Rondom bestand van 1997 14-2 dd 21-4-09 - Atlantis

We zijn nog geen uur bij Moraal binnen of er tuft een Duits DKW-tje over de weglangs het huis: Moffen die de wegen afzoeken naar prooi. Ze verdwijnen in deverte.Er komt een grote rust over ons. We hebben het net gered! Het onmiddellijke gevaaris geweken. We gaan vroeg naar bed die avond en slapen als rozen tot diepin de volgende dag.Het ontbijt is karig en als we vragen of we nog wat melk kunnen, krijgen zegtMoraal: 'Jongens, de koe stiet hier dreuge heur.''t Is waar, het gezin bestaat maar uit drie personen en dan is er weinig spelingmet hetgene dat men op de bonkaarten krijgt.Zo langzamerhand dringt het tot ons door dat we eigenlijk op straat staan. Hoelang zal het nog duren tot de baby zich aankondigt? Wanneer we die avond methet echtpaar Moraal spreken hebben we maar één belangrijke vraag: 'Weten jullieniet een boer die ons onderdak durft te verlenen?Moraal denkt na. Hij ziet onze hoopvolle blikken en dan zegt hij: 'De enige die ikweet en die nergens angst voor heeft is boer Weerts, maar die heeft pas zijndochter met haar gezin bij zich in huis genomen. Weerts heeft in zijn leven al heelwat huzarenstukjes uitgehaald.In de Eerste Wereldoorlog heeft hij een deserteur diep uit Duitsland gehaald enover de grens gebracht. Weet je wat? Ik zal morgenavond maar eens naar hemtoegaan.'Naast Moraal woonde De Groot. Die hing op de verjaardag van de Koningin wasgoedop in de kleuren rood - wit - blauw.Weerts bracht aardappelen en wortels. 'Wat eten jullie toch veel', (hutspot) zeihet dochtertje van De Groot.De kleine Clara van Moraal, die nog nauwelijks lopen en praten kon, wist dat hetkwam, omdat Pinko en Panko mee aten. Dat waren voor haar de namen vanIzak en Jo die de tijddoorbrachten met eenPink-Pan-ko spelletje.De volgende avondwachten we in spanningop zijn terugkomst.We springen op vanvreugde als we horendat Weerts zo gauwmogelijk zal komen ommet ons te praten.Het huis van de familieMoraal in Kloosterhaar.25