Rondom bestand van 1997 14-2 dd 21-4-09 - Atlantis

Hoopvol gaan we die avond naar bed en als we de volgende dag nog maar netwakker zijn staat hij al voor ons. Weerts is zo te zien een man uit één stuk en voorgeen kleintje vervaard. Met zijn grote Duitse pet maakt hij direct grote indruk opons. We vertellen hem ons verhaal en voelen dadelijk dat hij, die zoveel stoutmoedigedaden verricht heeft, het erg kan waarderen dat we de Moffen zo bij deneus genomen hebben. Als hij weg gaat belooft hij dat hij zijn best voor ons zaldoen. Hij staat in verbinding met de ondergrondse verzetsbeweging. Zolang webij Moraal zijn zal hij ons voedsel brengen. Intussen gaat hij er op uit om eenplaats voor ons te zoeken, want bij hem thuis kan hij ons, jammer genoeg, nogniet hebben. Ze zijn bij hem op de boerderij aan het dorsen en dan is er veelvreemd volk over de vloer.Twee dagen te moeten wachten op de beslissing over je lot is een lange tijd, diewe korten met lezen en spelletjes. Daardoor denken we ook niet zo zeer aan detoekomst. Die blijkt niet zo rooskleurig. Als Weerts komt binnenvallen, vertelt hijdat hij niets voor ons heeft kunnen vinden.Waar hij ook geweest is, iedereen is bang geworden nadat ze gehoord hebbenwat er bij Doedens en Smit gebeurd is.Nadat we-lang met elkaar gesproken hebben zegt Weerts tenslotte: 'Jongens,het lijkt mij het beste dat je nog eens dichter bij Coevorden een plaatsje zoekt. Alsdat niet lukt, kom dan maar terug, dan zullen we verder zien.' De volgendeavond stappen we weer op de fiets, zonder veel enthousiasme. Het zwerven isweer begonnen. Onze weg voert naar de Rheezerbelten, naar eenboerentimmerman, Welleweerd geheten.Ze herkennen me dadelijk, maar ze durven ons niet te helpen. We mogen zelfsniet in het hooi slapen. Dan maar weer op de fiets gestapt. Een tikje moedeloosrijden we over Collendoorn naar Ane, waar Jo klanten heeft. Bij de Hulters, erglieve mensen, mogen we toch niet langer dan één dag blijven. Voort gaat het devolgende avond naar Den Velde achter Gramsbergen. Ook hier mogen we tweenachten bij twee families een nacht blijven. We proberen met ons laatste geld enmet goede woorden ergens een goed onderkomen te vinden.... het helpt niet,men waagt het niet, de angst is te groot.In arren moede gaan we de volgende avond weer op Kloosterhaar aan. Om negenuur zijn we weer bij Moraal, waar de baby nog niet geboren is. Die belooftmet Weerts de dag daarna te gaan praten. Het gevolg is dat Weerts de anderemorgen al vroeg voor ons staat.'Kijk jongens', zegt hij,' als je nog een dag of acht zelf voor onderdak weet te zorgen,kun je daarna bij ons komen, want dan is het dorsen voorbij. Dan moet je welin een donkere koude schuur zitten, maar dat is altijd beter dan Westerbork ofPolen. We hebben het gevoel dat Weerts ons een kasteel aanbiedt. Wat deertons kou en duisternis? We hebben onderdak en krijgen te eten, m'n liefje watwil je nog meer? Diezelfde avond nog waag ik een verre sprong en rijd helemaalnaar Den Ham, zeker twintig kilometer van Kloosterhaar. Het is een geluk dat ikzo goed met de achterweggetjes bekend ben.Bij de man waar ik het meest mijn hoop op gevestigd had, krijg ik nul op het request,maar bij timmerman Blekkenhorst lukt het wel. 'Als het maar voor acht dagenis, durf ik het wel wagen', zegt hij.26