LUNCH e 24 MeNU e 35 - 45 restaurant - De Commeere

12
> EEn lovEstory uit dE ZwinstrEEk
| de Zwinkrant |
Anna’s stroom van gedachten en herinnering werd onderbroken.
Een hele sjieke Mercedes kwam aangereden. Hij stopte op meer dan
veertig meter van het woonhuis maar niemand stapte uit. Had de
chauffeur zich vergist? De zon scheen op de voorruit zodat ze geen
persoon kon herkennen. Toen stapte de man uit maar bleef besluiteloos
staan. In een duizendste van een seconde herkende ze in die
vreemde figuur de trekken van vroeger: het was Gilbert Verkest. Ouder
maar toch nog dezelfde. Haar hart begon te bonzen , eerst van
verontwaardiging: Hoe durft hij! Maar direct erna: Dan toch nog! Ze
zwaaide de deur open en stelde vast dat hij het aandurfde om binnen
te komen. Ze wees naar een stoel voor hem en ging zelf weer
neerzitten. Bekeek hem van top tot teen. Wat ouder dan haar maar
wat zag hij er nog goed uit. Wel gespannen en niet echt op zijn gemak
doch dit was bij haar niet beter. Tot ze eindelijk de vraag uitsprak
van veertig maal driehonderdvijfenzestig dagen en nachten: “Gilbert,
waarom???” En alsof ze niet zeker was dat die twee woorden zouden
volstaan ging ze verder: Waarom konden of mochten wij niet samen
gelukkig zijn? Je was mijn eerste en enige geweest. Heb je nog aan
mij gedacht? Het lukte niet om nog verder te spreken, haar hele lijf
begon te schokken en ze barstte in snikken uit.
Doch haar laatste vraag was voor hem de aanzet om ook iets te zeggen:
aan jouw gedacht? Iedere dag, van Lapscheure-kermis in ‘71 tot
vandaag. En waarom ik ben weggegaan? Zelfs indien ik het goed wist,
hoe moet ik dat uitleggen? Dat ik me schaam maar dat het me spijt?
Ik kan nooit het goede antwoord bedenken maar wou je absoluut terugzien.
Ik ben nu weduwnaar en weet dat je ook je man verloren
hebt. Ik heb er lang over gedaan om te durven komen maar moest je
absoluut terugzien. En proberen iets goed te maken.
Goed maken, vroeg ze, wat valt er nog goed te maken? De mooiste
jaren van ons leven zijn voorbij. Maar weet je wat er nog voor goeds
overblijft? Dat je me niet vergeten bent en naar me toekomt. En zo
te zien aan je maatpak en die dure auto heb je, zonder mij, blijkbaar
wel goed geboerd.
Weer zo’n aanzet die hem toeliet zijn verhaal te doen. Hij was boekhouder
geworden in een grote Brusselse meubelwinkel. Zelf in de
zaak gekomen door met de dochter te trouwen. Steeds meer uitgebreid
met nieuwe winkels. Veel in het buitenland op zakenreis. Maar
geen tijd voor kinderen en daarbij, Gisèle was een succesvolle zakenvrouw,
zelfs aan de koele gereserveerde kant en zeker geen moedertype.
Maar ze had wel aan hun meubelimperium nog een antiekzaak
toegevoegd. Als echtpaar hadden ze maar weinig tijd besteed aan
mekaar tenzij om samen de wereld af te reizen en door succesvol
ondernemen indruk te maken op de beau monde van Brussel. Maar
toen sloeg het noodlot toe en dat had een naam: kanker. Zelfs de
Moerkerkesteenweg 105
8310 Sint-Kruis-Brugge
T 050 35 48 29
13