Kek Mama editie 5-2015

We stonden
tussen de
luizencapes
en rugzakjes
in de nauwe
gang. Ik rook
zijn lekkere,
warme geur
als ik op de fiets stapte richting school, zei ik tegen mezelf: en nu is het klaar.
Maar als ik hem dan weer zag, smolt ik.
En toen belde ik hem op. Zomaar op een donderdagmiddag. “Ik heb een
probleem”, zei ik. “Ik vind je leuker dan de bedoeling is. We moeten maar
niet meer borrelen en picknicken met z’n allen.” Hij reageerde heel kalm. Het
echode nog lang na: “Ik vind je een fantastisch mens en voel me gevleid, maar
ik deel je gevoelens niet.”
Bij een vriendin heb ik als een klein kind uitgehuild. Ik was nooit van
plan geweest Jan-Willem te verlaten, maar dit was niet wat ik wilde
horen. Hoezo voelde hij niks voor mij? Die avond heb ik het mijn man verteld.
Ik was doodsbang, maar moest het doen. Toen bleek weer hoe geweldig mijn
eigen vent is, want Jan-Willem reageerde heel bijzonder. Hij vond me stoer en
was ontzettend opgelucht dat ik voor hem had gekozen. We maakten er zelfs
diezelfde avond nog grapjes over. Ik ging met een goed gevoel slapen. Ik had
gekozen voor mijn man, mijn gezin én voor mezelf. Ik zou me niet kapot laten
krijgen door een verliefdheid die niet eens wederzijds bleek.
De volgende dag zag ik Mark weer op school. Ik durfde hem amper
aan te kijken. Dat zijn vrouw het nu wist, vond ik misschien wel het
ergst. Als vrienden hadden we bij elkaar gegeten en geborreld en nu bleek ik
ineens verliefd op haar man. Hoe moest dat voor haar zijn? Bovendien vond ik
haar oprecht een leuk mens. Ik ging haar wekenlang uit de weg. Als ik haar
op het schoolplein zag, dook ik weg. Ik schaamde me diep en hoopte dat ze
inzag dat ik nooit haar man heb willen inpikken. Of nou ja, behalve voor een
weekendje dan.
Een paar weken later kon ik écht niet meer om haar heen. We raakten aan de
praat en ze stelde voor samen een kop koffie te drinken. Ik was bloednerveus,
maar ze was fantastisch. Ze had het zelf ooit meegemaakt en begreep dat zoiets
kan gebeuren. Natuurlijk vond ze het niet leuk. Het stond immers onze vriendschap
in de weg en ze had zich ook wel even bedreigd gevoeld. Omdat Mark
zo duidelijk had gezegd dat het niet wederzijds was, was het oké voor haar. Ze
hoopte dat we op een dag onze vriendschap weer konden oppikken.
Dat is nu ruim een jaar geleden. Dat het niet wederzijds was, doet pijn.
Nog steeds, want Mark laat me nog altijd niet onberoerd. Maar het zal me
niet meer gebeuren dat hij zo diep onder mijn huid kruipt. Na een pauze van
een halfjaar komen hij en zijn vrouw weer als vrienden bij ons over de vloer.
We grappen erover dat Bas inmiddels op een andere school zit. Dat dit wat hen
betreft nou ook weer niet nodig was geweest. Ik lach dan het hardst, maar diep
vanbinnen weet ik dat die keuze niet alleen met onze zoon te maken heeft. Het
is ook goed dat ik Mark niet meer op het schoolplein zie.”
KEKMAMA 95