chirurgie - Europa Ziekenhuizen

EDITO
50 jaar geleden waagden twee jonge mensen zich om, met een kloppend hart in de keel, elkaar het jawoord te geven en elkaar
voor eeuwig hun hart te schenken…
50 jaar geleden was er ook een jonge waaghals, Jean Buisseret, die met een klein hartje de allereerste hartchirurgie onder systemische
hypothermie uitvoerde in het St-Elisabeth ziekenhuis in Ukkel!
Zodra de eerste passie gekoeld is, denkt het jonge koppel al af en toe eens na over de toekomst en zo begint dan pas een allerminst
gemakkelijk verhaal…
Beide partners werken aan hun relatie, voortdurend proberen ze zich te verbeteren... er wordt gemopperd, gehuild, enthousiaste en
gespannen momenten volgen elkaar op… ze groeien naar elkaar toe, er volgt hereniging, maar dan opnieuw… wordt er gefoeterd,
geschreeuwd,… er volgt verzoening… dat is leven!
Rare alchemie, een eigenaardige mengeling van enthousiasme en creativiteit waar soms een zweem van teleurstelling of ontmoediging
de kop opsteekt. De doemdenkers zullen de nadruk leggen op “wat niet gaat in de relatie” en zien dikwijls de splinters in het oog van de
ander, maar niet de balk in hun eigen! De warmhartigen zullen zich afvragen hoe het zit met hun eigen persoonlijke bijdrage maar zullen
zich ook vragen stellen over hun respectievelijke verantwoordelijkheden. Zo vergaat het elke menselijke relatie… Het ziekenhuis ontsnapt
niet aan deze regel: altijd ten dienste van de geneeskunde en voortdurend op ontdekkingstocht naar nieuwe aspecten, met als enig doel om
van deze humane wetenschap… de “minst onexact mogelijke wetenschap” te maken…
Deze Euroscoop staat vol met krachttoeren op microscopische schaal. Laat de uitvoerders ervan gerust de exclusiviteit van het
gebruik van de 8/0 draden! Pagina na pagina zult u hier hun boeiende heldendaden ontdekken.
Maar laat ons niet vergeten om ons te concentreren op de “kleine dingen van menselijke afmeting”, dingen die ons de richting aangeven
en die ons leiden in onze Ziekenhuizen.
Ik wil het hier graag hebben over de lange ontwikkeling van het project Klinische Paden en meer bepaald het klinisch pad van de
hartchirurgie, over de vastberadenheid van alle protagonisten in het concept van volledige en optimale opvang van de geopereerde
hartpatiënt,… over het succes van dit model dat nu uitgroeit tot een referentiemodel voor alle verzorgingsinstellingen in België.
Ik wilde u ook de Kunst van het Luisteren laten ontdekken die georganiseerd wordt voor het personeel en gesubsidieerd door onze Directie.
Nursingpersoneel, brancardiers, leden van de pastorale dienst, artsen e.a. ontmoeten er elkaar om samen de kwaliteit van de relatie met
de patiënt te verbeteren. Het aanleren van de techniek van het luisteren wordt afgewisseld met het delen van de emotionele momenten na
een bijzondere ervaring met een zieke.
Laat ons de groep voor Kwaliteitsbevordering niet vergeten die huisartsen en specialisten samenbrengt rond dezelfde tafel om na te
denken over de praktische modaliteiten ter verbetering van de kwaliteit van de verzorging.
Het is moeilijk en zelfs illusoir om u hier een volledige lijst te geven van alle initiatieven die het licht zien in onze diensten.
Ik hoop dat al diegenen, waarvan ik het enthousiasme en de inzet niet vermeld heb, zich niet gekwetst voelen….
Ik hoop dat zij die vinden dat “we ter plaatse blijven trappelen” mild zullen zijn… we gaan vooruit… stap voor stap…
50 jaar later hebben onze twee jonge waaghalzen beiden met succes een bypass-operatie ondergaan in onze Ziekenhuizen…
50 jaar later geeft iedereen – wat die ook doet in ons ziekenhuis – nog steeds het beste van zichzelf en probeert ten dienste te staan van de
patiënten om ze te helpen bij hun genezing… kortom om ze met hart en ziel bij te staan in hun revalidatie.
Is dit niet simpelweg een ziekenhuis met een hart?
Dr Roxane Audistère
Hoofdredacteur
04 | N r 12 - DECEMBER 2008