juli 2012 - Thuis in Tandtechniek

Hoe bent u op het idee gekomen
om psychiatrische patiënten te
gaan behandelen?
Vanaf het begin heb ik een andere
vorm aan het vak proberen te geven.
Ik ben niet vrijwillig tandheelkunde
gaan studeren, eigenlijk wilde ik
scheikunde doen. Maar gezien mijn
voorgeschiedenis was dat laatste
idee helemaal niet goed. Mijn vader,
grootvader en overgrootvader waren
ook tandarts. Die eerste twee hadden
ook meerdere broers die tandarts
zijn geworden. Ik ben getrouwd
geweest met een man die tandarts
is en mijn oudste zoon Rinke is
ook tandarts. Tijdens mijn studie
tandheelkunde van 1974 tot 1980 in
Utrecht, ben ik op een mytylschool
gaan werken. Heel indrukwekkend,
vooral de kinderen met open ruggetjes.
Die zwommen ongeveer over de
grond, maar moesten natuurlijk ook
gewoon naar de tandarts. Voor hen
was er een speciaal programma. Om
het gebit beter schoon te kunnen
houden werd bijvoorbeeld om het
element geëxtraheerd. Daar heb ik
ontdekt dat normale tandheelkunde
heel ingewikkeld kan worden als het
onder moeilijke omstandigheden
moet worden uitgevoerd. Het is een
kick is als het lukt om vullingen te
leggen bij kinderen die druk bewegen,
veel speeksel produceren en
erg overstuur zijn. Daar is de kiem
ontstaan voor mijn verdere loopbaan.
Direct na mijn afstuderen ben
ik gaan zoeken naar moeilijker te
behandelen patiënten. Een psychiatrisch
ziekenhuis leek me daarvoor
de juiste plek omdat je daar een eigen
behandelkamer kunt hebben en
er voldoende patiëntaanbod is. Ik
ben aangenomen in het Haagse psychiatrische
ziekenhuis Rozenburg.
Vroeger woonde ik daar vlakbij.
Daar ben ik eerst één dag per week
gaan werken. Daarnaast werkte ik
in het begin bij de stichting TAVO,
en behandelde ik vooral ziekenfondspatiënten.
Toen bleek dat ik
meerdere dagen nodig had voor de
psychiatrische patiënten, ben ik
dat werk gaan combineren met een
algemene praktijk aan huis. Dat
leek me ook praktisch met kinderen.
In Rozenburg werkte ik met open
spreekuren, omdat deze patiënten
heel slecht hun afspraken nakomen,
direct geholpen willen worden en
ook weer willen stoppen als ze geen
zin meer hebben. Dat maakt het wel
heel erg hectisch, want patiënten
accepteren niet dat je tussendoor
even een kopje koffie drinkt. Rozenburg
is opgegaan in Parnassia, en ik
ben met dit werk verhuisd naar de
locatie Bloemendaal.
Hoe combineerde u twee praktijken
met de opvoeding van twee
zonen?
Ze zijn er nog steeds… Er waren toen
nog geen crèches. Ik maakte heel
veel afspraken met andere moeders
om op elkaars kinderen te passen.
Eén keer per acht weken nam ik een
woensdagochtend vrij en kwam er
een hele club bij mij. Tot ze vier jaar
waren moesten alle kinderen ’s middags
slapen, daar hielp niets tegen.
Mijn zoons zaten in dezelfde klas als
de kinderen van tandarts Wubben.
Zo hebben we veel opvang samen
geregeld. Als ik naar Rozenburg
moest, nam ik de kinderen gewoon
mee. Daar had ik een bed staan in
het voorportaal van de personeelstoiletten
en er stond een box in een
soort wachtruimte. Tot vier jaar was
er niks aan de hand. Hun speelgoed
lag in de box, dus ze hoefden er
niet uit. Iedere twee uur nam ik tien
minuten tijd voor ze. Ze hebben de
patiënten ook eindeloos voor hun >>
13 Elysee Essentials - juli 2012