Kek Mama editie 5-2015

of de aanwezigheid van vrienden en kennissen mij toen
pas met andere ogen deden kijken naar mijn kind. Ik
was verliefd op mijn eerstgeborene, wij deelden meer dan
de navelstreng waaraan hij had vastgezeten. Ik begreep
zijn nieuwsgierigheid, maar zag dat ik de enige was. Mijn
moeder zei, toen hij een keer de vriezer open had gemaakt
en alle biefstuk was ontdooid: ‘Je moet dat kind
wat harder aanpakken, corrigeer hem toch eens.’ Maar dat
deed ik, alleen hij luisterde nooit. Anderen hoorden mijn
woorden niet, ze merkten alleen op dat ze geen effect
hadden. Op het kinderdagverblijf waar ik zelf ook werk
kreeg hij altijd de schuld als er weer een deur openstond.
Hij was al een halfjaar van de crèche toen iemand een
blokje vond in de vissenkom, en met een pijnlijk soort
automatisme zei: ‘Oh, dat heeft Simon natuurlijk gedaan.’
Ik dacht: straks, als hij ouder wordt, zal het beter gaan.
Als hij op school zit en te maken krijgt met structuur,
zal hij zich vanzelf aangepaster gaan gedragen. Maar zijn
afwijkende gedrag begon juist steeds meer op te vallen.
Ook toen hij al in groep vier zat, kon hij zomaar
ineens uit het klaslokaal verdwijnen. Dan ging hij de
aula binnen waar hij zich verstopte onder een tafel,
soms met zijn sokken uit omdat hij het warm had.
Ik vond hem aandoenlijk en puur. Hij was nu eenmaal een
jongetje dat alles om zich heen in zich opzoog en voor wie
alle drukte in het lokaal soms ineens te veel kon worden.
Dan zocht hij een uitweg, om tot rust te komen. Maar op
school zagen ze alleen het irritante gedrag van dat kind dat
steeds zoek was. Ik schaamde me. Want ja, bij mij liep hij
ook vaak weg. Een keer heb ik tijdens een warme Koninginnedag
een kwartier naar hem lopen zoeken, volledig
in paniek. Er was een vijver op de plek waar die dag de
vrijmarkt werd gehouden. Als een dolle liep ik rond tussen
al die vrolijke mensen, bij dat angstaanjagende water.
Tot ik hem ontdekte, spelend met madeliefjes in het gras.
Ik huilde, verbijsterd, gelukkig en verdrietig.
De diagnose kwam van de orthopedagoog nadat
de alarmsignalen van school steeds luider werden.
Een vel waarop hij stickers mocht plakken als het
hem lukte in de kring te blijven zitten, had hij
links laten liggen. Iedere poging hem in het klasregime te
krijgen was mislukt. Hij was stiervervelend, vond de meester. Dat hij wel wilde, maar
niet kon, wilde niemand zien. Op een dag zat ik op de bank en bekeek oude foto’s, en
schrok hoe hij veranderd was. De uitdrukking op zijn gezicht was na acht jaar niet langer
vrolijk en onbevangen maar verslagen en mat. Zijn hoofd zat diep weggedrukt
tussen zijn schouders. Een flinke concentratiestoornis was het eerste wat ze
ontdekten. Later veranderde dat in ADHD in combinatie met een hogere begaafdheid:
het ontbrak hem aan de concentratie om wat hij zag en voelde te uiten.
Hij wist alles van farao’s, maar dat je de poppenhoek moet opruimen als je erin
gespeeld hebt, dat je niet zomaar kunt opstaan als het je ergens niet bevalt, was
hem niet duidelijk te maken. De oordelen van anderen maakten zijn leven loodzwaar.
Het is soms of kinderen geen kinderen meer kunnen zijn. Altijd is er die
buitenwereld die van alles vindt. Op mijn kinderdagverblijf hoor ik moeders aan
andere moeders vragen: ‘Loopt die van jou nog niet?’ Op observatieformulieren
wordt ingevuld: ‘Kan nog niet tot tien tellen.’ Nou én, dat hoeft pas in groep
één! Wat Simon betreft: nee, hij is niet autistisch, nee, hij heeft geen Gilles de la
Tourette. Waarom is er geen ruimte voor een kind als het mijne dat er af en toe
naar verlangt om alleen te zijn en daarbij hummend een liedje te zingen?
In 2012 gaf ik de strijd op. Hoewel ik aanvankelijk tegen medicatie was,
begon ik in te zien dat ik hem daarmee iets ontzegde. Niet alleen de meester,
ook hijzelf was wanhopig. Hij begon met methylfenidaat en concerta, maar het
effect was niet afdoende. Er was meer aan de hand. Hij was een ‘beelddenker’
en bleek moeite te hebben met tafels en andere opdrachten waarvoor je moet
kunnen automatiseren. Vorig jaar hoorden we dat hij zou worden teruggeplaatst
van groep 5 naar groep 4, en werd ons verzocht een plek te zoeken in het speciaal
onderwijs. Toen ik dat hoorde ben ik naar zijn kamer gelopen en hebben Simon
en ik samen op zijn bed gehuild. Die andere plek is intussen gevonden: een
school waar zelfs de manier waarop de onderwijzers door de gangen lopen rust en
tolerantie uitstraalt. Na de zomer begint hij. Ik ben opgelucht, maar ook verdrietig.
Nu moet ik wel toegeven wat ik zo lang heb proberen te verdringen: Simon is echt
anders. Volgend schooljaar wordt hij dagelijks met een busje opgehaald.”
OOK JE VERHAAL VERTELLEN? MAIL NAAR POST@KEKMAMA.NL
‘Hij begreep maar
niet dat je de klas
niet uit mag lopen’
interview CORINE KOOLE Anna’s naam en die van Simon zijn gefingeerd.
KEKMAMA 105