LICHTMASTEN - SWOV

proevenseries B en C de stand van de mast zo gekozen dat een inrijhoek van 15°
werd bewerkstelligd. Bij de proevenserie A was deze destijds (arbitrair) op 10°
gesteld.
1.6. Proefterrein
1.6.1. Algemeen
Alle proeven zijn gehouden op het proefterrein 'De Vlasakkers' te Amersfoort,
waar onder meer gebruik werd gemaakt van de reeds aanwezige faciliteiten voor het
beproeven van de beveiligingsconstructies in wegbermen en op kunstwerken.
Bij proevenserie A is door de situatie van het proefterrein (zie Afbeelding 3) en door
de gebruikte beproevingsmethode het proefvoertuig· vaak door een aarden wàl
opgevangen, waardoor het soms kantelde; in een aantal gevallen liep het vast op de
keerschijf van de aandrijfinstallatie. Ook in andere gevallen was de terreingesteldheid
in sterke mate bepalend voor de uitloop van het proefvoertuig en deze is dan ook niet
in het onderzoek betrokken. Eén en ander vormde aanleiding tot een gewijzigde
proefopstelling.
Afbeelding 4 geeft een overzicht van het proefterrein zoals dat werd gebruikt bij de
proevenseries B en C. Zowel de baan voor frontale proeven als voor zijdelingse
proeven staan hierop afgebeeld.
Net als bij de proevenserie A, is bij die proeven in de series B en C waarbij frontale
botsingen gesimuleerd werden, het proefvoertuig via een kabel al rijdend tegen de
lichtmast aangetrokken; spoorrails zorgen hierbij voor de geleiding.
Voor het uitvoeren van zijdelingse botsproeven is een dolly ontworpen, waarop het
proefvoertuig dwars op de rijrichting wordt neergezet. De dolly wordt op dezelfde
wijze aangedreven als het voertuig bij de frontale proeven. Aan het eind van de baan
wordt de dolly plotseling afgeremd, waardoor het proefvoertuig van de dolly glijdt,
enkele meters zijdelings op een gladgemaakte baan doorglijdt en vervolgens tegen
de lichtmast botst. (Afbeelding 5).
1.6.2. Grondweerstand
Alle beproefde masten zijn ingegraven, waarbij de ingraafdiepte, afhankelijk van de
lengte van de mast, varieerde van 1,70 tot 2,00 m. Uit de praktijk is bekend dat de
mast ten gevolge van een aanrijding slechts weinig door de grond snijdt. In verband
daarmee en aangezien de mate van gronddoorsnijding mogelijk bepalend is voor de
ernst van de afloop van een aanrijding, is getracht de gronddoorsnijding bij alle
proeven te beperken.
Omdat de masten steeds op dezelfde plek geplaatst werden, kon zodoende geen
natuurlijke verdichting van de grond verkregen worden, en werd de grond verdicht
met mechanische handstampers.
De reproduceerbaarheid van de proeven werd in proevenserie A bevorderd doordat
vóór elke proef de grondweerstand rond de lichtmast werd gecontroleerd door het
Laboratorium voor Grondmechanica (zie Werkgroep Lichtmasten. 1972, Bijlage
6).
In verband met het vochtgehalte van het zand kon met behulp van (mechanische)
handstampers echter geen voldoende verdichting van de grond gerealiseerd worden.
Daarom werd een beperkte gronddoorsnijding bij de proevenseries B en C verwe-
20