We kunnen de pati?nt niet alleen beter maken, maar ook ... - UZ Gent

We kunnen de patiënt
niet alleen béter maken,
maar ook beter hélpen
Sinds 1 oktober is Jef Peeters de nieuwe afgevaardigd bestuurder van het UZ Gent. Hier wil
hij het beste van twee werelden samenbrengen: de privésector en de gezondheidszorg. “We
kunnen de patiënt beter helpen terwijl we efficiënter en prijsbewuster zullen werken; kwaliteitsverbetering
en efficiëntieverhoging gaan hand in hand”, klinkt het erg ‘business-like’. “Daarom
willen we nog klantvriendelijker worden. Het moet helemaal rond de noden én de wensen van
de patiënt draaien.”
Voor zijn eerste interview in UZ Letters
zijn we niet op de ‘directieverdieping’
van K12 uitgenodigd, maar in de
‘Oigo-lounge’, de nieuwe
ontspanningsruimte
in het dagziekenhuis
Hematologie. De lounge
is het resultaat van een
samenwerking met de
vzw Oigo.
“De ruimte is een comfortabele
zithoek met multimedia,
een flatscreen, lectuur
en zelfs een kitchenette”,
vertelt Jef Peeters.
“Patiënten kunnen hier een deel van
hun ziekenhuisverblijf comfortabel
doorbrengen, of ook hun begeleiders.
De cafetaria is daar vaak minder voor
geschikt en op de muren van een
ziekenhuiskamer ben je vlug uitge-
keken. De vzw Oigo die de centen
bijeenbracht, is opgestart door een
patiënt die uiterst tevreden was over
interview
nieuwe afgevaardigd bestuurder Jef Peeters
“De ‘Oigo-lounge’ staat symbool voor
één van mijn belangrijkste ambities:
niet alleen de medische topkwaliteit
steeds verhogen, maar ondertussen
ook uitmunten in klantvriendelijkheid”
onze medische zorg, maar vond dat
de omkadering wel beter kon. Het
typeert precies waar we staan als ziekenhuis.
Deze lounge
staat symbool voor één
van mijn belangrijkste
ambities: niet alleen
de medische topkwaliteit
steeds verhogen,
maar ondertussen ook
uitmunten in klantvriendelijkheid.
Zo moeten
we aandacht hebben
voor korte wachttijden,
een soepele afhandeling
van de papierwinkel, meer gevarieerd
eten, bevattelijke communicatie
tussen zorgverstrekker en patiënt en
3

4
een vlotte toegankelijkheid van onze
campus.”
Die ambities zult u moeten realiseren
op een moment dat het budget van de
gezondheidszorg onder druk komt te
staan.
Jef Peeters: “Zoals het tot nu toe liep,
nam het overheidsbudget voor volksgezondheid
elk jaar met 4,5% toe,
los van inflatie. Er komen nu eenmaal
steeds nieuwe medische mogelijkheden
bij. Bovendien veroudert en
diversifieert de bevolking en krijgen
we te maken met meer en meer welvaartsziektes
zoals astma, allergieën
en overgewicht. Op al die uitdagingen
moeten we maatschappelijk een antwoord
bieden, terwijl iedereen beseft
dat het budget minder snel zal gaan
groeien dan tot nu toe het geval was.”
En dat kan?
“Zeker, op voorwaarde dat de zorgverstrekking
efficiënter wordt. Momenteel
is ons systeem eerder ‘ziekenhuiscentrisch’.
We moeten de zorg meer
“We moeten de zorg meer buiten het
ziekenhuis, dichter bij de mensen
brengen. Het is goedkoper, kwalitatief
even goed en zeker aangenamer voor
de patiënt. Thuis is het beter.”
buiten het ziekenhuis brengen. Een
patiënt in een ziekenhuisbed kost
gemiddeld zo’n 500 à 600 euro per
dag. Veel mensen blijven om socioeconomische
redenen langer dan
nodig in het ziekenhuis. Als je na een
heupoperatie trappen moet doen naar
je appartement, kan je niet naar huis.
Zonder hulp of zorg is dat onmogelijk.
Het zorgaanbod buiten het ziekenhuis
is onvoldoende uitgebouwd en
te gefragmenteerd om dit op te vangen.
Daarom moeten we, in goede
samenwerking met de betrokken artsen,
andere zorgverstrekkers, sociale
werkers maar ook gezondheidseconomen,
werken aan nieuwe, transmurale
zorgmodellen, die aangeven waar en
hoe je welke zorg het best kunt verschaffen
voor een welbepaalde patiënt
met een welbepaalde aandoening.”
De meeste mensen associëren besparingen
met een verlies aan kwaliteit.
“Dat hoeft niet zo te zijn. Veel kosten
worden veroorzaakt door dingen te
doen die geen toegevoegde waarde
hebben. Neem het dagziekenhuis
waar we nu zitten. Patiënten die chemotherapie
nodig hebben komen hier
’s morgens voor een bloedprik. Dat
staaltje gaat naar het lab, dat controleert
of die patiënt genoeg witte
bloedcellen heeft. Is dat het geval,
dan worden de chemo besteld en
toegediend. Voor de patiënt betekent
dit: uren wachten. Nochtans kan die
bloedprik evengoed de dag voordien
thuis gebeuren, door een thuisverpleegkundige
bijvoorbeeld. Het lab
stuurt het resultaat elektronisch naar
de behandelende specialist en de
patiënt krijgt een seintje wanneer hij
zich in het ziekenhuis mag aanbieden.
Resultaat: einde wachten, geen onnodige
verplaatsingen, duidelijke communicatie.
De zorg dichter bij de mensen
brengen, dat is de boodschap. Het
is goedkoper, kwalitatief even goed
en zeker aangenamer voor de patiënt.
Thuis is het beter.”
Een ziekenhuis dat pleit voor minder
ziekenhuis: u bent heiliger dan de paus.
“Wij zijn een instrument van de
Vlaamse overheid en staan in dienst
van de gemeenschap. We verdedigen
daarbij niet ons belang, maar vooral
dat van de patiënt. Onze werking
stemmen we af op de manier waarop
de financiering zal gebeuren. Het UZ
Gent moet goed werk leveren in functie
van de gezondheidszorg, niet voor

