1953 0 - Orde der Verdraagzamen

More documents

Recommendations

Info

© Orde der Verdraagzamen 1953 – 1954 - Herenkring Les 1 – 3 november 1953 is geweest. Ik raad U dan ook aan om, wanneer U enkele malen deze ervaring heeft gehad, te trachten degenen waarmee men meent in contact te zijn gekomen of te staan, een contrôle af te spreken, een contrôle die buiten het weten van beiden wordt getroffen. U kunt dus b.v. een wachtwoord. afspreken dat verzegeld bij een derde berust en waarvan dus niemand verder iets weet. U kunt dit doen door bepaalde uren aan te geven, b.v. U zegt: wij komen bijeen hedenavond om acht uur, maar ik zal er zijn om precies kwart vóór acht en je zult er zijn op precies kwart vóór achten en wij zullen tot elkaar een bepaald woord zeggen. Dergelijke proeven op uw eigen betrouwbaarheid raad ik U in een dergelijk geval zeer sterk aan, opdat U niet zult worden verleid dus tot dromen over nog niet reëel bereikte fenomenen. En daarmee, vrienden, beschouw ik mijn taak als inleider van deze avond beëindigd. Ik zou u willen voorstellen om hetgeen wij nu kort hebben besproken, onderling nog eens te beschouwen. Na een pauze welker duur U zelf kunt bepalen, maar die ik U zou verzoeken niet langer te maken dan ten hoogste dertig minuten, kunt U verder voortgaan met de twee andere sprekers, die, althans voorlopig zijn aangewezen om ook deze avond van dienst te zijn, op deze bijeenkomst dus. Er rest mij dan alleen nog, te hopen dat wij in staat zullen zijn gezamenlijk een resultaat te bereiken. U moet er zich bewust zijn dat er enkelen zullen afvallen; U moet er zich van bewust zijn dat teleurstellingen, zeker in het begin, niet te vermijden zijn, U zult verder moeten begrijpen dat het scheppen van een absolute harmonie meer en meer noodzaak zal worden voor het verdergaan, zeer zeker wanneer andere sprekers dan op het ogenblik tot U komen, uiteindelijk het woord zullen kunnen vatten. Dan dank ik U voor Uw aandacht. Ik mens U dan een aangename onderbreking. Na de PAUZE: Goeden avond vrienden, In het eerste gedeelte heeft U kennis gemaakt met broeder Matthias - tenminste wij noemen hem broeder, U mag hem ook gewoon Mat noemen desnoods, hoor, dat geeft ook niets; hij heeft trouwens een hele mooie tent bij ons - maar U kunt mij dan noemen: Alphons, of als U dat liever heeft: Fons, of als me Al wilt noemen, nietwaar. . . Ik ben wel niet Al uit het liedje, maar in ieder geval, noemt U me maar zo. Nu heb ik mezelf voorgesteld en daarmee aan mijn bijzondere taak voor deze avond eigenlijk voldaan en nu kunnen we dan overgaan tot het onderwerp zo'n beetje van Uw eigen interesse. De bedoeling is dus dat we spreken over Uw eigen onderwerpen een tijdje en misschien dat daar weer vragen of problemen uit voortkomen; dat zullen we wel verder zien. Ja,mijnheer de Voorzitter, als ik hier als gast en als filosoof - op Uw verzoek trouwens - iets te berde breng, dan zou ik willen aanknopen aan een woord dat herhaaldelijk gebruikt is in het eerste gedeelte van deze avond, n. l. de "herinnering". En wanneer we dan eerst naar het woord kijken, her-innering, dat betekent dus al; opnieuw, innerlijk maken, wat al innerlijk is. Maar wat herinneren we ons nu, wat herinnert de geest zich nu"Kijk, daarbij zou ik U op dit willen wijzen; Men kan in de ruimte allerlei dingen verliezen, men kan zijn portemonnaie verliezen en men kan zijn parapluie verliezen, maar men kan zichzelf niet verliezen, men kan ook geen gedachten verliezen, zo op de manier als waarop men een dubbeltje kan verliezer. Dat gaat alleen voor eindigheden in de ruimte, maar een gedachte die kan men alleen maar vergeten, en dat vergeten is een heel eigenaardig woord - we hebben het nog in "to get" in het Engels, daar hebben we het "geten" nog - vergeten wij eigenlijk,anders krijgen"we dat dus, wat we innerlijk geproduceerd hebben, de gedachte, in onszelf vergeten, maar omdat we haar in onszelf vergeten hebben, daarom kunnen we ook onthouden, houden we altijd in, die gedachte, en datgene wat we inhouden kunnen we ons