HOEKSTEEN 58 - Bazuin te Sion

met tranen die op het kussen vielen,
zei ze: “O, God, ik voel me helemaal
verkeerd, maar ik ga U vertrouwen
en geloven dat U mij lief
hebt, en dat U mij zult laten zien
wat het probleem is en mij zult helpen
om het goed te maken.”
De volgende dag waren zij en haar
zusje Mabel, die tien jaar was, in
de keuken, toen ze het rijtuig van
grootmoeder White hoorden aankomen.
De meisjes renden blij naar
buiten om haar te begroeten. Mevrouw
White kwam binnen en ging
zitten. Ze begroette de meisjes en
bewonderde de tweelingbroertjes
die nog maar zeven maanden oud
waren. Toen wendde ze zich tot
Ella’s moeder en zei op haar lieve,
vriendelijke manier: “Ik zou willen
dat Willie zijn hele gezin bij elkaar
roept, want ik heb iets tegen hen te
zeggen.”Zij noemde haar zoon altijd
Willie. Al snel zat iedereen in
de kamer. De meisjes hielden ieder
een van de kleine broertjes op hun
schoot, zoals ze vaak deden bij de
wijding. Toen nam grootmoeder
enkele bladzijden papier uit haar tas
en begon te lezen.
“Ik kon niet meer slapen na elf uur.
In de nacht werden mij instructies
van God gegeven. Er stond iemand
bij mij die sprak.”
Iedereen in de kamer was ernstig.
De meisjes stopten met het spelen
met de tweeling en luisterden aandachtig.
Zij wisten wie het was die
grootmoeder bedoelde toen ze zei:
“Er stond iemand bij mij die sprak.”
Zij hadden haar vaak horen spreken
over de prachtige engel die met
haar kwam spreken in een visioen.
Zij hadden haar heel vaak de woorden
van waarschuwing en instructie
horen herhalen die de engel tot haar
had gesproken voor Gods volk.
Mevrouw White las dat de engel be-
langstelling had voor dit gezin. Er
werd haar gezegd om de kinderen
te vertellen dat ze meer tijd moesten
nemen om de Bijbel te lezen en
te bestuderen.
“Is het mogelijk,” dacht Ella, “dat
God Zijn engel van de hemel heeft
gezonden met een boodschap alleen
voor ons?”
Terwijl haar grootmoeder doorlas,
besefte ze dat de engel gestuurd
was met een boodschap voor hen.
Mevrouw White las dat de kinderen
niet begrepen dat een deel van hun
opvoeding hen geleerd moest worden
om de kleine taken in het leven
goed te doen. Al hun werk zou zo
goed gedaan moeten worden dat het
op ieder moment een examen zou
doorstaan.
“De meisjes moeten hun gewoonten
van netheid verbeteren en het
schoonhouden en verstellen van
hun kleding,” las ze voor het gezin.
Ella en Mabel keken elkaar aan. Als
er iets was dat deze meisjes haatten
dan was het het stoppen van sokken
en verstellen van jurken. “God heeft
gezien dat ik niet van deze kleine
dingen houd,” dacht Ella.
pag - 27 -
“Zijn engelen kijken hoe ze behulpzaam
kunnen zijn in jullie gezin,”
las mevrouw White verder, “hoe
ze met jullie kinderen kunnen samenwerken
zodat zij het beeld van
Christus zullen weerspiegelen in
hun karakter.”
Toen keek mevrouw White de kinderen
recht aan terwijl ze las: “In
het doen van huishoudelijk werk
worden slordige, nalatige gewoontes
gevormd. De gewoontes van
wanorde waaraan nu toegegeven
wordt, zullen, tenzij ze gecorrigeerd
worden, naar elke fase van
het leven meegenomen worden en
het leven zal bedorven worden voor
echt zendingswerk.
Laat het jullie eerste werk zijn erop
te letten dat alles in jullie eigen kamer
opgeruimd is, alle vuil en stof
zorgvuldig weggenomen. God is
ontstemd over de gewoontes die jullie
vormen. Vorm goede gewoontes
zelfs in kleding, laat jullie uiterlijk
netjes en aantrekkelijk zijn, want de
engelen letten op die dingen.
Boeken moeten opzij gelegd worden
voor de juiste tijd, en er moet
niet meer studie gedaan worden dan
er tijd is zonder het huishoudelijke
werk te verwaarlozen.