extra-parlementair. niet-parlementair - Koninklijke Bibliotheek

768
JAARGANG XIII (1912—1913) No. 47 VAN ONZEN TIJD
DE BESTEDING
Zijpelend zeeg een koude zeeverregen neer over 't stille dorp; donkergrijs hing het
wijde hemeldiep boven de zwarte huizen die daar stonden, lijk bange bedelaars dicht
bijeengekropen' in die nattigheid,
't Was een kille herfstavond.
Grommend tegen zijn wijf stapte de „keizer" — de waard uit de herberg „Den
Keizer" — zijn huis uit en trok kwaad de deur achter zich toe; maar op den stond
sloeg ze weer open, zijne vrouw stak haar grimmig hoofd door de spleet en snauwde
bitsig haren vent achterna:
— „Baas, onder de honderd vijftig frank niet, hoore!"
— ,,'k Zal mijn goesting!" morde de keizer terwijl hij gestoord in zijn langen baard
krabde.
Snel schoot hij de straat over met opgeslagen kraag en kouwelijke hooge schouders
en opende aan den overkant schuins tegenover zijne woning de deur van de
herberg „In den Paus."
— ,,'n Avond de companie!" groette de keizer.
— „Keizèrr!" deden lakoniek de leden van den armenraad.
— ,,'k Zal er maar bij komen zitten zeker?"
— „Zit aan, zit aan," lachte de koster gedienstig en schoof voor den keizer een
stoel onder een tweede tafeltje uit.
— „Een pintje gersten?" vroeg de „paus", die nader trad om den nieuwen gast
— zijn aartsvijand — te bedienen.
— „Dubbele!" beval de keizer die diep in zijn broekzak naar zijn houten pijpken
zocht, om zijne oogen niet naar dien broodroover te moeten richten.
Sinds die nieuwe herberg „In den Paus" was opgericht met nette stoelen, fijngeschilderde
tafeltjes en een biljart, was 's keizers nering fel vervallen en om nog
zonder krimp aan zijn brood te geraken had hij eenige roeden bouwland in pacht
genomen; een zwarten trekhond had hij gekocht, en nu moest hij — de zoo geëerbiedigde
keizer — nevens het kleine hondenkarken stappen en mest voeren, rapen
halen en voeder voor zijn koeiken. . .
Dien avond was de armenraad vergaderd om een kind uit te besteden, een twaalfjarig
jongsken dat in een hoek van de herbergzaal op zijn eentje aan een boterham
te peuzelen zat; het kind leed gebrek: zijne moeder was gestorven, en daar vader
maar zatlapte zonder naar 't jongsken om te zien, moest de armenraad een uitweg
zoeken.
De keizer zou 't manneken goed kunnen gebruiken om wat te helpen in zijn
boerderijken en om boodschappen te doen, want 's keizers eigen kinderen waren
allen uitgetrouwd.
De „keizerin" had er veel tegen om 't jongsken in huis te nemen.' ,,'t Kon immers
toch niets dan in den weg loopen" had ze tegengeprutteld, „in den weg loopen en
helpen eten. Of was 't misschien nog niet gauw genoeg op!"
Later als de gal er wat af was had ze er meer toegevend bijgevoegd „dan moet
het armbestuur minstens nog honderd vijftig frank voor de kosten opleggen!"
— „Ik ben hier baas en ik doe mijn goesting!" had de keizer gegromd.
Nu de keizer mee aan de tafel zat zag hij en was hij tevreden dat er hem nog
geene concurrentie bedreigde. Daar was misschien een stuiver aan te verdienen.
Niemand was aanwezig dan de roode koster, die schrijver speelde van den armenraad,
de eerste armmeester Susken van 't Schans, een rentenierken dat op krukken
liep; de paus zelve, verleden jaar tweede armmeester gekozen — ondanks de mededinging
van den keizer — die nu 's Zondags in de kerk met de schaal mocht rondgaan,
en de oude hardhoorige voorzitter Tuick die, wat niet dikwijls gebeurde, aan
't woord was:
— „Ja", zei hij, gebaren makend met zijne twee groote knoestige handen, bibberend
van de jicht, „ons Jo had gisterenavond gelijk gewoonte de twee stoopkens met warm