•Gezinsbegeleiding voor Turkse ouders van CI-kinderen ... - Siméa

Gezinsbegeleiding voor Turkse oudersin Nederland lijkt over het algemeen beter afgestemd opde wensen van autochtone ouders. Gezinsbegeleidsterszijn gewend de ouders objectieve informatie te gevenmet voor- en nadelen van de verschillende opties, zodatde ouders zelf kunnen kiezen. Turkse ouders lijken hierminder of geen behoefte aan te hebben. “Veel allochtonenwillen van de dokter niet een goed gesprek maar eengoede behandeling. Ze verwachten dat de zorgverlener ietsvoor hen gaat doen, niet alleen tegen hen aanpraat” (De(In het Slotervaart Ziekenhuis in Amsterdam werkt eenKNO-arts van Turkse herkomst die zich bereid heeft verklaardom dove kinderen te zien voor een second opinion.)FamilieEtnische minderheden in Westerse samenlevingen zijn vaakmeer collectivistisch ingesteld dan Westerse autochtonen(Kagitcibasi, 2005). Volgens Kagitcibasi (2005) is er incollectivistische culturen vaak sprake van ‘heteronomousFoto: Bernadette VermeijGraaff, 2004, p. 23). Zij willen graag horen wat de besteoplossing is voor het probleem: de hulpverlener is immersde deskundige! De verwachtingen van de zorg kunnen danhooggespannen zijn. Het doen van (voor ouders langdurigen onduidelijk) onderzoek leidt vaak tot teleurstelling alser geen eenduidige conclusies uitkomen. Dit zou mogelijkhet verminderd vertrouwen in de Nederlandse hulpverlenerskunnen verklaren. Dit verminderde vertrouweenkan leiden tot het vragen van een second opinion aan eenTurkse arts en het niet opvolgen van adviezen van hulpverleners.Hulpverleners staan voor een lastig dilemma: zijzullen niet zomaar een cliënt voorschrijven wat ze moetendoen. Dat past niet bij de Nederlandse cultuur. Wel zoudenhulpverleners beter bij de cultuur aan kunnen sluitendoor hun adviezen directiever te formuleren. En als oudersdan toch nog graag een second opinion willen, zouden dehulpverleners ouders kunnen verwijzen naar een TurkseKNO-arts in Nederland, zodat er geen vertraging optreedt.hulpverleners zullen niet zomaar een cliëntvoorschrijven wat ze moeten doenmorality’, dat wil zeggen dat het individu geneigd is denormen en waarden van anderen (het collectief) te volgen,terwijl in meer individualistische culturen eerder sprakeis van ‘autonomous morality’ waarbij het individu volgenszijn eigen persoonlijke normen en waarden handelt. VoorTurkse ouders is de familie vaak veel belangrijker dan voorNederlandse ouders. De familie kan invloed uitoefenenop de beslissing die ouders nemen en kan zowel een bronvan steun als een bron van stress zijn voor de ouders. Voorsommige gezinnen kan het zinvol zijn om de familie tebetrekken bij de begeleiding. Voor andere gezinnen is hetwellicht beter om een bepaalde terughoudendheid in achtte nemen ten aanzien van de familie. GezinsbegeleidstersVHZ augustus 2009 17