De mens van 2050

En de kwallen glanzend als parels in
het maanlicht
Door Tais Teng
Helga's tante kweekte sierkwallen en Helga rolde zoals gewoonlijk elke ochtend als eerste uit haar
hangmat en stommelde naar het grote aquarium op de voorplecht van hun woonboot. De zon wipte
net boven Dijk Europa uit en verschoof in een paar hartenkloppen van bloedrood naar zengend wit.
De kwallen fonkelden in het lage zonlicht, even kleurig en complex als orchideeën en stuk voor stuk
dodelijk giftig.
Helga kon iedere soort benoemen: de mercatorkwallen met hun gouden kompasroos, de blauwe
virago's en de regenboogkralen die nooit groter dan je duimnagel werden.
Helga goot de beker met panische garnalen leeg en drukte haar neus tegen het pantserglas. Het was
altijd fascinerend om te zien hoe de tentakels hongerig rondslierden. De een na de andere garnaal
verstarde en werd de maagholtes ingetrokken.
Zodra de kwallen op kleur waren, vatte tante ze in helder plastic of synthetische barnsteen. De
dodelijke kwallen eindigden als kralenkettingen en hangers of als bijzonder gewaagde oorbellen.
Alleen de toeristen kochten ze: elke Buitendijker had wel een familielid of vriend stuiptrekkend uit de
zee moeten vissen.
Na de kwallen liep Helga naar de achterplecht om de kweeknetten met kelp binnen te halen. De
woonboten en piepschuimenvlotten van Buitendijks reikten tot voorbij de westelijke horizon: zes
miljoen zeezigeuners die letterlijk van de wallenkant geduwd waren door de rijkeren.
Helga snoof de geur van smeulende wiervuurtjes en de droogrekken met zwaardvis genietend op:
het was diep vertrouwd, geruststellend. Het betekende dat niemand honger of kou hoefde te leiden.
Dat ze zich prima konden redden zonder die weke Wallenkanters.
'Helga?' riep tante Rimca uit de kajuit. 'Jij en Ciska nemen de kraam vandaag over. Ik heb een stel
verse kwallen te lakken.'
'Geen probleem!' riep Helga terug. En het was beter dan geen probleem. Ze was dol op de kleurige
drukte van de Goodelieve markt, het jodelen van de nachtmeeuwen op de Admiraal Schuyvertoren,
de stank van roosterende zeekomkommers.
Toen ze op de markt arriveerde, had Ciska de kraam al opgezet, en de kwallenkettingen uitgestald.
Als lokker stond er een miniatuur-aquarium met levende kwallen en een bordje met 'Niet aanraken!
Levensgevaar!' in zes talen. Het doodskopje met gekruiste beenderen was voor de analfabeten.
Ze verkochten een dozijn kettingen en een retort met een levend kwalletje aan twee giechelende
Wallenkantersmeisjes.
'Wees er voorzichtig mee,' zei Ciska. 'Het is een echte zeewesp. Een steek en je rolt schuimbekkende
over de grond.'
'Ges!' zei het kleinste meisje en ze giechelden nog harder.
Ciska mikte de kettingen in een kluisje, trok het titanium gordijn van de kraam dicht.
'Tijd voor een pauze. Ik weet iets geinigs.'
Ze viste een zijden sarong uit haar tas, twee pumps van geëtst staalglas.
'Hoe kom je daar aan?' riep Helga. Ze voelde een steek van heerlijke angst. 'Dat zijn
Wallekantersspullen,' vervolgde ze fluisterend.
'Eerlijk gestolen. Ik liep de hamam in en trok hun spullen in de kleedkamer aan. De mijne liet ik
achter.' Ze trok een tweede sarong uit haar tas. 'Ik heb er ook eentje voor jou.' Haar glimlach werd
een brede grijns. 'Voor het komende uur zijn we twee Wallenkanterstrutjes.' Ze trok aan Helga's arm.
'We gaan gewoon bij Tantoretti zitten.' Ze knikte naar de uitkijktoren met het roterende terras.
37