Rode pluche niet meer als einddoel - Theater Instituut Nederland

Ma-thesis - Jenneke den Bol, 0164720
zich boos wanneer een dramaturge van Toneelgroep Amsterdam zegt dat het altijd fout gaat met
jonge regisseurs in de grote zaal. Ligt dat aan de maker of aan het gezelschap? Ze vindt het goed om
verantwoordelijkheid te nemen voor een publiek en een stad en daarom is ze voor het Toneelhuis
gaan werken.
e. Mee oneens -2 -1 0 1 2 eens
Antwoord: Versnippering is wellicht een reëel probleem binnen het Nederlandse toneelbestel. Lotte
van den Berg heeft daar persoonlijk geen last van. Volgens haar is het goed dat sommige jonge
theatermakers zich verenigen in eigen gezelschappen. Zij denkt dat theater maken niet alleen te
maken heeft met het ensceneren van voorstellingen, maar ook met organiseren. Ze noemt het
aanspreken van publiek, het bepalen of er wel of niet op reis gegaan wordt met een voorstelling, het
opbouwen van een netwerk, het verkopen van koffie enzovoort. Nieuwe theatermakers moeten zich
bewust zijn van het achterliggende organisatieproces. Wanneer er een artistieke behoefte is om een
eigen groep op te richten dan is het goed om dat te doen. Zij denkt dat het een groot probleem is dat
er steeds meer jonge makers voor kiezen om binnen productiehuizen te produceren en dat ze
daardoor steeds minder inzicht krijgen in organisatorische voorwaarden. Hierdoor worden deze
mensen minder gestimuleerd om zich af te vragen hoe er met bijvoorbeeld publiek en publiciteit
omgegaan wordt en daardoor zullen die mensen steeds minder de mogelijkheid krijgen om een groot
gezelschap te leiden. Op die manier creëer je een generatie die geen organisatorische knowhow
heeft. Daardoor ziet Van den Berg gebeuren, ook nu al, dat een generatie ontstaat die graag met
intendant wil werken zodat ze zich over organisatorische zaken geen zorgen hoeven te maken. Dat
vindt Lotte van den Berg een kwalijke zaak. Dat is voor haar een reden waarom het niet goed is om
jonge makers te ontmoedigen een eigen gezelschap te starten, want dan krijg je een generatie
mensen die steeds minder vertrouwen heeft in eigen organisatorische kwaliteiten. Als artistiek leider
kan je altijd zeggen dat een zakelijk leider belangrijk is. Een organisatie moet groeien vanuit artistiek
verlangen, maar tegelijkertijd betrouwbaar zijn en dat is niet niks. Toen Guy Cassiers haar vroeg, heeft
ze gezegd dat ze bij zakelijke gesprekken wil zitten en wil zien hoe hij organisatorische keuzes maakt.
Lotte van den Berg vindt dat een jonge maker zelf moeten kunnen bepalen wat hij of zij nodig heeft.
Op het moment dat je gedwongen wordt om onder iemands anders vleugels te werken, word je
maklam. Een theatermaker kan geen goede kunst maken als diegene maklam is. Er moeten
mogelijkheden aan de nieuwe maker geboden worden, zonder dat het te bepalend is. Beleid moet het
mogelijk maken dat anderen die mogelijkheden creëren. Er moet nagedacht worden over
gesignaleerde problemen in de verhouding met het publiek, maar niet op de voorgestelde wijze.
Diversiteit is juist een kracht van het Nederlandse toneelbestel. Toch is het goed als er meer heldere
keuzes gemaakt worden in wie er gesubsidieerd worden. Lotte van den Berg heeft het gevoel dat ze
opgegroeid is in een rijk theaterlandschap. Het theater zou zichzelf in de vingers snijden wanneer men
elkaar onderling gaat afvallen. In de ontstane discussie is het volgens haar jammerlijk dat iedereen
feitelijk de eigen theatertoko afvalt. Theatermakers moeten in zichzelf geloven, maar ook in het grote
geheel. Op dit moment spreekt de kleine zaal zich uit over de grote zaal en vice versa. Daarmee
creëert men verwarring bij het publiek. Juist de nieuwe theatermakers zouden zich kunnen verenigen.
Zij zijn opgegroeid in een pluriforme samenleving. Mensen groeien op met de wil om alles in je
omgeving een plek te geven, maar de nieuwe generatie theatermakers heeft geleerd dat het geen zin
heeft om te rigide te zijn in veronderstellingen.
2. Speelplekken en grote zaal
98