Elkaar blind kunnen geloven - Stibbe

88 89
Elkaar
blind
kunnen
geloven
Van elkaar op aan
kunnen. Wederzijds
vertrouwen en
va n z e l f s p r e k e n d e
discretie is onmisbaar in
veel werkrelaties. Zodra
het ontbreekt werkt het
niet, gaat het fout. Vi e r
portretten van beroepen
waarin het vertrouwen een
vanzelfsprekend onderdeel
van het werk moet zijn.
tekst Patricia Veldhuis beeld Lars van den Brink

90 91
Vertrouwen is de basis voor iedere advocaat.
Astrid Helstone (37),
advocaat bij Stibbe, is de
vaste raadsvrouw van
Remko van de Vlag (38),
financieel directeur bij
Radio 538. Zij adviseert hem
bij arbeidsconflicten.
Helstone: „Als ik hier met de taxi naartoe rijd en de chauffeur is nieuwsgierig, dan
zeg ik altijd dat ik auditie ga doen. Ik zal nooit zeggen dat ik advocaat ben en wat de
werkelijke reden van mijn bezoek is.”
Van de Vlag: „Ik ga er blind vanuit dat Astrid discreet is.”
Helstone: „Vertrouwen is de basis voor iedere advocaat. Het is essentieel. Niet alleen
omdat dat zo in onze gedragsregels staat, maar ook omdat je alleen op die manier
optimaal kunt samenwerken. Je hebt te maken met beursgevoelige informatie. Of,
zoals hier bij Radio 538, met mediagevoelige zaken.”
Van de Vlag: „We zijn een publiek bedrijf en hebben veel bekende mensen in dienst,
dan sta je automatisch in de etalage. Als iemand uit ons team afscheid neemt, is discretie
van groot belang. Astrid snapt dat dat heel nauw luistert.”
Helstone: „De meeste zaken kunnen we gelukkig intern oplossen. We hebben tot nu
toe nog maar één keer een rechtszaak gevoerd rondom een ontslagprocedure. En
zelfs die liep goed af.” Van de Vlag: „Gelukkig maar. Personeel is waardevol voor ons.
Daar moet je goed mee omgaan en dus ook goed afscheid van nemen: je komt elkaar
altijd weer tegen in dit wereldje. Ontslagprocedures moeten daarom transparant
zijn en vooral niet escaleren.”
Helstone: „Als advocaat moet je vertrouwen uitstralen: de cliënt moet zich veilig voelen
bij jou. Hij moet je namelijk álles vertellen, zodat jij een optimale strategie kunt
voeren. Een cliënt heeft er geen belang bij om informatie achter te houden.”
Van de Vlag: „Jij wint dat vertrouwen door open en eerlijk te zijn tegen mij. Je draait
er niet om heen.”
Helstone: „Als ik niet volledig ben in het verstrekken van informatie en advies, gaat
het mis.”
Van de Vlag: „Dat betekent ook dat je allebei tegen kritiek moet kunnen. Astrid wijst
me op de haken en ogen in mijn zaak.”
Helstone: „Het is onze taak om voortdurend op de risico’s te wijzen. Ik kom niet alleen
goed nieuws brengen.”
Van de Vlag: „Onze vertrouwensband beperkt zich tot het werk, maar ik kan haar altijd
bellen. Ze staat echt dag en nacht voor me klaar als het moet.”
Helstone: „Ook dat hoort erbij.”
Van de Vlag: „Sommige zaken kunnen echt geen dag wachten. Dan heb ik gewoon
onmiddellijk advies nodig.”
Helstone: „Het feit dat ik altijd klaarsta, is ook onderdeel van ons vertrouwen.”
Ze zitten dicht naast elkaar aan de houten vergadertafel in het kantoor van Van de
Vlag. Bij hun eerste ontmoeting, zeven jaar geleden, klikte het meteen. Inmiddels
zien ze elkaar geregeld, maar „gelukkig niet elke week”. „Het is een goed teken als ik
je een tijdje niet spreek”, lacht Helstone.

