Kek Mama editie 5-2015

Roos
‘IK STA TE KRIJSEN, ZIJ
DANSEN PIEMELNAAKT DE
MACARENA’
Roos Schlikker
is journalist,
schrijver, columnist
en theatermaker,
zowel letterlijk als
figuurlijk. Samen
met haar man heeft
ze twee zonen: Miró
(5) en Róman (3).
Mail Roos op
roos@kekmama.nl.
Ik zal niet schreeuwen. Ik zal niet schreeuwen. Ik zal niet ...
schiet nou toch eindelijk eens op, stelletje lampenkappen!
Hoe vaak heb ik me al voorgenomen mijn stem niet te verheffen
tegen mijn kinderen? Het lukt regelmatig. Een minuut of drie.
Maar dan komt er onherroepelijk weer een moment dat ik met
rode kop enorm kabaal sta te maken.
Helaas, ik ben luid en heb een kort lontje. Al mijn Hollandse
blonderigheid ten spijt, schuilt er stiekem een hevig gesticulerende
Italiaanse feeks in me die, als de buffelmozzarella thuis
bedorven blijkt, op misthoornvolume blèrt dat er nooit iemand
op tijd inkoopt en ik stapelkneitermesjogge word maar dat
ik wel vréselijk véél van iedereen houd, want ook mijn liefde
betuig ik uitbundig.
Toch wil ik graag een serene moeder zijn, zo eentje die haar
kinderen relaxed verzoekt of ze alsjeblieft hun schoentjes willen
aantrekken, wat die hartenlapjes natuurlijk onmiddellijk doen.
Bij ons gaat het alle voornemens ten spijt gegarandeerd mis,
omdat om half negen ’s morgens mijn kinderen nog piemelnaakt
de Macarena dansen en ik die verdraaide schoenen uit bed, bad
of kattenbak dien te vissen. Prompt sta ik weer te krijsen.
Toch probeer ik ermee te stoppen, want beheersing is goed.
Laatst dreigde mijn oudste met poep te vingerverven op de
woonkamermuren. Ik besloot het eens anders aan te pakken.
Zwijgend pakte ik hem op en liep de trap af, richting zijn
kamertje. Hij spartelde, maar niet ferm, het ging makkelijker dan
ik dacht. En stiller vooral. Ik zette het jong neer, keek hem intens
aan en zei met lage stem: “Zo, laten wij hier eens een goed
gesprekje hebben.” Ik was kalm, totally in control.
Helaas echter kun je het meisje wel uit de hysterie halen,
maar de hysterie niet uit het meisje. Dus gooide ik iets te
hard de deur open, vergetend dat daarachter een speelmatras
lag, waarna het gevaarte met keiharde klap terugveerde. De
deurkruk belandde pal naast het oog van mijn zoon, een sneetje
achterlatend dat zo hard begon te bloeden dat het leek of we de
Macarena in een slachthuis hadden gedanst.
Toen ik hem de volgende morgen naar school bracht, wees
de juf naar zijn oog. “Wat is dat?” Mijn zoon zette zijn zieligste
gezicht op en pruilde: “Heeft mama gedaan.” Ik ben zelden zo
stil geweest.
fotografie BRENDA VAN LEEUWEN styling PAULA SCHOUTEN visagie MANOUS NELEMANS m.m.v. BIG&BELG, IMPS&ELFS, LADRESS, TOPVINTAGE
KEKMAMA 85