Kek Mama editie 5-2015

Ik rook. Ik ben al tien keer gestopt met behulp van nicotinepleisters en
antirookgoeroes, maar ik kom er niet vanaf. Ik rook nooit in de buurt van
mijn kinderen en neem na elke sigaret kauwgum, maar toch ruiken ze het
aan mijn adem. En dan worden ze boos en bang. Ze hebben het gevoel dat
ze mijn leven moeten redden. ‘Roken is dodelijk’, lezen ze op mijn pakjes.
Ik heb geen verweer, ze hebben gelijk. Op feestjes sta ik stiekem buiten te
roken met een paar medeboosdoeners, en duik weg achter een pilaar als
onze kinderen eraan komen. Ik vind mezelf een slappeling, maar het ergste
is mijn schuldgevoel. Daarbij ben ik bang dat ik mijn kinderen aanmoedig
zelf ook te gaan roken.
Onze ouders hoefden niet over dit onderwerp na te
denken. De gezinsauto waarin wij met onze broertjes en
zusjes opeengeperst op de achterbank zaten (allemaal
zonder gordel), stond blauw van de rook. Als wij onze
ouders vroegen of het raampje open mocht, zeiden zij:
‘Nee, dat is te koud.’ Visite trof naast een schaaltje pinda’s
een koker met sigaretten aan. Tv-legende Mies Bouwman,
moeder van vijf kinderen, was destijds kettingrookster.
Volgens haar zoon nam ze een slof sigaretten voor hem
mee toen hij twaalf was.
Elke generatie heeft zijn eigen problemen. Wat is
wijsheid, in uw geval? Roken is een slecht voorbeeld,
maar stiekem doen ook. U rookt, dat vinden de tantes
schandalig, hoewel wij er ook wel pap van lusten. Maar u
demonstreert ook hoe verslavend roken is. Zeg tegen uw
kind: “Jullie moeder is verloren. Neem daarom nooit een
eerste trek, dat is haar ook fataal geworden.” De meeste
pubers slaan dit advies in de wind, of hun ouders nu
wél of niet roken. Dat kunt u constateren als u een
middelbare school passeert in de pauze, waar de overgrote
meerderheid van de leerlingen staat te paffen alsof
er sinds de jaren zeventig niets is veranderd.
Dat kinderen zien dat moeders mensen zijn die fouten
maken, heeft ook voordelen. Kinderen met perfecte
ouders schijnen gefrustreerd te raken omdat ze
niet aan hun voorbeeld kunnen tippen. Wij zeggen
met opzet ‘schijnen’, want wij kennen geen perfecte
ouders. Ons advies: probeer ook de elfde keer te stoppen.
Maar als het u toch niet lukt, troost u dan met de gedachte
dat het belangrijkste is dat uw kinderen grootbrengt met
liefde en wijsheid. Dat doet u, anders zou u niet zo
bezorgd zijn.
De moeder van mijn man past twee keer
per week op onze kinderen. Er waait een frisse wind
door ons huis. Als ik thuiskom, zijn alle keukenkastjes
schoon. De boeken staan op alfabet. Het kapstokje
dat al een jaar ligt te slingeren, is opgehangen. De
Duplo van mijn zoontje is opgeborgen in een box,
hij speelt met de twintig blokjes die hij heeft mogen
uitkiezen. Mijn dochter, die het liefst een spijkerbroek
draagt, heeft plots een roze jurkje aan. Ik erger me
dood, want ik zie dit allemaal als verkapte kritiek op
mijn huishoudtalenten en opvoedstijl.
Het is ook verkapte kritiek. Uw schoonmoeder vindt u
een ongedisciplineerde sloddervos. Daar kan ze niets aan
doen, oma’s hebben van nature een grote behoefte
zich overal ongevraagd mee te bemoeien. De tantes
weten er alles van. Zie uw schoonmoeders kritiek als
een natuurverschijnsel. Lach erom, geniet van uw schone
huis, het opgehangen kapstokje, trek uw dochter de
volgende dag haar spijkerbroek weer aan en denk: mijn
keukenkastjes zijn toch maar mooi opgeruimd. En als het
te erg wordt kunt u altijd zeggen: ‘Ma, we hebben u niet
meer nodig.’ En dan huurt u als oppas een vijftienjarig
schaap in dat met haar vriendje op uw bank gaat hangen
en nog nooit een fles Cif in haar handen heeft gehad.
Ook een opvoedvraag?
Mail ’m naar
elsendo@kekmama.nl
tekst DORINE HERMANS EN ELS ROZENBROEK fotografie BRENDA VAN LEEUWEN styling PAULA SCHOUTEN visagie MANOUS NELEMANS m.m.v. WE
KEKMAMA 39