LUNCH e 24 MeNU e 35 - 45 restaurant - De Commeere

32
> sCHuinsCHrift
| de Zwinkrant |
spruitwater
Dierbaren herdenken die in december zijn doodgegaan. Dat is wellicht
een leuke alliteratie maar het gaat wel in je kleren zitten. Ik
denk niet dat er betere maanden zijn om te sterven, wellicht niet
maar al die emoties wanneer de dagen kort, het weer rotvervelend
en de nachten koud en eenzaam zijn kunnen een mens al eens te
veel worden. Vannacht deed een uil vreselijk zijn best om me uit
mijn slaap te houden met zijn spookachtig geroep. Maar bij het ochtendgloren
klonk voor het eerst de schurende zang van de koolmees
en een merel floot als was het hoogtijd om aan een nest te beginnen.
Allemaal veel te vroeg maar het gaat de goede richting uit. We hebben
zelfs al een regering. Nog even en we kunnen weer het kieken
gaan uithangen op het Heistse Carnaval, van dan af gaat het pas
echt lenteren. De zon op je blote buik, lang houd ik dat nooit uit maar
na de winter is het toch iets waar ik wel echt naar snak. Sa, laat ons
vrolijk wezen dus en looken naar de braait saait of laif. En lachen,
gieren met je eigen stommiteiten. Hoe ik steeds meer dyslectisch
word en de woorden verkeerd spel. Ardense loze vinken worden dan
opeens “argeloze vinken”. Is het slordig of te haastig lezen, of is de
aftakeling nu echt begonnen? Een mens gaat al eens aan zijn eigen
twijfelen maar ik ben in goed gezelschap: professor Christine van
Broeckhoven is ook niet te beroerd om toe te geven dat ze post-itjes
aan de koelkast kleeft om dingen niet te vergeten. Niets van aantrekken,
zegt ze, dat hoort gewoon bij het ouder worden, ik dus weer
gerustgesteld. Maar er is meer om vrolijk van te worden. Af en toe
ga ik naar mijn favoriete Chinees in de Knokse Lippenslaan waar je
voor geen geld een bescheiden maar smaakvolle dagschotel kunt
bestellen. Een groepje komt binnen en neemt plaats. Grootmoeder,
zoon en schoondochter, kleinzoon en kleindochter. Zij is Nederlandstalig,
de zoon ook maar de rest is Franstalig. De voertaal is
er dus Frans maar grootmoeder staat er op dat de bestelling in het
Nederlands gebeurt. Iedereen doet hard zijn best, sommigen verstuiken
een paar keer hun tong en laten hun beugels knarsen maar
het lukt best aardig. Tot gevraagd wordt wat de kleindochter wil
> sCHuinsCHrift
| de Zwinkrant |
drinken bij het eten. Ze pijnigt haar hersenen, het zit wel ergens latent
verborgen en dan gooit ze het er uit: spruitwater. Machtig, toch?
Vader start dan de eerste lessen West-Vlaams. Wat een puupegoale
is bijvoorbeeld, en dat “tmessannie” niet anders wil zeggen dan “het
geeft niks”. De kinderen zijn een en al aandacht en proeven die exotische
woorden op hun tong, tussen de bami en de nasi door. En ik,
ik krijg het er warm van. Lachen met Elio zijn Nederlands. In sommige
middens is dat bon ton maar alleen al maar omdat hij zo hard
zijn best doet vergeef ik hem graag zijn koeter Vlaams. Het geeft
hem iets aandoenlijks. Calimero op zijn Belgisch. Akkoord, je moet
om alles kunnen lachen, daar heb ik geen moeite mee. Maar al dat
communautair gehakketak begint me meer en meer op mijn zemels
te werken. Wat zouden de Walen lui zijn en het vertikken om Nederlands
te leren, ga weg. Een vechtscheiding lost helemaal niets op, je
kunt mij niet wijs maken dat er iemand beter van wordt. Het kan alleen
maar de positie van ons landje verslechteren. Het is al zo klein
en onbenullig maar ik, ik hou ervan. Van zijn surrealisme en van
zijn diversiteit. Van zijn tegenstellingen tussen het Germaanse en
het Latijnse, de allochtonen en de “oude” Belgen, de homo’s en de
hetero’s. Het maakt het leven levendiger, spannend en uitdagend. Al
die verschillen maken … juist, het verschil. Ik lijk Phil Bosmans wel.
33