ADRIAAN MORRIËN IK HEB NU WEER DE TIJD

stukje maar, zodat ik haar nog juist, rechts, de rue du Cygne zag ingaan. Het was het laatste
gedeelte van de rue du Cygne en toen ik bij de hoek was gekomen zag ik haar eerst niet.
De rue du Cygne was, of is (nog altijd?), een van die onaanzienlijke straten waarvan er in
Parijs honderden, misschien wel duizenden zijn, een stille straat met een eigen leven dat voor de
vreemdeling verborgen blijft. Ik had bij de raadselachtige achtervolging van het meisje op de
naamborden van de straten gelet en mij de namen in het geheugen geprent, zodat ik de weg terug
naar de boulevard Sébastopol zou kunnen vinden. Ik liep verder. Links was een klein hotel dat
zich nauwelijks van de andere huizen onderscheidde. Daar stond zij op mij te wachten, wenkte
mij met een licht handgebaar en een knikje.
Wij traden het hotel binnen. Zij ging mij ook hier voor. Geen spoor van een receptie. In
de gang, achter het portaal, een trap naar de hoger gelegen verdiepingen; ernaast aan een tafeltje
een meisje in een zwarte dienstjurk met een wit schortje voor. Een hôtel de passe, waar je voor
een kortstondig verblijf op elk uur van de dag of de nacht een kamer kon huren. De beide
meisjes, het dienstmeisje en het mijne, kenden elkaar, wisselden enkele vriendelijke woorden die
ik niet verstond omdat ik mij een beetje achteraf hield. Mijn Algerijnse vroeg mij of ik de kamer
wilde betalen en ik betaalde. Het was niet duur. Wij kregen de sleutel van de kamer en een
schone handdoek. Ook hier ging het meisje mij voor en boven in de gang volgde ik haar naar een
van de kamers, een eenvoudig, op het oog proper vertrek met een ijzeren ledikant, een wastafel
met een spiegel, en een stoel. Zij maakte geen aanstalten zich uit te kleden maar ging op het bed
zitten en nodigde mij met een gebaar uit hetzelfde te doen. Nu pas had zij mij aangezien, met een
enkele, heel vluchtige blik. Ik werd door een lichte opwinding bevangen, een vreugdevolle, aan
liefde grenzende ontroering bij de aanblik van dit meisje van wier bestaan ik nog geen kwartier
geleden niet het minste vermoeden had gehad.