herinneren. En wanneer nu de geest dit of dat zich herinnert, herinnert hij altijd weer zichzelf, want hij heeft zichzelf tot gedachte gemaakt en hij herinnert dus zichzelf. Hij kan ook alleen zichzelf herinneren, want hij weet niets anders dan wat hijzelf is; alles wat niet geestelijk zou zijn, "vat buiten de geest zou vallen, daarover zou hij helemaal niet eens kunnen spreken, daar zou hij geen woord over kunnen zeggen, over alles wat buiten 4e geest valt. Alles wat de geest doet is zichzelf herinneren. En zo, omdat we allemaal gevallen zijn, eindige gevallen zijn van de oneindige geest, daarom houden we allemaal, op dr wijze van de mogelijkheid, alles in, en daarom zou eigenlijk ieder mens als medium 8
© Orde der Verdraagzamen 1953 -1954 - Herenkring Les 1 – 3 november 1953 kunnen fungeren, omdat het medium niets anders doet dan altijd weer dat produceren wat geestelijk is, wat in de geest ligt. . En wat wij ons herinneren is altijd geestelijk, d.w.z. onszelf. Wanneer dus een natuurkundige zich b.v. de valwet denkt, dan herinnert hij zichzelf datgene wat de geest, in volkomen onbewustheid van zichzelf, zichzelf in het vallende lichaam geschapen heeft. Al die lichamen vallen op dezelfde wijze, omdat ze allemaal vereindigingen zijn, één en hetzelfde algemene, n. l. van de geest, en het enige wat de geest doet is: altijd met zichzelf in gesprek zijn. Vooral dat laatste dat kan ik absoluut volkomen onderschrijven, dat kan ook niet anders. Kijkt U eens, wij kennen natuurlijk, als we nu filosofisch willen zijn aan het begin, dat beroemde woord: cogito, ergo sum, maar is dat eigenlijk wel waar? En als we filosofisch gaan denken behoeft dat niet waar te zijn. Ge zegt; ergens is een denken. Ja, ge zegt: ik denk, en dus ben ik. Neen, dat is niet volledig juist. Ik herken mijn eigen wezenheid of mijn deel van het totaal aan mijzelve en verder niet. En zo komt U dan ook heel aardig tot de conclusie: wij zijn alleen uitingen van hetzelfde wezen, van de geest. Ik zou het nog verder willen uitdrukken: wij zijn allen uitdrukking van het enig reeel bestaan in de zin van werkelijkheid, onbegrensd en oneindig, van het zijn. Het zijn, dat is eigenlijk de realiteit, en alles wat er in dat zijn geboren wordt, is niets anders dan een ogenbliksuiting van een mogelijkheid die als potentieel te allen tijde in dat zijn ligt. Wanneer nu de geest zich uit, zoals ik mij op het ogenblik dus tot U uit - nietwaar, ik zeg; noemt U mij maar Alphons - dan uit ik een deel van dit totale wezen dat in mij gepersonifieerd is, maar ik kan uit dit wezen U niet zeggen wat niet in U bestaat, ik kan U slechts herinneren aan datgene wat U vergeten bent. En dat is ook weer heel begrijpelijk. U bent uitgegaan als een verschijningsvorm van het wezen dat we gemakshalve met Uw goedkeuring maar God zullen normen. Dit is het zijn. Elk wezen nu daarin krijgt een speciale functie, is een speciale uiting, één facet van het totale wezen, het zijn van God. Al die facetten van God hebben dus uiteindelijk toegang tot God en dus tot het zijn, wat is alles en de potentie van alles, mits zij zich dat realiseren. En daarom kan een mens zich niet genoeg bewust zijn van het feit dat alles wat er is rond hem, een verschijningsvorm is, welks waarneming berust op het facet van zijn eigen wezen, dat in feite is een deel van het zijn. Als men zegt: er is middelpuntvliedende kracht, er is zwaartekracht, wanneer men gaat zeggen: er is licht en er is duister, dan betekent dit niet een actueel zijn; dit is geen realiteit, het is ervaring, opgedaan door een deel van het zijn als vaststelling van andere delen van het zijn, er is een tegenstelling geschapen, en in deze tegenstelling kan God, kan het zijn zichzelve erkennen. Vandaar dat het niet anders mogelijk is dan dat de mens inderdaad is God, of God is de mens, en dat het logisch is dat men zegt; God schiep de mens naar Zijn beeld en gelijkenis. Dat kan niet anders, want God is de mens. Ik zeg niet: "de mens is God", let U wel. God is de mens, maar de mens is zich niet bewust van de God die