Kek Mama editie 5-2015

ochtenden raakten we regelmatig aan de praat. Er zijn
niet veel mannen bij wie alles klopt, maar bij Mark wel.
Zijn donkere stem, de blik in zijn ogen, zijn karakter: het
duurde niet lang voordat ik verliefd werd. We kwamen
tegelijk aan op school en tussen de luizencapes en rugzakjes
in de nauwe gang stond ik opeens heel dicht bij
hem. Mijn neus raakte bijna zijn hals waardoor ik zijn
eau de toilet vermengd met zijn lichaamsgeur rook. Die
lekkere, warme geur sloeg in als een bom. Bám. Dit was
het laatste zetje dat ik nodig had om mezelf te verliezen.
Ik gaf voortaan mijn zoon iets te snel een afscheidskus
om tegelijk met Mark de school uit te kunnen lopen, bij
het ophalen koos ik een strategisch plek op het schoolplein
en toen ik Mark een keer zag borrelen met ouders
die ik ook goed kende, haakte ik spontaan aan.
Onze gesprekken kregen steeds meer inhoud, we raakten
bevriend. Zijn vrouw organiseerde af en toe een etentje
of borrel met beide gezinnen. Ik hoopte dan dat hij zijn
voet onder tafel tegen de mijne zou vlijen.
Op een studiedag stond Mark opeens voor mijn
deur. Ik schrok ervan. Heel even dacht ik dat hij me
kwam vertellen dat hij ook verliefd op mij was. Niks
daarvan: “Luc wil graag met Bas spelen”, zei Mark. Ik
had net mijn jongens beloofd naar de speeltuin te gaan
en bood aan Luc mee te nemen. “Ik kan anders ook wel
meegaan”, zei Mark. “Als jij me tenminste eerst een kop
koffie aanbiedt.” In de keuken maakte ik een sprongetje.
Hij vond mij ook leuk. Anders ga je toch niet vrijwillig
met een moeder van school naar de speeltuin? Omdat
we net zaten te lunchen, pakte ik er twee borden bij en
zette koffie. Ik probeerde hem te peilen, tastte zijn blik
af. We fietsten naar de speeltuin. Drie blonde jongetjes,
Mark en ik – we leken wel een gezin.
In de speeltuin keken we op een bankje naar onze
kinderen en deelden een flesje water. Ik wilde
tegen hem aankruipen, maar deed niks. Dat flesje
heb ik nog maandenlang meegenomen naar de sportschool.
Ik had in de twaalf jaar dat Jan-Willem en ik
samen waren, nog nooit zo veel gevoeld voor een andere
man. En dat terwijl Jan-Willem en ik nog steeds dol
waren op elkaar. We zaten wel een beetje in een sleur. Onze jongste zoon was
twee, ons leven bestond uit luiers en doorwaakte nachten. Ik miste spanning.
Het gevoel dat je alleen in het begin van een relatie hebt. Onzekerheid, tintelingen,
geiligheid. Bij Mark voelde ik dat weer. Ik had bergen energie als ik hem
had gezien.
Maar het holde me ook uit. Ik was verliefd, maar had ook verdriet. Ik huilde
stiekem onder de douche en stond een hele middag met mijn mobiel in mijn
handen omdat ik bijna uit elkaar spatte van verliefdheid en het iemand wilde
vertellen. Uiteindelijk kon ik het niet langer voor me houden en heb ik mijn
drie beste vriendinnen in vertrouwen genomen. Huilend en stotend, bang voor
hun oordeel. Ze waren alle drie gek op Jan-Willem. Ze reageerden geschokt en
verbaasd, maar veroordeelden me niet. Eindelijk kon ik een foto laten zien van
‘mijn schoolpleinman’ en vertellen wat er gaande was in mijn hoofd.
Ik werd er ondertussen niet leuker op. Als ik Mark niet had gesproken,
was ik chagrijnig. Als hij amicaal liep te doen met een andere moeder,
hartstikke jaloers. Die ene keer dat hij met vrouw en kind het schoolplein af
liep op weg naar een wintersportvakantie en iets te lang omkeek met een blik
van: ik was liever met jou gegaan, wist ik zeker dat het wederzijds was. Toen
hij na die vakantie niet direct naar me toekwam, zat ik in zak en as. Ik liep op
mijn tenen om niks te laten merken. Niet op het schoolplein, niet bij mijn man,
niet als we borrelden met Mark en zijn vrouw. Ik kreeg wallen van het wakker
liggen en piekeren.
Op een avond vroeg ik mijn man hoe hij het zou vinden als ik het na twaalf
jaar een keer met een ander zou doen. Jan-Willem werd asgrauw. Later vroeg
hij me of ik iemand in gedachten had. Ja, zei ik. Of het iemand van school was?
Ja. Mark? Nee, niet Mark.
Maar een week later gingen we met de kinderen naar de klassenborrel
en vroeg Jan-Willem het me opnieuw. Was ik verliefd op Mark? Ik knikte.
Ik kon niet langer liegen. Het werd een gespannen middag, waarop ik elk
contact met Mark vermeed. Ik voelde hoeveel pijn en angst het bij Jan-Willem
veroorzaakte, maar ook hoe moe ik was van de innerlijke strijd die ik dagelijks
voerde. Dat Mark een gezin had en een leuke vrouw die ik nooit zou willen
kwetsen. Dat ik een gezin had en een leuke man die ik geen pijn wilde doen.
Ik wist óók dat ik Mark nooit zou zoenen. Nooit zijn hand vast zou houden.
Nooit mijn hoofd in zijn nek zou leggen. Nooit met hem zou vrijen.
Natuurlijk heb ik vaak gedacht: ik kap ermee. Die man moet uit mijn
hoofd. Ik wilde niet meer met tranen in mijn ogen het schoolplein verlaten
omdat ik hem niet had gezien. Het leidde nergens toe. Een verhouding zou mijn
huwelijk niet overleven en hem vergeten was de enige manier. Elke maandag
KEKMAMA 94