Zorgwijzer 20 - Zorgnet Vlaanderen

hilde keppers, zorgkundige woon- en zorgcentrum salvator in hasselt“Ik wil vooral goed zijnvoor de mensen”“Twintig jaar werk ik hier al als zorgkundigein het centrum. Ik heb hier vroegerook stage gelopen, tijdens mijn studiesin het secundair als gezins- en sanitairehulp. Ik ben hier dus al even, maar ik herinnerme nog goed hoe het er hier aan toegingtoen ik startte. We waren met minder.En dat geldt zowel voor het personeelals voor het aantal bewoners.Overdag hou ik me vooral bezig met hetwassen en verzorgen van de mensen. ‘sMiddags help ik met de lunch en in denamiddag staat er opnieuw verzorgendwerk op het programma. Ik help ook demensen die even willen slapen mee inbed.Ik werk op drie gangen. Elke gang telt elfbewoners. We werken in teams van drie:twee zorgkundigen en één verpleegkundige.Wij nemen vooral het wassen vande mensen op ons. Als er medicatie moetworden gegeven, is dat een taak voor deverpleegkundige. Moeten er wonden verzorgdworden, doen zij dat ook. Wij mogendat ook wel, maar enkel de ‘kleinere’wonden. We krijgen regelmatig bijscholing,over dementie bijvoorbeeld.daar behoefte aan. Als ik er een week nietben, door vakantie bijvoorbeeld, zijn eraltijd bewoners die vragen waarom ik erniet ben en wanneer ik terugkom. ‘Komtdie niet meer werken?’, vragen ze dan(lacht).Deze job heeft natuurlijk ook mindermooie kanten. Sommige mensen wordenziek en zie je aftakelen, zelfs sterven. Ookdat blijft je bij, zeker van de mensen metwie je goed opschiet. Er zijn er die ik echtnooit zal vergeten.Door te werken en te leven met onze bewonersdenk ik ook vaak aan mijn eigenoude dag, en nu vooral aan die van mijnouders. Ik hou me altijd voor dat ik voorde mensen hier zo goed wil zorgen alsvoor mijn eigen ouders.Dat ‘zorgen voor’ vergt trouwens enigeervaring. Die heb ik met mijn twintig jaaranciënniteit in overvloed. Als er een nieuwezorgkundige is, ben ik meestal degenedie hem of haar inwerkt. Jongeren merkenmeestal vlug dat dit een job is die je nietmag onderschatten. Om vol te houden,moet je dit echt graag doen. Bij sommigenieuwkomers ontbreekt dat engagementweleens, maar er zijn natuurlijk ook veelgoede nieuwe collega’s.Mijn geheim? Willen ‘goed zijn’ voor demensen. Die wil heb je echt nodig om hetalleen al fysiek vol te houden. Elke dagmensen ondersteunen en verplaatsen, isbest een zware job. Ook mentaal kan hetbelastend zijn. Maar over het algemeenvalt het best mee. Ik ben er zeker van datik deze job nog jaren zal doen.”WVmomentopnameHet omgaan met de bewoners bevalt megoed, zeker na al die jaren, alhoewel jemet de ene persoon toch wat gemakkelijkerovereenkomt dat met de andere. Datmaakt vooral het contact met sommigenaangenamer. Op de zorg die we verlenen,heeft dat geen effect.Als je dag na dag in contact komt met dezelfdemensen en hen verzorgt, word jena een tijdje echt wel ‘eigen’ met hen. Jeleert hen kennen, ze vertellen al eens iets,en ze beginnen je te vertrouwen. Eigenlijkvertellen ze mij heel veel. Over hun familie,hun leven...Als zorgkundige sta je dichter bij de mensendan als verpleegkundige. Onze functieis iets socialer. Het gebeurt dat ik voeldat ik echt een vertrouwenspersoon vooriemand ben geworden. Mensen hebben29 | mei 2011