De mens van 2050

'Oh.' Ria loopt naar de keuken en zet het apparaat uit. 'Dank je, Annie.' Ze gaat weer zitten met het
kopje koffie dat ze al half leeggedronken heeft. Ze zucht en staart uit het raam.
'Annie, zeg eens wat.'
'Hoe was uw dag?' vraagt Annie.
'Goed hoor, prima. Gezellig met de familie. Jammer om dan alleen thuis te komen, hè?'
'Vertelt u eens over Piet,' moedigt Annie haar aan.
Ria zwijgt een tijdje. Dan zegt ze: 'Vertel jij eens iets over Piet.'
Annie blijft even stil. Dan klinkt Ria's eigen stem uit de speaker van Annie. Ze vertelt een verhaal van
toen de kinderen nog klein waren en ze met het gezin een dagje naar het strand gingen.
Ria knikt. Ze herinnert zich inderdaad weer hoe warm het die dag was en hoeveel plezier de kinderen
hadden in de zee. Ze was vergeten dat ze dit verhaal aan Annie verteld had. Leuk om het weer te
horen. Ze neemt zich meteen voor om vaker herinneringen met Annie te delen, zodra die in haar
opkomen.
'Dankjewel, Annie. Heb je nog een verhaal?'
'Ik heb nog vierentwintig verhalen,' antwoordt Annie. 'Wilt u nog een verhaal over de kinderen?'
'Graag. Wacht, ik zet eerst nog een kopje koffie.'
'Neemt u meteen uw hartmedicijn in?'
'Oh ja, doe ik. Wacht even met het verhaal, hoor.'
'Ja hoor, rustig aan, ik wacht.'
Ria zet koffie, neemt haar medicijn en gaat met een verse kop koffie weer in haar leunstoel zitten.
'Oké. Ik heb m'n medicijnen genomen en het koffieapparaat uitgezet. Vertel maar.'
11