onze eigen eer en glorie. Daarom werken
we mee aan Vlaamse overheidsinitiatieven
zoals Flanders’ Care. We
dragen graag bij tot het publiek debat
over de kwaliteit en de kostprijs van de
gezondheidszorg.”
Toch stopt het UZ Gent momenteel veel
geld in infrastructuur.
“Een broodnodige inhaalbeweging! In
het kielzog van de zware herstructurering
van midden jaren tachtig is er twintig
jaar lang zo goed als niet geïnvesteerd
in gebouwen. Mijn voorganger
prof. dr. Francis Colardyn zag dat in en
heeft zeer hard gewerkt om de nodige
financiële middelen bijeen te krijgen.
Op dit moment zijn er voor 120 miljoen
euro bouwprojecten aan de gang: een
nieuwe kinderkliniek, een uitbreiding
van het technische blok met 4 OK’s,
een nieuw chirurgisch dagziekenhuis,
de renovatie van de psychiatrie en de
poliklinieken, de campusader die de
mobiliteit tussen de gebouwen zal verbeteren,
uitbreiding van de radiothera-
pie, nieuwe clean rooms en het nieuwe
revalidatiecentrum.”
Daarmee zal het geld wel op zijn?
“Nee, we werken verder. Om de schade
van die ‘donkere jaren’ goed te maken,
moeten we dit bouwritme nog een aantal
jaren volhouden. Tegen 2020 zal het
UZ Gent meer een model-campus zijn
voor hedendaagse gezondheidszorg.”
Wat moet er verder nog gebeuren?
“K12 dateert van de jaren zeventig en
is nog nooit grondig gerenoveerd, het
is niet aangepast aan de huidige zorg
noch aan de milieunormen. Verder
verhuist de hoofdingang naar de
Heymanslaan. En de parkeercapaciteit
moet mee groeien. Voor die laatste
projecten denken we aan alternatieve
financieringsvormen via samenwerkingen
met privé-partners. Het UZ Gent
was trouwens bij de eerste ziekenhuizen
die hun cateringinfrastructuur
door een externe privépartner lieten
bouwen en uitbaten.”
interview
5

6
Gents pluralisme
Jef Peeters is geboren en getogen in de Kempen. Zijn mandaat
als afgevaardigd bestuurder van het UZ Gent betekent
een terugkeer naar Gent: hij studeerde aan de Universiteit
Gent Psychologie en Pedagogische Wetenschappen.
“Nochtans wezen in die tijd alle Kempische kerktorens
zuidwaarts als je ging studeren”, herinnert Jef Peeters
zich. “Samen met drie vrienden van het college maakte ik
gretig gebruik van de vrije woensdagen die je kreeg als je
naar universitaire infodagen ging. Ik denk niet dat we in
het laatste middelbaar veel woensdagen op school hebben
doorgebracht (lacht). Mijn drie vrienden kwamen uiteinde-
Ook op het vlak van ICT-investeringen
wilt u een inhaalbeweging maken.
“Als je een deel van het zorgtraject
buiten het ziekenhuis wil brengen,
moet de ondersteuning volgen. Om
dat betaalbaar te houden, werken
we steeds vaker samen met ande-
re ziekenhuizen. Binnen het Gents
Ziekenhuisoverleg GZO hebben de
vier Gentse ziekenhuizen bijvoorbeeld
samen een portaalsite ontwikkeld.
Daardoor kunnen onderzoeksresultaten
en andere medische patiëntengegevens
snel en veilig worden uitgewisseld
tussen ziekenhuizen en externe
behandelende artsen. Intussen zijn in
West- en Oost-Vlaanderen dertig ziekenhuizen
aangesloten op dit netwerk
en is het systeem ook naar Antwerpen
en de Kempen overgezet.”
Ziekenhuizen die nauw samenwerken
en elkaar helpen: het was tien jaar geleden
ondenkbaar.
“Toch zal het in de toekomst steeds
vaker gebeuren. Door de invoering
van strengere kwaliteitsnormen moet
de productie van chemotherapie bijvoorbeeld
tegenwoordig in peperdure
clean rooms gebeuren. Vroeger
hadden de ziekenhuizen gelobbyd
en onderhandeld tot ze allemaal zo’n
clean room hadden gekregen, uiteindelijk
gefinancierd door de overheid.
Vandaag werken we aan een plan om
met andere ziekenhuizen een gezamenlijke
infrastructuur te realiseren.
Beter én efficiënter. De tijd van ‘elk op
zijn eilandje’ is voorbij.”
lijk in Brussel terecht en ik in Gent. Dat was een bewuste
keuze. Ik voelde me aangesproken door de openheid van
geest en het feit dat je kon kennismaken met verschillende
denkwerelden. Dat Gents pluralisme vind ik vandaag terug
in het universitair ziekenhuis. Het is uniek en een grote
troef in onze samenwerking met andere ziekenhuizen. Als
universitair centrum hebben we een voorbeeldfunctie en
zijn we het aan onszelf verplicht om andere ziekenhuizen
te ondersteunen als ze een vraag of een probleem hebben,
wat ook hun ‘ideologische’ achtergrond is. Wij bedienen
iedereen, zonder onderscheid.”