1953 0 - Orde der Verdraagzamen

© Orde der Verdraagzamen
1953 – 1954 - Herenkring
Les 2 – 8 december 1953
Dan krijgen we nummer drie, dat is de ziel. Zowel stof als geest kunnen alleen bestaan
wanneer het totaal van hun krachtverbruik door actie voortdurend wordt aangevuld, anders
zouden ze aan zichzelf ten gronde gaan. Deze kracht, die niet stoffelijk is, maar die het
stoffelijke het bestaan mogelijk maakt, noemen wij; de ziel, en zouden we ook kunnen
noemen: de levensadem. Zij is het onmiddellijk deel Gods. God is dus; a. de Schepper, b. de
geest - nee, laten we het goed zeggen, nu vergis ik mezelf even - a. de ziel, de zijnde, b. de
geest, de bouwer, 3 de stof, de breker. De stof in de vergankelijkheid, het voortdurend
ondergaan. De geest is het voortdurend creëren, het voortdurend scheppen in gedachte van
vormen die de materie tijdelijk zal kunnen dragen, en a. is het zijn zelve dat noodzakelijk is
om beide andere vormen tot uiting te doen komen. En heeft U nu in de gaten dat, als we het
zo zeggen, ik ook in Christelijke zin volkomen gelijk heb, wanneer ik de terminologie aanvaard
zoals ik ze gebruikt heb, ofschoon ik direct toegeef dat ze met de Godgeleerdheid e. d.
waarschijnlijk wel in strijd zal zijn.
Ik kan natuurlijk volmaakt onderschrijven ? (hoesten, niet te verstaan) - Nee, nee, nee, ja.
Deze levensadem, dat ritme, is dat een ingewikkeld ritme of is dat een eenvoudig ritme?
Het is het meest eenvoudige ritme dat men zich voor kan stellen en daarom het meest
ingewikkelde om te begrijpen.
Kunt U ons daar wat van vertellen?
Ik kan er een paar dingen van vertellen, ja. Wanneer U deze levensadem wilt zien als adem -
laten we dus even een voorbeeld nemen - als lucht.
Dat is laten we zeggen, een omschrijving, maar ik weet wel wat ermee bedoeld wordt.
Ja? Goed. Dus laten we aannemen het is lucht. Stelt U zich voor dat U langzaam en diep
ademhaalt. Wat doet U dan? Dan drukt U Uw eigen toestand van rust uit in deze langzame
ademhaling. Van U stroomt de lucht uit, langzaam, geleidelijk en vloeit langzaam en geleidelijk
tot U terug. Stellen wij voor dat U dit zelfde doet in een toestand van opgewondenheid, terwijl
U werkt b.v. ; dat is dan nog niet zo erg driftig, maar U werkt, Uw ademhaling gaat sneller, U
trekt de dingen sneller tot U, U stoot ze ook weer sneller af. Wanneer nu God moet worden
gezien als een slapende, dan is Zijn ademhaling zeer langzaam. Dan kunnen wij zeggen dat
één ademtocht Gods in aardse tijd uitgedrukt - ja, het is misschien gek om dat te doen, maar
we moeten toch uiteindelijk enigerlei maatstaf nemen - ongeveer 950 miljoen jaren duurt,
ongeveer. Maar wanneer God creëert, wanneer God werkt, m. a. v. wanneer de schepping
geuit is, dan versnelt dit ritme zich tot ongeveer 330 miljoen jaren; dat is dan één ademhaling.
In deze periode zien wij natuurlijk een versnelling en een vertraging optreden naar gelang de
periode van inademing begint of bijna ten einde is, uitademing begint of ten einde is. Deze
versnelling nu, is gelijk en bedraagt van begin tot einde ongeveer 1 op 12, d.w.z. wanneer wij
zetten begin- en eindpunt 1, dan kunnen wij zeggen: het maximum is 12. Alle perioden
daartussen verlopen met een toeneming, ook gerekend volgens het principe 12. Dus de eerste
periode is 12, dan is de volgende 1, de daarop volgende 1/12 etc. Dus een versnelling ook van
beweging. En dit ritme, dat eigenlijk zo simpel en zo eenvoudig is, zou ons kunnen leiden tot
rekeningen, berekeningen die hopeloos of fantastisch zijn, zo ingewikkeld. Nu is alleen het
vreemde: wij behoeven dat eigenlijk niet te berekenen. Op het ogenblik bevinden wij ons op
een wisseling en dat is eigenlijk dit: de versnelling van de uitademing komt tot staan. U kunt
ook zeggen: het wijken van het Al begint zich te vertragen. Dat zal de sterrenkunde misschien
op het ogenblik nog niet met U eens zijn, maar over enkele jaren wel. Dan zal men die
beweging anders uit gaan leggen en zeggen; het Al explodeert niet meer. Dat is niet waar; het
Al heeft alleen zijn grenzen bereikt en keert in zichzelve terug. En ja, daardoor een andere
waarde, zoiets als eb en vloed. Nu, dan zult U zien, dat in deze periode van stilstand, wij eerst,
krijgen een perioden van stilstand, voor de mens meestal uitgedrukt in een periode van alten
we zeggen, bange afwachting. Van die perioden van stilstand uit gaat de zaak langzaam maar
zeker beginnen. Nu is er eerst wisseling, probeert U het zelf maar eens, haalt U adem in en
stoot U ze dan weer uit, dan zult U merken dat deze luchtbewegingen tegen elkaar gaan
botsen; U krijgt dus een botsing. Dan gaat de ontwikkeling in omgekeerde richting. Waar we
nu zijn aan de uitademing, kunnen we dus zeggen; de mens heeft zich van God verwijderd en
moet weer tot God terugkeren. De mens zelve maakt als eeuwig wezen dus het eeuwige in de
mens, het oneindige in de mens maakt deel uit van dit ritme maar kent bovendien zijn eigen
32