92 93
Onderling vertrouwen van bestuurder en OR
Gert van den Berg (62) is
directeur van AkzoNobel
Nederland in Arnhem.
Frank Schildmeijer (40),
manager personal taxes, is
daar voorzitter van de lokale
ondernemingsraad.
De afgelopen maanden
werd veel gepraat over een
reorganisatie.
Van den Berg: „Correct me if I’m wrong, Frank, maar volgens mij kenmerkt onze relatie
zich door twee woorden: respect en vertrouwen.”
Schildmeijer: „K l o p t .”
Van den Berg: „De belangen tussen een bestuurder en de OR lopen niet altijd parallel.
Als je daarin toch goed wilt manoeuvreren, moet je elkaar vertrouwen.”
Schildmeijer: „En als er geen wederzijds respect is, is er ook geen vertrouwen. Voor
ons is dat een wezenlijk iets. Daardoor kunnen we hier in alle openheid discussiëren
over ontwikkelingen in het bedrijf.”
Van den Berg: „We zijn het lang niet altijd eens. Frank zegt ook wel eens: dat klopt
niet, Gert. Maar juist door die openheid kunnen we prettiger én sneller samenwerken.
Ook als het gaat om lastige zaken, zoals de reorganisatie die hier gaat plaatsvinden.
Vanaf het allereerste moment dat dat speelde, heb ik de OR bij de plannen betrokken.
”
Schildmeijer: „En dan bel ik dus niet meteen De Gelderlander om de details door te geven.
Vertrouwen kun je maar één keer misbruiken.”
Van den Berg: „Ik ben van meet af aan duidelijk geweest: dit móet nog even onder
ons blijven, anders is het gelijk einde oefening. Bij de meeste grote ondernemingen
worden reorganisaties compleet voorgekookt en pas in een laat stadium in een pdf
naar de OR gestuurd. Dat wilde ik niet. In de OR zitten geen domme mensen, die
kennis kan ik ook gebruiken.”
Schildmeijer: „Wij vertrouwen als OR niet blind op de informatie die we van de directie
krijgen, hoor. Het is onze taak om goed te luisteren en een gezond wantrouwen
aan de dag te leggen.”
Van den Berg: „De informatie die ik krijg, komt van het management. Wat er op de
werkvloer leeft, daar heb ik soms minder zicht op. Ik ben niet eng, maar mensen
stappen nu eenmaal makkelijker naar de OR met een probleem dan naar mij. Op die
manier hoor ik van Frank altijd de achterkant van het gelijk.”
Schildmeijer: „Wij toetsen de voorstellen voorzichtig bij het personeel. En dan zeg ik
soms: ‘Ze lopen nog niet in polonaise op de gang, Gert’.”
Van den Berg: „Frank geeft me ook die informatie in vertrouwen. Hij zegt er nooit
bij wie wat vindt en waarom. Logisch, want je zit op de rand van het gevoelige. We
hebben elkaars vertrouwen nooit beschaamd.”
Schildmeijer: „Dan zaten we niet aan deze tafel.”
Ze zijn allebei pragmatisch en doelgericht, denkt Schildmeijer. Dat bindt. Ze zien elkaar
elke week wel een paar uur, maar hun band is puur zakelijk. „Ik weet niet eens
waar je woont!”, roept Van den Berg lachend uit. „Misschien moeten we toch eens
een borrel drinken met de OR.”

94 95
De secretaresse weet alles van hoe, wanneer en wie
Henk van der Kolk (59) is
voorzitter van vakbond
FNV Bondgenoten.
Aleida Huwae (39) werkt
sinds twee jaar voor hem
als directiesecretaresse.
Van der Kolk: „Ik denk dat ik maar één geheim voor je heb...”
Huwae: „Oh, echt? Daar moet ik over nadenken, ik heb geen idee!”
Van der Kolk: „Jij weet vrijwel alles van me.”
Huwae: „Ik beantwoord zijn telefoon en screen zijn e-mails, dan blijft er weinig verb
o r g e n .”
Van der Kolk: „Er zitten soms heel gevoelige en persoonlijke mailtjes tussen, hoor.”
Huwae: „Ze zijn veilig bij mij. Ik zou echt nooit iets doorvertellen.”
Van der Kolk: „Bij de vakbond zijn we niet zo verwend. Pas toen ik voorzitter werd,
kreeg ik een eigen secretaresse. Daar moest ik wel aan wennen: ik bepaalde alt ij d
mijn eigen agenda en nu doet Aleida dat. Zij weet dus alles wat ik doe, wanneer ik
dat doe en met wie.”
Huwae: „Mijn eerste ontmoeting met Henk duurde vijf minuten. Henk begon te
kletsen en ik dacht: voor deze man wil ik wel werken.”
Van der Kolk: „Het voelde meteen vertrouwd tussen ons.”
Huwae: „Over privézaken hebben we het niet zo vaak, daar is geen tijd voor.”
Van der Kolk: „Ik heb geen echte vriendschappen binnen de vakbeweging, werk en
privé zijn bij mij gescheiden.”
Huwae: „Hij neemt wel voetbalplaatjes mee voor mijn zoon, haha.”
Van der Kolk kijkt betrapt: „O ja, dat zou ik nog doen.”
Huwae: „Als er iets met hem is, dan merk ik het vaak onmiddellijk.”
Van der Kolk: „O ja, zeker. En dan kan ik het ook wel aan je kwijt, dat vertrouwen is
er wederzijds.”
Huwae: „Je weet hier al snel veel van elkaar. Maar alles blijft wel binnen de muren
van de afdeling. Soms kijk ik thuis naar het Journaal en dan zie ik iets waarvan ik
denk: joh, dat wist ik allang. Maar ik ben wel zo discreet dat ik die dingen voor me
houd. Dat spreekt eigenlijk voor zich in mijn functie.”
Van der Kolk: „We hebben dat nooit zo hoeven uitspreken tegen elkaar. We weten allebei
wel wanneer dingen echt in vertrouwen worden gezegd. Er gaat hier natuu r l ij k
veel over tafel. Neem de discussie over de verhoging van de AOW-leeftijd. Dat gaf
veel gedoe, ook binnen Bondgenoten. In die periode wilde ik mijn hart ook wel eens
luchten en zat ik af en toe te mopperen op de gang van zaken. Dan hoef ik echt niet
te zeggen: ‘Aleida, niet doorvertellen wat ik net tegen je zei’.”
Huwae: „Nee, natuurlijk hoef je dat niet te zeggen! Dat voel ik zelf ook wel aan.”
Bij het maken van de foto’s is zij geconcentreerd, terwijl hij vrijwel non-stop grappen
maakt om haar aan het lachen te maken. „Kijk Aleida, ik heb blind vertrouwen
in je”, grinnikt hij als zijn ogen dicht moeten van de fotograaf. Zij glimlacht toegeefl
ij k .

