Kek Mama editie 5-2015

kordate moeder betaamt, dan zal ze waarschijnlijk met veel kabaal in opstand komen en
haar slapende neefjes wakker maken. Ik besluit mijn gevoel te volgen. “Oké, één boterham.”
Volmaakt tevreden kruipt ze tegen me aan, eet haar boterham smakkend op, veegt de
kruimels van haar mond, zegt: “Nu ga ik weer slapen”, en beklimt de trap naar boven.
Een paar uur later lig ik zelf in bed en stort mijn frustraties uit over mijn knikkebollende man.
Het zit me dwars dat ik word gezien als moeder die haar kinderen niet opvoedt. Een moeder
zonder gezag. Wier kinderen ongehoorzaam zijn. Ik weet op dat moment precies wat ik had
willen zeggen tijdens het etentje. Dat mijn oudste vanaf zijn vierde elke regel ter discussie
stelde (‘Waarom zijn kinderen brutaal en ouders niet? Waarom zijn jullie de baas over mij?’) en
nog driftiger werd van de ‘ga-maar-afkoelen-op-de-trap-aanpak’. Dat mijn dochter vanaf het
moment dat ze ging peuterpuberen stoïcijns alle commando’s negeerde (‘Nee mama, ik doe
mijn laarzen niet aan. En ook mijn jas niet. Ik ga niet slapen. Ik kom niet uit bad. Ik poets mijn
tanden niet.’) Dat ik heb ontdekt dat de strijd aangaan voor mij niet werkt, dat meebewegen,
kijken waarom ze niet gehoorzamen, wat de reden is voor het dwarse, boze gedrag en samen
een oplossing zoeken, veel meer oplevert.
Dat ik dichtklap, komt niet alleen omdat opvoeden iets heel persoonlijks is. Het komt ook
omdat ik in gezelschap zelf nogal van het brave, aangepaste soort ben. Twee jaar geleden
realiseerde ik me na een lezing van de Amerikaanse opvoedgoeroe Alfie Kohn hoezeer ik die
eigenschappen ook probeerde op te leggen aan mijn opstandige oudste zoon. “We kijken niet
waarom een kind iets doet, wat hij wil zeggen met zijn gedrag. We zijn alleen maar bezig om
kinderen te leren gehoorzamen”, aldus Kohn. Ik besefte dat ik mijn zoon met al mijn correcties
wilde veranderen in een mini-me: een gehoorzaam, aangepast kind. Alfie Kohn liet me inzien
dat mijn kinderen autonome wezens zijn. “We vergeten soms dat kinderen ongewenst en
heftig gedrag vertonen omdat ze graag gehoord en gezien willen worden”, zegt pedagoog Eva
Bronsveld. Ze adviseert ouders die worstelen met het gedrag van hun kinderen, vaker te benoemen
wat ze zien. “Maak contact met je kind, raak hem aan en erken zijn emotie, hoe gek
die in jouw ogen misschien ook is. Zeg bijvoorbeeld: ‘Ik zie dat je boos bent, dat snap ik.’ Zo
werk je met je kind samen, in plaats van hem te straffen of te belonen Als je kind is gekalmeerd
Na ons
gesprekje is
mijn zoon
elke ochtend
om half acht
beneden.
Helemaal
aangekleed
kun je samen een oplossing bedenken. Je zal zien dat je kind zich zo
minder machteloos voelt, en de strijd en de driftbuien afnemen. Je
staat namelijk niet meer tegenover, maar naast elkaar.” Ook psycholoog
Laura Fobler meent dat ouders in de opvoeding meer zouden
kunnen overleggen met hun kinderen. “Vaak zetten ouders hun
macht in om kinderen te laten gehoorzamen. Maar wie ben jij om
alles voor je kind te bepalen?” Fobler stelt dat kinderen die streng
worden opgevoed, vaak stiekem gedrag vertonen om straf te ontlopen, snoepjes pakken zonder
dat te zeggen, bijvoorbeeld. “Als je altijd te horen krijgt dat je naar je ouders moet luisteren, kun
je later in de pubertijd moeilijker zelf keuzes maken. De kans is groot dat je kinderen dan naar
hun vrienden luisteren in plaats van naar zichzelf.”
Na de lezing van Alfie Kohn besluit ik de ‘mijn-kinderen-moeten-gehoorzamen-opvoeding’
KEKMAMA 62