•Gezinsbegeleiding voor Turkse ouders van CI-kinderen ... - Siméa

Gezinsbegeleiding voor Turkse oudersbij de bevindingen van Eldering (1999) dat Turkse ouderseen handicap vaak zien als een ziekte waarvan genezingmogelijk is. Het feit dat Turkse ouders problemen hebbenmet acceptatie leidde in sommige gevallen tot vertraging inde start van gezinsbegeleiding en gebruik van hoortoestellen.Een paar ouders gaven aan dat ze achteraf spijt hebbendat ze niet eerder zijn begonnen met hoortoestellenen CI. Eén moeder vond achteraf dat ze te lang na heeftmoeten denken en heeft er spijt van dat haar kind daardoorlater een CI heeft gekregen. Ze ziet dat kinderen dieeerder een CI hebben gekregen meer praten. De meestegezinsbegeleidsters signaleerden ook dat de acceptatie vande doofheid van hun kind bij Turkse ouders lang duurde.Ouders informeerden hun familieleden vaak niet meteen,zeker niet als deze nog in Turkije wonen. Volgens de ervaringenvan een gezinsbegeleidster vertelden de ouders hetniet direct omdat ze het zelf nog niet geloven, of omdat zezich schamen voor de handicap, of omdat ze familieledenniet met hun zorgen willen belasten. Eén ouder gaf aanproblemen te ondervinden van de Turkse gemeenschapin Nederland. In deze gemeenschap werd heel negatiefgepraat over een CI operatie (risico op verlamming, dangaat zijn mond zo scheef hangen etc), waardoor de oudersheel onzeker werden en lang hebben gewacht alvorenste besluiten voor een CI. Omdat familieleden vaak welmeebeslissen over de zorg, kan het besluitvormingsprocesvertraagd verlopen als ouders hun familieleden niet meteeninformeren.Betrokkenheid oudersUit de interviews met de gezinsbegeleidsters bleek datde meeste gezinsbegeleidsters van mening waren dat debetrokkenheid bij de zorg van Turkse ouders minder is danvan Nederlandse ouders. Dit wil overigens niet zeggen datzij minder betrokken zijn bij hun kind. Zoals één gezinsbegeleidsteropmerkte zijn ouders van allochtone kinderenwel zeer betrokken bij hun kind maar minder betrokkenbij het zorgaanbod. Er zou bijvoorbeeld sprake zijn vanmeer onderstimulering bij deze kinderen. Spelen met kinderenwordt in Nederland als een educatief middel gezien,maar door Turkse ouders niet. Turkse ouders waren volgensde gezinsbegeleidsters weinig bezig met het stimuleren vande hoor- en taalontwikkeling. Ook signaleerden zij datTurkse ouders minder vaak naar gezinsdagen of cursussengingen en dat ze schriftelijke informatie niet lazen of dezeinformatie slecht begrepen. Eén gezinsbegeleidster gaf aandat toen zij merkte dat Turkse ouders minder vaak cursussenen bijeenkomsten bezocht, zij dit soort bijeenkomstenzoveel mogelijk bij mensen thuis was gaan organiseren endit werkte beter. Zij signaleerde ook dat de gezinnen hunuiterste best doen, maar dat er diverse beperkingen zijngelegen in materiële omstandigheden, taalverschillen encultuurverschillen. Bijvoorbeeld, volgens een gezinsbegeleidsterheeft de moeder niet altijd door dat de gezinsbegeleidstereen voorbeeldfunctie heeft. Zij heeft meegemaaktdat de moeder van een kind het kind op schoot had enhet kind naar de gezinsbegeleidster toedraaide zodat degezinsbegeleidster oefeningen met het kind kon doen. Hetontging moeder dat het juist de bedoeling was dat zij zelfhiervan zou leren en dat zij de oefeningen later zelf zoukunnen doen met het kind. Mogelijk verliep de communicatiemoeizaam, zodat de moeder niet begreep wat degezinsbegeleidster vertelde, maar het is ook mogelijk dat zijvanuit haar cultuur gewend is dat hulpverleners dit soortzaken van haar overnemen.Foto: Bernadette Vermeij