96 97
Joost Dekkers (31) is
directeur van Battle of
Concepts, een online
‘denktank’ die hij drie jaar
geleden oprichtte.
Tom Roepers (63), partner
bij adviesbureau Claassen,
Moolenbeek & Partners,
begeleidt hem als mentor
namens Match&Mentor.
Dekkers: „Ik wil het liefst altijd alles vertellen aan iedereen, maar dat gaat niet. Bij
Tom kan ik wel alles kwijt. Ik weet dat hij het voor zich houdt.”
Roepers: „Ik krijg álles te horen, rijp of groen. Dat moet ook: als ik mijn mening
geef, moet ik ervan uitgaan dat die op correcte informatie is gebaseerd.”
Dekkers: „Ik heb een andere coach gehad, maar die zat continu op mijn zwakke plek
te hameren. Dat voelde minder prettig en dan vertel je minder. Bij Tom zeg ik zelfs
meer dan thuis. Als ik mijn vriendin iets vertel en zij reageert, vat ik het sneller op
als kritiek.”
Roepers: „Ik probeer alles vanuit het positieve te benaderen. Ik kan wel gaten gaan
schieten in een presentatie die Joost moet houden, maar het werkt stukken beter als
ik gewoon vragen stel.”
Dekkers: „Ik belde hem afgelopen week, vlak voor een belangrijke presentatie. Dan
ziet hij ongetwijfeld zwakke punten, maar Tom weet dat ik op zo’n moment vooral
zijn vertrouwen nodig heb. Hij geeft me dat.”
Roepers: „Vanzelfsprekend. Dan is het resultaat beter.”
Dekkers: „Zo werkt dat bij mij in elk geval.”
Roepers: „Joost zit met zijn bedrijf in een fase waarin hij keuzes moet maken: verder
groeien, meer mensen aannemen. Dat is heel herkenbaar voor mij: ik heb jarenlang
verschillende directiefuncties bekleed en liep tegen dezelfde dingen aan.”
Dekkers: „Ik heb al best veel mensen in mijn omgeving die me adviseren. Toen ik
met Tom in contact kwam, dacht ik in eerste instantie: ja hoor, weer iemand met
nieuwe adviezen. Maar al na één gesprek was het goed.”
Roepers: „Als er geen chemie is, werkt het niet.”
Dekkers: „Tom is onafhankelijk. Investeerders of vrienden hebben een ander belang.
Dan kun je niet vrijuit praten.”
Roepers: „Ik adviseer hem niet. De truc is dat hij dat zelf doet, door onze gesprekken.
In mijn werk als consultant kom ik wel met een afgerond advies, maar bij Joost
stel ik vooral vragen.”
Dekkers: „Ik hoef Tom niet te overtuigen. Bij hem ben ik ook wel Joost, maar veel
meer mezelf. Eerlijker. Ik kan alles bij hem kwijt. Dromen, idealen.”
Roepers: „Maar ook de cijfertjes.’
Dekkers: „Ja, die ook. Bij investeerders of medewerkers hou je soms dingen onder de
pet. ”
Roepers: „Je zal maar een ander bedrijf willen overnemen, of extra personeel zoeken.
Dat moet je niet te snel aan je naaste medewerkers melden. Je móet selectief zijn
in wat je vertelt, anders schep je onrust.”
Als Joost Dekkers praat, kijkt Tom Roepers met een vaderlijke glimlach toe. Van „interessante
stukjes” uit de krant maakt hij scans voor Joost. Dat zorgt voor extra vertrouwen,
vindt de laatste. „Ik voel dat Tom het hartstikke leuk vindt.”