in hem leeft en beperkt zich dus tot dat deel dat de Goddelijke kracht hem opdwingt als uitingsvorm. Op het ogenblik echter dat die mens verder gaat en zich bewust wordt van zijn eigen wezen dus, met zijn uiterlijke mogelijkheid van zijn innerlijke werkelijkheid, is hij God, is hij één met God en heeft deel aan het totaal van God. En wanneer wij dan spreken over de herinnering dan moeten wij dus, filosofisch gezien, van tevoren vaststellen dat deze herinnering uiteindelijk fictief is, evenzeer als het weten fictief is, waar er alleen maar is; het voortdurend bestaande, het zijn. Maar wij zijn niet in staat om onszelve te beschouwen als wezens die niet zijn, die alleen maar een droombeeld zijn, een verschijningsvorm. Voor onszelf vormen wij een volledige werkelijkheid, en zolang wij voor onszelf een volledige werkelijkheid kennen - of die nu is werelds, of dat dat zijn onze sferen, die uiteindelijk ook bestaan voor ons - is het voor ons noodzakelijk dat wij gaan beginnen de kernstukken ons eigen wezen te ontleden. En daarom zeggen wij; herinnering. Herinnering is een belangrijk iets, de gedachtenkracht is een belangrijk iets. Hoe belangrijk? Ach, dat zult u later nog wel horen, want geloof mij, wanneer men U eerst een klein beetje op de hoogte heeft gesteld van de werkingen, zoals wij die althans zien en menen te kennen, van Uw brein en van Uw wezen en van de beheersing daarvan door bepaalde factoren, dan zullen we over moeten gaan tot gedachtenkracht. Weet U wat gedachtenkracht eigenlijk is? Dat is het erkennen van een andere mogelijkheid in het eigen ik en daardoor maken deze tot realiteit in de verschijningswereld rond U beleeft, alles wat er rond U gezien, ervaren, gevoeld wordt, is een projectie van Uw wezen. Dat wil niet zeggen dat er niet iets anders is; dat is best mogelijk. Ik voor mij ik neem zelfs aan dat er iets anders is, ik neem aan dat ik als het ware één molecuultje ben misschien in een tafel, maar ik neem die andere 9
Page 1 and 2: © Orde der Verdraagzamen 1953 -195
Page 7: © Orde der Verdraagzamen 1953 -195
Page 59 and 60:
© Orde der Verdraagzamen 1953 -195
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
Page 177 and 178:
Page 179 and 180:
Page 181 and 182:
Page 183 and 184:
Page 185 and 186:
Page 187 and 188:
Page 189 and 190:
Page 191 and 192:
Page 193 and 194:
Page 195 and 196:
Page 197 and 198:
Page 199 and 200:
Page 201 and 202:
Page 203 and 204:
Page 205 and 206:
Page 207 and 208:
Page 209 and 210:
Page 211 and 212:
Page 213 and 214:
Page 215 and 216:
Page 217 and 218:
Page 219 and 220:
Page 221 and 222:
Page 223 and 224:
Page 225 and 226:
Page 227 and 228:
Page 229 and 230:
Page 231 and 232:
Page 233 and 234:
Page 235 and 236:
Page 237 and 238:
Page 239 and 240:
Page 241 and 242:
Page 243 and 244:
Page 245 and 246:
Page 247 and 248:
Page 249 and 250:
Page 251 and 252:
Page 253 and 254:
Page 255 and 256:
Page 257 and 258:
Page 259 and 260:
Page 261 and 262:
Page 263 and 264:
Page 265 and 266:
Page 267 and 268:
Page 269 and 270:
Page 271 and 272:
Page 273 and 274:
Page 275 and 276:
Page 277 and 278:
Page 279 and 280:
Page 281 and 282:
Page 283 and 284:
Page 285 and 286:
Page 287 and 288:
Page 289 and 290:
Page 291 and 292:
Page 293 and 294:
Page 295 and 296:
Page 297 and 298:
Page 299 and 300:
Page 301 and 302:
Page 303 and 304:
Page 305 and 306:
Page 307 and 308:
Page 309 and 310:
Page 311 and 312:
Page 313 and 314:
Page 315 and 316:
Page 317 and 318:
Page 319 and 320:
Page 321 and 322:
Page 323 and 324:
Page 325 and 326:
Page 327 and 328:
Page 329 and 330:
Page 331 and 332:
Page 333 and 334:
Page 335 and 336:
Page 337 and 338:
Page 339 and 340:
Page 341 and 342:
Page 343 and 344:
Page 345 and 346:
Page 347 and 348:
Page 349 and 350:
Page 351 and 352:
Page 353 and 354:
Page 355 and 356:
Page 357 and 358:
Page 359 and 360:
Page 361 and 362:
Page 363 and 364:
Page 365 and 366:
Page 367 and 368:
Page 369 and 370:
Page 371 and 372:
Page 373:
show all

1953 0 - Orde der Verdraagzamen

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?