Kek Mama editie 5-2015

gehoorzamen: in het verkeer. Maar zelfs daar leerde ik een paar maanden geleden hoeveel
beter het werkt als ze zelf iets ervaren. Vanaf haar tweede trok mijn dochter als ze in de
auto zat, aan de hendel van de autodeur. Ook al zat er een kinderslot op, we bleven haar
boos vertellen hoe “ontzettend gevaarlijk dat was” en dreigden te stoppen op parkeerplaatsen.
Het hielp niks, ze bleef het doen. Tot we een tweede autootje kregen en ik vergat dat daar
geen kinderslot op zat. Ineens reden we op de terugweg van het kinderdagverblijf met een
open achterdeur over een rotonde. Dochter gilde, zoon schreeuwde. Ik zette gedecideerd
de auto aan de kant, deed de deur dicht en zei rustig tegen mijn dochter: “Daarom mocht je
dus niet aan die hendel komen.” Ze keek me met grote ogen aan, knikte en heeft de hendel
nooit meer aangeraakt. De sfeer in huis is door de nieuwe aanpak veranderd. Er is meer
harmonie, rust en plezier en de band met mijn kinderen is veel
sterker geworden. Maar makkelijk is het niet. Als je geen sanctie
meer zet op ‘fout’ gedrag, zijn er ook geen kant-en-klare
oplossingen meer. Dat betekent in elke situatie opnieuw zoeken
naar wat werkt, veel geduld hebben en bereid zijn oude overtuigingen
los te laten. Het is stof voor discussie met mijn man,
die van de strengere aanpak is, maar wel inziet dat die structureel geen enkel effect had.
Ook hij ziet nu dat sinds we meer samenwerken, de kinderen creatiever, oplossingsgerichter,
zelfverzekerder en nieuwsgieriger zijn geworden.
In hun zoektocht naar autonomie ontdekken ze elke dag zelf wat ze wel en niet willen en
leren hun emoties en gevoelens kennen, vaardigheden die essentieel zijn voor later. Natuurlijk
gaat het niet altijd goed. Soms gaan ze elkaar te lijf, blijven ze schreeuwen als ik ze vraag
rustig te doen, pakt mijn dochter toch een koekje terwijl ik heb gezegd dat het niet mocht
of weigert mijn zoon binnen te komen. Ik zit nog steeds regelmatig met mijn handen in het
haar, maar bedenk tegelijkertijd steeds vaker creatieve oplossingen. Ik luister naar de reden
van hun hevige strijd, benoem hun emoties en kijk samen met ze wat we kunnen doen om
het op te lossen, ik zet een kookwekker en laat ze vijf minuten schreeuwen, geef mijn dochter
een doosje om het koekje in te bewaren voor een later moment en bied mijn zoon een keuze:
binnenkomen en samen een spelletje doen of buiten blijven en meteen naar bed. Ik probeer
bovendien van tevoren duidelijke afspraken te maken zodat iedereen weet waar hij aan toe
is. Als ze dan nog niet luisteren benadruk ik dat: we hebben afspraken gemaakt, ik houd me
eraan, ik verwacht dat jullie dat ook doen. En daar laat ik het dan bij omdat ik weet dat het
op de lange termijn effect heeft. Alleen soms heb ik simpelweg geen tijd om te wachten tot
mijn dochter van de schommel wil. Lukt het me niet om de discussie met mijn zoon over de
beeldschermtijd rustig te voeren. En schiet ik op stressochtenden in de commandomodus.
Gelukkig vertelt mijn zoon me dan hoe dat voelt: “Mama, waarom praat je tegen mij alsof ik
een hondje ben?”
Ik weet nu dat mijn wanhoop voortkomt uit machteloosheid en neem zelf een time-out. Ik ga
tien minuten op de wc zitten. Met de deur op slot. Meestal bonkt mijn zoon al na een minuut
op de deur. “Mama is je emmer overgelopen? Ik ga buiten spelen hoor!”
En als het
niet lukt,
ga ik tien
minuten op
de wc zitten.
Met de deur
op slot
KEKMAMA 64