Rondom bestand van 1997 14-2 dd 21-4-09 - Atlantis

Vanaf "n'Oosterende" in richting Mars kon men ook rechtsaf gaan, daar was hetgedeelte van de oude Vecht dat met vuilnis gedempt werd. Hier was ook eenplaats voor afval van de slagerij, die afgedekt was met blikken golfplaten. Daarheb ik eens een dikke steen opgegooid om de ratten op te schrikken. Ik heb nognooit van mijn leven zoveel ratten naar alle kanten zien wegrennen. DeGramsbergerweg was één van de vier wegen die de stad met de rest van dewereld verbond. In richting Gramsbergen, over de beek, kwam men eerst langsBaalder. De huizen die aan de straat lagen, kon men bereiken via een brugjeover een diepe sloot. In Baalder waren veldwegen voor wagens met daarnaasteen fietspad. Hier en daar stond een boerderij. Op sommige plaatsen was ookwat bos, hier voelde men zich een beetje als in een oerwoud. Nu herinnert alleennog een straatnaam aan een oerwouddokter, Albert Schweitzer. Ik kan me goedvoorstellen dat Albert vroeger ook graag op de fiets door Baalder gereden zouhebben.Parallel aan de Gramsbergerweg liep, en loopt nog steeds, de spoorlijn. Met detrein gingen de jongelui naar Coevorden, naar de ambachtsschool, de huishoudschool(de kookschool), de kweekschool voor onderwijzers en de H.B.S.Sommigen gingen op zaterdagavond in Coevorden naar de Goeman Borgesiusstraatom zich met meisjes te amuseren; de 'Goeman Geesie' was ook een begrip,hoewel niet erg positief.Via de Parallelweg ging ik met Ziena (dat was mijn tante, maar ik mocht niet tantezeggen omdat ze daarvoor nog te jong was) door de Korte Steeg naar de beek(de bekke) om daar samen met andere kinderen voor de eerste keer van mijn levente zwemmen of liever gezegd in het water te ploeteren. Dat was een van dehoogtepunten in een kinderleven! De tweede weg vanuit den Hardenberg gingover het spoor via De Kamp en de Hoge Weg (officieel Hogen Weg, maar dat hebik nog nooit iemand horen zeggen, alleen in het plat zegt men "oaver 'noongweg") naar de grens. Toen ik hier voor het eerst met mijn ouders achterop de fietsnaar toe ging en ook voor de eerste keer het woord grens hoorde dacht ik dat ditiets met grind te maken had. Hier mochten we het grenskantoor passeren zonderpas. Hoewel men in Duitsland plat praatte, vond ik het daar een beetje vreemd.De mensen spraken toch iets anders en de huizen waren ook anders. Later verteldemijn opoe dat onze voorouders over de grens gewoond hebben, maar zewaren geen Duitsers. Veel later heb ik dit zelf onderzocht. Opoe had gelijk, zewaren geen Duitsers, maar ze waren ook geen Hollanders. De bewoners in'onze buurt' aan beide kanten van de grens vormden zoiets als een zelfstandigeNedersaksische volksstam. Hoewel de grens met de graafschap Bentheim aloeroud is, was er voor de Eerste Wereldoorlog praktisch géén grens. Uitgenealogisch onderzoek blijkt dat men steeds met iemand uit een van deomliggende dorpen trouwde. Het is gemakkelijk uit te rekenen dat op die manierin een bepaalde streek na een paar honderd jaar iedereen van iedereen familieis.In de registers van de kerk van Uelsen is onder andere (in het Nederlands) geschrevendat op de '17de Junius 1770' een jongien gestorven is in het dijkhuisvan Hilten'. Aan dit huis heb ik mijn achternaam te danken. Familieonderzoek iseen tijdlang een interessante bezigheid. Men wil weten van wie men afstamt en10