellen; als ze dat deden, liepen zij
de kans buitengesloten te worden.
Verder werd beweerd dat deze uiteenzettingen
van de rabbi’s in directe
opvolging van Mozes waren,
omdat het geschreven staat in “de
Zedenleer van de Vaders”, dat “Mozes
de wet op de Sinaï ontving en ze
overgaf aan Jozua, en Jozua aan de
oudsten, en de oudsten aan de profeten,
en de profeten aan de mannen
van de Grote Synagoge.”
pag - 15 -
Er wordt beweerd dat Mozes
deze tradities ontving
De traditie gaat zelfs verder en zegt
dat Mozes deze leerstellingen en
verklaringen van de Schrift van de
Here Zelf ontving; en in plaats van
ze in de Schrift te laten zetten, gaf
hij ze mondeling aan Aäron door,
aan zijn zonen, aan de zeventig
ouderlingen, en aan al het volk; iedere
groep die hem gehoord had,
herhaalde ze viermaal. Nog een andere
passage in de Talmud probeert,
door een vervalste interpretatie van
de volgende tekst van de Schrift, te
bewijzen “dat gesproken wet” aan
Mozes was gegeven: “En Ik zal u
stenen tafelen geven, en een wet, en
geboden die Ik geschreven heb; en
gij ze leren kunt.” (Ex. 24: 12) Rabbi
Levi betoogt dat de stenen tafelen
de tien geboden zijn. De “wet”
is de geschreven wet in de vijf
boeken van Mozes. De ‘geboden’
zijn de Mishna; die Ik geschreven
heb’ verwijst naar de profeten en de
Schriften: waar de woorden ‘dat gij
ze lere’, verwijst naar de Gemara.
Hiervan leren wij dat alles aan Mozes
werd gegeven op Sinaï. (21)
Met het oog op het bovenstaande,
zouden wij niet verbaasd zijn dat de
Joden een blinde man beschimpten,
zoals vermeld in Joh. 9, en zeiden:
“Gij zijt Zijn discipel; maar wij
zijn Mozes’ discipelen. Wij weten
dat God tot Mozes sprak; maar wat
betreft deze mens, wij weten niet
vanwaar hij komt.” (Joh. 9: 28, 29)
Maar ach! Wisten zij slechts en begrepen
zij Mozes en de profeten,
zij zouden Hem begrepen hebben;
want Mozes schreef van Hem. (Joh.
5: 46. 47) In Mozes’ boeken waren
schrifturen die in Hem vervuld werden
(Luk. 24: 44) en die zij gezien
zouden hebben, als zij ze maar bestudeerd
hadden in het licht van de