Rondom bestand van 1994 11-3 dd 2-12-08 - Atlantis

naar het aardappelland, ongeveer een kilometer van huis gelegen, Dolf, Jan,Johan en ik. Later komen Jantje en een oudere zuster van Johan ook nog. Driegaan de aardappels rooien met een greep en de andere drie gaan ze oprapen,garderen noemen ze dat. Ik behoor tot de laatsten. We doen de aardappels in eenijzeren mandje. Als deze mand vol is storten we ze in zakken. Prachtig ligt het landhier aan de bosrand. Echt zomerweer is het en al spoedig krijgen we het warm.Het is de kunst om de rooier bij te blijven, anders komt er stagnatie. In het beginlukt me dit niet altijd, later gaat het beter, maar dan laat m'n rug zich gelden en ikben blij als het koffiedrinken is. De oude Nijland komt met een grote koffiekan enmet kommen in een bonte handdoek geknoopt. Hieruit tovert hij voor elk ook nogeen paar "bluchgies". Als we dat op hebben is er voor ieder nog een fijne peer. Dangaat het van half elf tot twaalf uur in een ruk door. Het middageten smaakt me ontzettendlekker en na den eten gaan allen slapen, waaraan ik direct meedoe. Omhalf drie drinken we thee en dan weer aan de slag. Hard werken we, nog harderprotesteert m'n rug. Als Nijland om vijf uur met brood en koffie komt val ik er uitgehongerdop aan. Dan nog een laatste ruk tot half zeven en mijn dagtaak is volbracht.Voor de anderen volgen er nog allerlei karweitjes, maar ik ben allang blij datik me fijn kan wassen en dan op een stoel gaan zitten. En zo gaan de eerste dagenvan mijn nieuwe leventje voorbij. Hard werken op het aardappelland, waar we voorna voor, de oogst aan de grond ontworstelen, afgewisseld met dagen waarop weop de zolder staan om haver in te halen en waarbij het zweet je uit alle poriën gutst.Ook help ik enkele keren bij het hooien, die eerste dinsdag toen de controleur weerkwam. Toen was het wegwezen geblazen. Ik word naar het bedrijf van de dochtergestuurd. Pieters, haar man, is een stevige dikke kerel, wien de gezondheid aan tezien is. We gaan hooien op de dijk langs een kanaaltje, heerlijk werk. 's Avondskomt Jan me halen en dan is het weer aardappels rapen, almaar aard-appelsrapen, nooit zullen er weer zoveel aardappels door mijn handen gaan. De eerstedagen rijgen zich aaneen tot een week, waartussen de zondag ligt. Zondagwaarin ik wat langer mag blijven slapen, want bijna allen gaan 's morgens naar dekerk. Een koekje bij de koffie geeft een beetje feestelijkheid, en dan 's mid-dagsheerlijke roompudding, oude kwaliteit.Maar de zondag brengt de verveling en ook de gedachten aan thuis, want in deweek is daar geen tijd voor. Is het weken, maanden of jaren geleden dat ik thuiswas bij m'n vader en moeder, werkelijk, ik weet het niet.Hoe spoedig ben ik ingeleefd in dit nieuwe, hoe dicht zijn mijn gedachten bij hetoude, maar hoe dichter nog bij de toekomst. Want daarin zal een dag liggen waarinik terug zal keren naar het oude vertrouwde, waarop ik mijn ouders weer zal zienen alle vrienden en bekenden, waarmee het werkelijke leven weer zal beginnen, 'sZondags lig ik ergens in de wei op mijn rug te dromen van vroeger en wat komenzal. 's Maandags keer ik weer terug in het heden, dat aardappels heet. En bij dieaardappels hoort het zingen dat we telkens doen, het vertellen van verhalen wanneerwe na een vore even rusten. En dan de gezichten die getrokken worden alsmen een rotte aardappel in zijn gezicht krijgt en wanneer er daar niet een anderelag om terug te gooien. Daar hoort ook het koffiedrinken bij, koffie, waarmee deoude Nijiand ons steeds komt verrassen. 'Doar bin 'k', zegt hij als hij eensklapsvoor ons staat, en 's middags het brood eten, gezeten tegen een zak aardappelshet met pikzwarte handen naar binnen werkend. Er is telkens een welkome afwis-205