De mens van 2050

Moederliefde
Door Tom Schoonbaert
In het midden van de ruimte verscheen een wieg. Anna Koritsj haastte zich ernaar toe en sloeg haar
hand voor haar mond. ‘Is dit… ?’ begon ze.
‘Ja,’ antwoordde Simon Pilar. ‘Het meisje is vier maanden oud.’
Anna stak haar hand uit. Het kind in de wieg kirde, en even leek ze met haar hand de
begroeting van haar moeder te beantwoorden.
‘Geen meisje,’ zei Boris Koritsj. ‘Dat hadden we duidelijk in onze aanvraag vermeld.’
Anna trok snel haar hand terug, haar blik bleef op de baby gericht. Het kind woelde en begon
te huilen.
‘Natuurlijk,’ zei Simon. ‘We wilden u gewoon alle opties aanbieden.’ Tweede script, dacht hij.
Het mentale bevel werd onmiddellijk opgevolgd. De wieg vervaagde, alleen een laatste kreet bleef
even hangen voor ook die verdween. In de plaats van de wieg stond een kleuter. Blonde haren vielen
tot halverwege zijn nek en zijn blauwe ogen straalden.
‘Hoe oud is hij nu?’ vroeg Boris.
‘Vier,’ zei Simon. Hij sprak tegen de man, maar zijn aandacht was op Anna gericht. Zijn dat
tranen? In tegenstelling tot haar man leek zij geen moeite te hebben om haar emoties te uiten.
Interessant!
‘Hij heeft jouw ogen,’ zei Anna. Ze wenkte naar haar man, maar Boris negeerde haar.
‘Een beetje klein, zelfs voor die leeftijd.’ Boris staarde naar zijn zoon.
Simon knikte en activeerde een tweede hologram. Naast de kleuter verscheen een kluwen
van informatie en grafieken. De jongen lachte en liep door het beeld heen.
Anna lachte met het kind mee, Boris fronste terwijl hij de gegevens voor hem bestudeerde.
‘U had een aantal minimumeisen,’ zei Simon. ‘We hebben de creatie van uw zoon op uw
prioriteiten gebaseerd, en dat heeft helaas gevolgen.’
‘Hoe bedoel je?’ Terwijl zijn vrouw de aandacht van de jongen probeerde te krijgen, bleef
Boris naar de data staren.
‘Het hologram is interactief,’ zei Simon. ‘U mag gerust met het kind spelen.’ Pas toen Anna
naar haar zoon liep en met hem begon te praten, wendde hij zich weer tot Boris. Zij is overtuigd, nu
wordt het moeilijker! ‘Bij het samenstellen van het DNA hebben we ons gefocust op intelligentie en
lichamelijke kracht. Op zich is dat geen probleem en hebben we nog genoeg speling om de
secundaire elementen zo dicht mogelijk bij het doel te brengen.’
‘Schat, kijk eens!’
Een lach verscheen op het gezicht van Boris toen hij snel naar zijn vrouw keek. Ze zat
geknield op de grond, het jongetje zat op haar schoot en speelde met haar blonde haar.
Die lach is echt, dit komt goed. ‘In het geval van uw zoon was de speling echter beperkt. We
hebben offers moeten brengen, maar de afwijkingen zijn minimaal, ver binnen de wettelijke
verplichting. Dat garandeer ik u! Laat het me u bewijzen.’ Simon liep naar Anna, legde zijn hand op
het hoofd van de jongen en zei: ‘Tijd om op te groeien.’
De jongen stond op, boog naar zijn moeder, spreidde zijn armen en sprong in de lucht. De
tiener die weer op de grond landde, boog opnieuw en kruiste zijn armen.
Simon voelde een steek van trots toen hij de zelfverzekerde blik in de ogen van de tiener zag.
Een prachtresultaat, al zeg ik het zelf.
Anna kwam naast hem staan. ‘Prachtig,’ zei ze. Ze liep om het hologram heen, streek met
haar vingertoppen over de rug van de tiener. ‘Hij lijkt als twee druppels water op jou, schat.’
Niet goed! Simon zag de afkeurende frons op het gezicht van Boris. Een misstap van me. Hij
stond te dicht bij de zoon, die gemakkelijk vijftien centimeter kleiner was dan hij. Zo benadrukte hij
het probleem nog.
‘Hij is nauwelijks groter dan zijn moeder,’ zei Boris.
12